منع مصرف و تداخل دارویی متاپروترنول چیست؟
اگر خواهان اضافه کردن یا حذف اطلاعات خود در مطالب هستید، به آیدی @Tarikhemaadmin در تلگرام پیام بدید
موارد و مقدار مصرف:
متاپروترنول در درمان علامتی آسم نایژه ای ،اسپاسم نایژه ای برگشت پذیر که همراه با التهاب نایژه ها می باشد و نیز آمفیزم ریوی ،برونشیکتازی و سایر بیماری های ریوی انسدادی مصرف می شود.
عوارض جانبی:
احساس ناراحتی یا درد در قفسه سینه ،احساس سرما و یا تب ،تشنج ،اغتشاش شعور،ضربانات سریع قلب ،سردرد،افزایش فشارخون ،تهوع و استفراغ ،اشکال در تنفس ،ضربانات آهسته قلب ،رعشه ،اضطراب غیرمعمول ،عصبانیت ،بی قراری ،بزرگ شدن غیرطبیعی مردمک چشم ،تاری دید،سرد و رنگ پریدگی پوست ،ضعف ،ضربانات نامنظم قلب ،گرفتگی عضلانی ،تغییرات خلق و خو و نیز احساس طعم ناخوشایند در دهان از عوارض جانبی مهم دارو هستند.
تداخل: چنانچه متاپروترنول با مقادیر زیاد،قبل و یا در مدت کوتاهی پس از بیهوشی با کلروفرم یا هالوتان تجویز گردد، خطر بروز آریتمی شدید بطنی را بالا می برد. انفلوران ،ایزوفلوران نیز چنین اثری دارند. ترکیبات ضد افسردگی سه حلقه ای اثرات متاپروترنول را بر روی سیستم عروقی تقویت می کنند. تجویز همزمان مسددهای گیرنده بتاآدرنرژیک ،علاوه بر مهار متقابل اثرات درمانی دو گروه دارویی ،موجب ضدیت با اثر گشادکنندگی نایژه ای متاپروترنول می شود. تجویز تو ام دارو با محرک های CNS موجب تحریک اضافی CNS و افزایش اثرات جانبی این داروها می گردد. استفاده همزمان از گلیکوزیدهای قلبی و لوودوپا نیز خطر آریتمی قلبی را افزایش می دهد.متاپروترنول اثرات ضدآنژین نیتراتها را کم می کند. تجویز تو ام ریتودرین و سایر مقلدهای سمپاتیک با این دارو،اثرات درمانی و عوارض جانبی هر دو گروه را زیاد می کند. هورمونهای تیروییدی نیز اثر داخلی متقابل با متاپروترنول دارند. اثرات گزانتینها در صورت مصرف همزمان با این دارو، بر CNS تشدید شده و آثار سمی اضافی بروز می نماید.
مکانیسم اثر:
این دارو از طریق تحریک گیرنده های بتا دو آدرنرژیک در ریه ها،موجب شل شدن عضله صاف نایژه و در نتیجه کاهش اسپاسم نایژه ،افزایش ظرفیت حیاتی ،کاهش حجم ذخیره تنفسی ،و کاهش مقاومت راههای تنفسی می شود. متاپروترنول همچنین آزاد شدن هیستامین ناشی از تحریک آنتی ژن را مهار می کند.
موارد منع مصرف و احتیاط:
این دارو در افراد مبتلا به آریتمی قلبی و یا با تاکیکاردی ،نارسایی احتقانی قلب ،بیماری عروق کرونر،زیادی فشار خون ،اختلالات تشنجی ،دیابت ،پرکاری تیرویید و فیوکروموسیتوم نباید مصرف شود.
متاپروترنول در درمان علامتی آسم نایژه ای ،اسپاسم نایژه ای برگشت پذیر که همراه با التهاب نایژه ها می باشد و نیز آمفیزم ریوی ،برونشیکتازی و سایر بیماری های ریوی انسدادی مصرف می شود.
عوارض جانبی:
احساس ناراحتی یا درد در قفسه سینه ،احساس سرما و یا تب ،تشنج ،اغتشاش شعور،ضربانات سریع قلب ،سردرد،افزایش فشارخون ،تهوع و استفراغ ،اشکال در تنفس ،ضربانات آهسته قلب ،رعشه ،اضطراب غیرمعمول ،عصبانیت ،بی قراری ،بزرگ شدن غیرطبیعی مردمک چشم ،تاری دید،سرد و رنگ پریدگی پوست ،ضعف ،ضربانات نامنظم قلب ،گرفتگی عضلانی ،تغییرات خلق و خو و نیز احساس طعم ناخوشایند در دهان از عوارض جانبی مهم دارو هستند.
تداخل: چنانچه متاپروترنول با مقادیر زیاد،قبل و یا در مدت کوتاهی پس از بیهوشی با کلروفرم یا هالوتان تجویز گردد، خطر بروز آریتمی شدید بطنی را بالا می برد. انفلوران ،ایزوفلوران نیز چنین اثری دارند. ترکیبات ضد افسردگی سه حلقه ای اثرات متاپروترنول را بر روی سیستم عروقی تقویت می کنند. تجویز همزمان مسددهای گیرنده بتاآدرنرژیک ،علاوه بر مهار متقابل اثرات درمانی دو گروه دارویی ،موجب ضدیت با اثر گشادکنندگی نایژه ای متاپروترنول می شود. تجویز تو ام دارو با محرک های CNS موجب تحریک اضافی CNS و افزایش اثرات جانبی این داروها می گردد. استفاده همزمان از گلیکوزیدهای قلبی و لوودوپا نیز خطر آریتمی قلبی را افزایش می دهد.متاپروترنول اثرات ضدآنژین نیتراتها را کم می کند. تجویز تو ام ریتودرین و سایر مقلدهای سمپاتیک با این دارو،اثرات درمانی و عوارض جانبی هر دو گروه را زیاد می کند. هورمونهای تیروییدی نیز اثر داخلی متقابل با متاپروترنول دارند. اثرات گزانتینها در صورت مصرف همزمان با این دارو، بر CNS تشدید شده و آثار سمی اضافی بروز می نماید.
مکانیسم اثر:
این دارو از طریق تحریک گیرنده های بتا دو آدرنرژیک در ریه ها،موجب شل شدن عضله صاف نایژه و در نتیجه کاهش اسپاسم نایژه ،افزایش ظرفیت حیاتی ،کاهش حجم ذخیره تنفسی ،و کاهش مقاومت راههای تنفسی می شود. متاپروترنول همچنین آزاد شدن هیستامین ناشی از تحریک آنتی ژن را مهار می کند.
موارد منع مصرف و احتیاط:
این دارو در افراد مبتلا به آریتمی قلبی و یا با تاکیکاردی ،نارسایی احتقانی قلب ،بیماری عروق کرونر،زیادی فشار خون ،اختلالات تشنجی ،دیابت ،پرکاری تیرویید و فیوکروموسیتوم نباید مصرف شود.
عوارض جانبی:
احساس ناراحتی یا درد در قفسه سینه ،احساس سرما و یا تب ،تشنج ،اغتشاش شعور،ضربانات سریع قلب ،سردرد،افزایش فشارخون ،تهوع و استفراغ ،اشکال در تنفس ،ضربانات آهسته قلب ،رعشه ،اضطراب غیرمعمول ،عصبانیت ،بی قراری ،بزرگ شدن غیرطبیعی مردمک چشم ،تاری دید،سرد و رنگ پریدگی پوست ،ضعف ،ضربانات نامنظم قلب ،گرفتگی عضلانی ،تغییرات خلق و خو و نیز احساس طعم ناخوشایند در دهان از عوارض جانبی مهم دارو هستند.
تداخل: چنانچه متاپروترنول با مقادیر زیاد،قبل و یا در مدت کوتاهی پس از بیهوشی با کلروفرم یا هالوتان تجویز گردد، خطر بروز آریتمی شدید بطنی را بالا می برد. انفلوران ،ایزوفلوران نیز چنین اثری دارند. ترکیبات ضد افسردگی سه حلقه ای اثرات متاپروترنول را بر روی سیستم عروقی تقویت می کنند. تجویز همزمان مسددهای گیرنده بتاآدرنرژیک ،علاوه بر مهار متقابل اثرات درمانی دو گروه دارویی ،موجب ضدیت با اثر گشادکنندگی نایژه ای متاپروترنول می شود. تجویز تو ام دارو با محرک های CNS موجب تحریک اضافی CNS و افزایش اثرات جانبی این داروها می گردد. استفاده همزمان از گلیکوزیدهای قلبی و لوودوپا نیز خطر آریتمی قلبی را افزایش می دهد.متاپروترنول اثرات ضدآنژین نیتراتها را کم می کند. تجویز تو ام ریتودرین و سایر مقلدهای سمپاتیک با این دارو،اثرات درمانی و عوارض جانبی هر دو گروه را زیاد می کند. هورمونهای تیروییدی نیز اثر داخلی متقابل با متاپروترنول دارند. اثرات گزانتینها در صورت مصرف همزمان با این دارو، بر CNS تشدید شده و آثار سمی اضافی بروز می نماید.
هشدار:
این دارو در افراد مبتلا به آریتمی قلبی و یا با تاکیکاردی ،نارسایی احتقانی قلب ،بیماری عروق کرونر،زیادی فشار خون ،اختلالات تشنجی ،دیابت ،پرکاری تیرویید و فیوکروموسیتوم نباید مصرف شود.
نکات قابل توصیه به بیمار:
۱. در صورت بروز اشکال در تنفس و تداوم یا بدتر شدن آن ،فورا به پزشک مراجعه شود.
۲. در صورت نیاز به استفاده همزمان از آیروسل های کورتیکوستروییدی و یا ایپراتروپیوم بهتر است متاپروترنول مدتی قبل از داروی دیگر استفاده شود.
۳. دارو باعث ایجاد طعم ناخوشایندی در دهان می شود.
احساس ناراحتی یا درد در قفسه سینه ،احساس سرما و یا تب ،تشنج ،اغتشاش شعور،ضربانات سریع قلب ،سردرد،افزایش فشارخون ،تهوع و استفراغ ،اشکال در تنفس ،ضربانات آهسته قلب ،رعشه ،اضطراب غیرمعمول ،عصبانیت ،بی قراری ،بزرگ شدن غیرطبیعی مردمک چشم ،تاری دید،سرد و رنگ پریدگی پوست ،ضعف ،ضربانات نامنظم قلب ،گرفتگی عضلانی ،تغییرات خلق و خو و نیز احساس طعم ناخوشایند در دهان از عوارض جانبی مهم دارو هستند.
تداخل: چنانچه متاپروترنول با مقادیر زیاد،قبل و یا در مدت کوتاهی پس از بیهوشی با کلروفرم یا هالوتان تجویز گردد، خطر بروز آریتمی شدید بطنی را بالا می برد. انفلوران ،ایزوفلوران نیز چنین اثری دارند. ترکیبات ضد افسردگی سه حلقه ای اثرات متاپروترنول را بر روی سیستم عروقی تقویت می کنند. تجویز همزمان مسددهای گیرنده بتاآدرنرژیک ،علاوه بر مهار متقابل اثرات درمانی دو گروه دارویی ،موجب ضدیت با اثر گشادکنندگی نایژه ای متاپروترنول می شود. تجویز تو ام دارو با محرک های CNS موجب تحریک اضافی CNS و افزایش اثرات جانبی این داروها می گردد. استفاده همزمان از گلیکوزیدهای قلبی و لوودوپا نیز خطر آریتمی قلبی را افزایش می دهد.متاپروترنول اثرات ضدآنژین نیتراتها را کم می کند. تجویز تو ام ریتودرین و سایر مقلدهای سمپاتیک با این دارو،اثرات درمانی و عوارض جانبی هر دو گروه را زیاد می کند. هورمونهای تیروییدی نیز اثر داخلی متقابل با متاپروترنول دارند. اثرات گزانتینها در صورت مصرف همزمان با این دارو، بر CNS تشدید شده و آثار سمی اضافی بروز می نماید.
هشدار:
این دارو در افراد مبتلا به آریتمی قلبی و یا با تاکیکاردی ،نارسایی احتقانی قلب ،بیماری عروق کرونر،زیادی فشار خون ،اختلالات تشنجی ،دیابت ،پرکاری تیرویید و فیوکروموسیتوم نباید مصرف شود.
نکات قابل توصیه به بیمار:
۱. در صورت بروز اشکال در تنفس و تداوم یا بدتر شدن آن ،فورا به پزشک مراجعه شود.
۲. در صورت نیاز به استفاده همزمان از آیروسل های کورتیکوستروییدی و یا ایپراتروپیوم بهتر است متاپروترنول مدتی قبل از داروی دیگر استفاده شود.
۳. دارو باعث ایجاد طعم ناخوشایندی در دهان می شود.