چرا هر واژه معنی خاصی دارد؟

واژه ها، نشانه یا علامت رمز برای چیزهایی هستند که وجود دارند. انسان واژه را با صداهایی که از حنجره وی در می آورد، تولید می کند. وقتی دو یا چند نفر بپذیرند که صدا یا صوت های معینی را با معنی ویژه ای به کار ببرند، می گویند این عده یک زبان مشترک دارند.

بدین ترتیب، واژه ها فقط به این علت معنی ویژه ای پیدا کرده اند که گروه هایی از آدمیان پذیرفته اند آن ها را به منظورهای مشترکی بکار ببرند! مثلا وقتی صوت های”س” و “گ” پشت سر هم تلفظ کنند، واژه ی “سگ” ساخته می شود. گروهی از مردم که این توافق را پذیرفته باشند، متکلمان به آن زبان شمرده می شوند و این واژه در نزد آنان به جانور خاصی اشاره دارد. یعنی اگر ی فارسی زبان بگوید “سگ”، بلافاصله در ذهن شنونده ی فارسی زبان دیگر تصویر “سگ” مجسم می شود.

اما آیا کسی که به زبان روسی سخن می گوید نیز این واژه را می فهمید؟ نه؛ این واژه برای او معنایی ندارد! روس ها به جای واژه ی “سگ” واژه ی “سوباکا” یا sobaka را به کار می برند و تصویر سگ را در ذهن شنونده ی خود ایجاد می کنند. و ایتالیایی ها برای این کار واژه ی “کانه” یا cane را به زبان می آورند.

دستور یا قواعد کاربرد واژه ها از زبانی به زبان دیگر، تفاوت دارد. طرز کاربرد واژه ها تماما به چگونگی توافقی که در هر زبان خاص در این مورد به عمل آمده است، بستگی دارد. در زبان انگلیسی، به جای واژه ی سگ در فارسی، واژه ی “داگ” یا dog را به کار می برند و برای نشان دادن بیش از یک سگ، حرف s را بر آن می افزایند و “داگز” یا dogs  تلفظش می کنند. در زبان ایتالیایی، برای همین منظور، حرف پایانی واژه ی cane را به i تبدیل می کنند و واژه ی cani را به معنی “سگ ها” یا “چند سگ” به کار می برند.

مردم طرز کاربرد و معنی های مختلف واژه های هر زبان را از دوران کودکی خود می آموزند؛ برای مثال نوجوانان کم سن و سال، تلفظ اصواتی را که از پدر و مادر و دیگر آشنایان و نزدیکان خود می شنیدند، تقلید می کردند. همین اصوات را به برخی از اشیاء، اعمال و یا حتی افکار می توان ارتباط داد. طرز مرتب کردن واژه ها و ایجاد تغییرات و جابه جایی های لازم در آن ها را برای رساندن معنی های خاص نیز از همان هنگام می آموختند! بدین ترتیب بود که پایه های زبان کنونی خود را محکم کردند.