نحوه استفاده از برگ چغندر در طب اسلامی چگونه است؟

یکی از درمان‌های عمومی برگ چغندر است. عرض شد برگ چغندر جزو داروهای بهشتی است:
فَإِنَّهُ یَنْبُتُ عَلَى شَاطِئِ الْفِرْدَوْسِ[۱] یعنی برگ چغندر کنار رود بهشت می‌روید.
یعنی آب برگ چغندر از بهشت است.
روایت معتبری را کلینی از امام رضا (ع) نقل می‌کند:
أَطْعِمُوا مَرْضَاکُمُ‌ السِّلْقَ یَعْنِی وَرَقَهُ فَإِنَّ فِیهِ شِفَاءً وَ لَا دَاءَ مَعَهُ وَ لَا غَائِلَهَ لَهُ وَ یُهْدِئُ نَوْمَ الْمَرِیضِ وَ اجْتَنِبُوا أَصْلَهُ فَإِنَّهُ یُهَیِّجُ السَّوْدَاء[۲] یعنی به بیماران خود برگ چغندر بدهید چرا که در آن شفاء است و هیچ بیماری و مشکل و عوارضی به همراه آن نیست. و خواب بیمار را آرام می‌کند و از ریشه (یا ساقه) آن اجتناب ورزید چرا که سبب سوداء می‌شود.
در این روایت امام به صراحت می‌فرماید که برگ چغندر دارو و درمان است. آیا می‌توان از این روایت عمومیت استفاده کرد؟
شاید از کلمه «مَرْضَاکُمُ» عمومیت در درمان استفاده شود چون جمع مضاف است. یعنی اختصاص به بیمار خاصی ندارد بنابراین سفارش شده است که به همه بیماران برگ چغندر بدهید. پس شفاء بودن برگ چغندر اختصاص به بیمار خاصی ندارد.
آرام کنندگی خواب بیمار در هیچ گیاه و دارویی نیست و مختص برگ چغندر است. این مسئله مهم است چون بیمار خواب ندارد.
تا اینجا ثابت شد که برگ چغندر جذام، پیسی، سستی و باریک بودن استخوان، لاغری، کم خونی و غلظت خون را درمان می‌کند. برای ضعف عقل و برسام و ضعف اعصاب و گرمی خون نیز مفید است.