ریشۀ کلمات بچّه و کودک

جناب آقای مفرد با درودهای گرم

امید که خوب باشید. یک پرسش درباره واژه بچه دارم. بچه واژه ای است که بخش پایانی آن پسوند چه یا کوچکی است مانند تربچه و غیره. اما خود بچه چه معنایی دارد؟

با سپاس، محمدی

با درود

جایی به ریشه کلمه بچّه بر خورد ننموده ام. اما فکر می کنم ریشه در کلمه وئجه (بئجه) اوستایی داشته باشد که به معنی اصل و نطفه است. بنابراین جزء پسوندی “ه” علامت نسبت است نه علامت تصغیر. یعنی منسوب به اصل و نطفه. این کلمه در نام ایرانویج (ائیرینه وئجه) یعنی ایران اصلی به وضوح دیده میشود

با تشکر فراوان، جواد مفرد کهلان

با درودی دیگر

حال آلترناتیو بهتری برای ریشه کلمه بچّه پیدا کردم و آن اینکه آن را مرکب از واژه اوستایی بئو=بودن و چه (علامت تصغیر) بدانیم. در مجموع یعنی موجود کوچک. این از سوی دیگر معنی کلمه کودک (کو-دا-اَک) یعنی مخلوق کوچک هم می باشد.

در مورد ریشه کلمه بَبه (باوه)در زبان فارسی که به نوزاد اطلاق میشود، ظاهرا باز لغات سانسکریت به کمک می آیند چه بهاوه در سانسکریت به معنی موجود است بنابراین ببه و باوه در فارسی از ریشه بئو یا بی (بودن) و علامت تصغیر “وه” یا “ه”می باشد. یعنی در مجموع به معنی موجود کوچک و بچه است.

باسپاس، جواد مفرد کهلان