چگونه درخت موز کاشته می شود؟

درخت موز، مانند یک درخت واقعی نیست! علت این اتفاق نیز این است که در ساقه ی آن که از زمین در می آید، چوبی وجود ندارد. این ساقه از برگ هایی ساخته می شود که بسیار فشرده و تنگ هم، یکی درون دیگری، می رویند! برگ ها در بالای ساقه، از هم باز می شوند و قیافه ی درخت خرما را به آن می دهند.

برای پرورش موز، تکه هایی از ساقه ی زیر زمینی این گیاه در چاله هایی به عمق ۳۰ سانتی متر و به فاصله ی ۳ تا ۵ متر از یکدیگر، می کارند! هر تکه ی ساقه ی زیر زمینی بایستی یک یا دو، تکمه یا چشم مانند تکمه یا چشم سیب زمینی داشته باشد. سه یا چهار هفته پس از کاشت، جوانه های سبز از زمین سر در می آورند. فقط قوی ترین شاخه را نگه می دارند تا به گیاه موز تبدیل شود. این گیاه برای خودش یک ساقه ی زیر زمینی پیدا می کند و مدتی بعد، از کنارش چندین گیاه موز دیگر می رویند.

گیاه موز، به مراقبت و نگهداری دقیق احتیاج دارد. آب این گیاه، در صورتی که از آبیاری معمولی، آب کافی به آن نرسد، بایستی از طریق شبکه ی آبیاری تامین شود. محوطه ی اطراف این گیاه بایستی از هرگونه علف و گیاهان هرزه پاک نگهداشته شود.

نزدیک به ۹ یا ۱۰ ماه پس از کاشت، گلی در بالای گیاه موز ظاهر می شود. این گل، در انتهای یک ساقه ی بلند که از پایه ی گیاه می روید و راه خود را از وسط ساقه باز می کند و پس از رسیدن به نوک گیاه، رو به پایین بر می گردد، سبز می شود. بر ساقه ی این گل، همچنان که می روید و رو به پایین می رود، موزهای کوچکی ظاهر می شوند. موزها عملا وارونه سبز می شوند! موزهای کوچک به محض ظاهر شدن بر روی ساقه، رو به پایین قرار می گیرند ولی در جریان رشدشان، می چرخند و رو به بالا قرار می گیرند.

میوه ی موز را هنگامی می چینند، که هنوز سبز است. حتی اگر خود پرورش دهندگان موز بخواهند موز بخورند، حق ندارند آن را روی ساقه نگه دارند تا برسد! موزی که روی ساقه بماند و زرد شود، عطر و طعم خود را از دست می دهد. موزها در دسته‌ های ۱۰ تا ۲۰ عددی می‌ روید که به آن “پنجه‌ ی دست” گفته می‌ شود. هر یک عدد موز موجود در این گروه را، یک “انگشت” می‌ گویند؛ در واقع هر عدد موز یکی از انگشت‌ های این دست محسوب می‌ شود.