چه چیزهایی عتیقه هستند؟

تعریف کردن اشیاء عتیقه بسیار دشوار است؛ به طور معمول به چیزهایی که در زمان های گذشته ی دور، به دست هنرورانی ظریف کار و همچنین ماهر ساخته شده باشند، عنوان عتیقه داده می شود. نزدیک ترین تعریفی که می شود از عتیقه به عمل آورد، بر پاره ای مقررات دولتی استوار است.

بیشتر دولت ها اجازه می دهند که مردم اشیاء عتیقه را بدون پرداخت مالیات وارد کشور خویش کنند! ولی هر شی برای آن که شایسته ی عنوان عتیقه باشد، بایستی چند سالی از تاریخ ساخت یا عمر آن گذشته باشد. برای مثال در ایالات متحده ی آمریکا، هر شی متعلق به دوران پیش از سال ۱۸۳۰ میلادی و همچنین در کشور کانادا اشیاء متعلق به دوران پیش از سال ۱۸۴۷ میلادی را عتیقه می نامند! در کشور بریتانیا هر چیزی که بیش از صد سال از عمرش گذشته باشد، عتیقه به شمار می رود. در بیشتر کشورهای جهان، اشیائی را که ۶۰ سال از عمرشان گذشته باشد، عتیقه می نامند! سال یابی نسبی عموما روش تعیین سن اشیا از طریق مطالعه و تفسیر شی بر پایه یافته  ها و دانسته های باستان شناسی است.

البته مردم می توانند هر شی قدیمی یا کهنه ای را عتیقه بنامند! و نوع این شی نیز محدودیتی ندارد. یکی از رایج ترین انواع اشیاء عتیقه، مبل و میز و صندلی است و بعضی از میز و صندلی های متعلق به سده ی هجدهم میلادی، بسیار گران خرید و فروش می شوند!

اشیاء شیشه ای قدیمی مانند انواع تنگ، استکان، ساغر و یا گیلاس پایه دار، گلدان و همچنین سبو نیز جزو عتیقه های با ارزش هستند. انواع ظروف سفالی، چینی و سنگی نیز مورد توجه علاقمندان اشیاء عتیقه هستند.

اشیاء نقره ای مانند قاشق، فنجان، لیوان بزرگ و پارچ نیز از عتیقه های معروف هستند. کارهای دست ساز فلزی مانند انواع کلون و لولاها، سه پایه ی اجاق، ظروف آشپزی قدیمی نیز جزو اشیاء عتیقه به شمار می روند و قیمتی شده اند.

بسیاری از اشیائی که از آلیاژ قلع و مس یا همان پیوتر ساخته شده اند، مانند انواع سینی و قوری و کتری و همچنین قهوه جوش، امروزه به عنوان عتیقه، گردآوری می شوند. اشیاء قدیمی از جنس برنج، مس و قلع نیز گردآوری می شوند.

مردمی که اشیاء عتیقه را گردآوری می کنند چندان توجهی به نایابی و یا زیبایی آن ها ندارند! بلکه اشیاء مزبور را به این علت دوست دارند که منظره ای از شیوه ی زندگی مردمان پیشین را در برابر دیدگان شان زنده می کنند.