دوست دارم نظر اسلام را درباره عشق وحدود آن و نحوه برخورد با آن را بدانم.

واژه «عشق» مشتق از «عشقه» به معناى میل مفرط است و «عشقه» گیاهى است که هرگاه به دور درخت مى‏پیچد، آب آن را مى‏خورد؛ در نتیجه درخت زرد شده، کم‏کم مى‏خشکد.V}«ابن منظور»؛ لسان العرب، ج‏۹، ص‏۲۲۴.{V
امّا در اصطلاح، «عشق» عبارت است از: «محبت شدید و قوى». به عبارت دیگر، عشق مرتبه عالى محبت است.V}احمد غزالى، احیاء علوم الدین، ج‏۴، ص‏۲۷۵.{V
امّا حقیقت آن است که تعریف حقیقى این واژه، ممکن نیست. محى الدین ابن عربى مى‏گوید: «هر کس عشق را تعریف کند، آن را نشناخته که عشق شرابى است که کسى را سیراب نکند».
«لویV}الفتوحات المکیه، ج‏۲، ص‏۱۲۱.{Vى ماسینیون» مى‏گوید: نخستین عارفان، واژه عشق را به کار نمى‏بردند؛ شاید از عشق زمینى و جسمانى هراس داشتند و از این رو، بیشتر از محبّت یاد مى‏کردند.V}ر.ک: بابک احمدى، چهارگزارش از تذکره الاولیاء عطار، ص‏۴۶.{V عطار گفته است:
P}پرسى تو ز من که عاشقى چیست؟{E}روزى که چو من شوى، بدانى‏{P
در عرف عرفان عشق بار معنایی خاصی دارد و برخی نیز معتقدند,عشق قابل تعریف علمى نیست؛ زیرا نه محسوس است و نه معقول، در حالى که در دو قلمرو «حس و عقل» تأثیر دارد. اگر تعریف کننده، خود عشق مى‏ورزد، مسلماً تعریف او صحیح نخواهد بود؛ زیرا این پدیده غیر عادى به تمام اندیشه و مشاعر او مسلّط است؛ به عنوان مثال اگر عاشق بخواهد عشق را تعریف کند، مفاهیم موجود در تعریف، با وضع روانى عاشق رنگ‏آمیزى مى‏شود و به اصطلاح «مولوى»، بوى عشق مى‏دهد.V}محمد تقى جعفرى، نقد و تحلیل مثنوى، ج ۳، ص‏۱۴۷.{V