بیشتر خرچنگ ها دارای دهان نرم هستند ، بنابراین به روشی نیاز دارند تا بتوانند تمام غذاهایی را که می خورند را تجزیه کنند. آنها به جای جویدن و ریختن غذا در دهانشان ، این کار را می کنند . شکم یک خرچنگ به دو قسمت تقسیم می شود – اولین خانه دارای سه دندان قوی است تا مواد غذایی که می خورند را خرد کنند ، به اندازه کافی قوی برای خرد کردن مواد سخت و ریز از جمله پوسته ها می باشد.
خرچنگها حیواناتی فعال و دارای الگوهای رفتاری پیچیده هستند . آنها می توانند با زدن انگشت خود ، ارتباط برقرار کنند.
برخی از گونه های خرچنگ انفرادی هستند و برخی دیگر در گروه زندگی می کنند .