یکی از اثرات مخرب آفتاب بر روی پوست بدن انسان ، ایجاد عارضه پیری پوست است.این عارضه شامل طیفی از تغییرات پوستی است که با گذر زمان افزایش سن بروز می کند .
این تغییرات عبارتند از :
ایجاد کک مک و تیرگی پوست ( هیپرپیگمانتاسیون ) ، شل شدگی پوست و ایجاد چین و چروک های عمیق در پوست . نواحی درمعرض آفتاب مانند گردن ، صورت ، قسمت فوقانی قفسه سینه ، دست ها و ساعد بیش از سایر نواحی بدن دچار این تغییرات می شود.

علائم بالینی پیری پوست ناشی از آفتاب عبارتند از :
خشکی پوست ، پیگمانتاسیون های نامنظم تیره و روشن ، شل شدگی پوست ، آتروفی و شیاردار شدن پوست ، افتادگی و چرمی شدن ظاهر پوست ، الاستوز ( خشن شدنوتغییررنگ پوست به سوی زردی ) و پورپورای آکتینیک ( قرمز شدن درنتیجه شکنندگی دیواره های عروقی در لایه درم ) و نهایتا ضایعات پیش سرطانی می باشد.

پیری تقویمی ( در اثر گذشت زمان و بالا رفتن سن ) پوست در مقابل با شل شدن و پیدایش چروک های ظریف و ظهور ضایعاتی مانند آنژیوما و کراتوز پیلار مشخص می شود.

عوامل دخیل و موثر در پیری پوست عبارتند از :
۱- استرس های اکسیداتیو : جهت مقابله با آن استفاده از آنتی اکسیدان های موضعی توصیه می گردد.چرا که تنها حدود ۱% از آنتی اکسیدان های خوراکی به پوست می رسد.

۲- التهاب : در اثر آفتاب سوختگی رخ می دهد.لذا اهمیت استفاده از ضد آفتاب مشخص می گردد.
۳- گلیکاسیون : یا همان پروسه اتصال قند به پروتئین که یک فرایند خارج سلولی است.طی این فرایند کلاژن گلیکه شده و دچار آسیب می گردد.در نتیجه از میزان خاصیت الاستیسیته آن کم شده و لذا پوست دچارشل شدگی وافتادگی می شود.

۴- آسیب DNA : که منجر به اختلال در عملکرد سلول ها و نیز افزایش احتمال سرطانی شدن آنها می شود.این آسیب در اثر افزایش سن و در معرض آفتاب قرار گرفتن و آسیب های اکسیداتیو رخ می دهد.آنتی اکسیدان ها می توانند با حفظ DNAدر مقابل رادیکال های آزاد از آسیب بیشتر پوست در مقابل اشعهUV  جلوگیری کنند.نهایتا اینکه مهمترین و ساده ترین راه جهت جلوگیری از پیری پوست ناشی از آفتاب ، استعمال مرتب و مداوم کرم های ضدآفتاب مناسب می باشد.