انسولین هورمونی است که به گلوکز موجود در گردش خون (قند خون) کمک می‌کند تا به بافت‌های بدن وارد شده و در آن جا برای تبدیل شدن به انرژی ذخیره شود.
به گزارش دکتر سلام به نقل از ایسنا، انسولین در واکنش مستقیم به افزایش میزان گلوکز در خون و از غده پانکراس ترشح می‌شود.

اگر میزان طبیعی انسولین نتواند سطح گلوکز خون را کاهش دهد و آن را در بافت‌ها ذخیره کند تا بعدها به صورت انرژی در بدن آزاد شود، غده پانکراس انسولین بیشتری ترشح می‌کند. اگر چه در برخی از افراد این ترفند کارآیی دارد اما در برخی دیگر این میزان اضافی انسولین باز هم قادر نیست گلوکز را به بافت‌ها وارد کرده و برای تبدیل شدن به شکل انرژی در آنها ذخیره کند.

به این ترتیب این افراد همزمان هم گلوکز و هم انسولین بالایی در خونشان دارند. هنگامی که برای ذخیره گلوکز خون در بافت‌ها مقادیر بالایی از انسولین لازم است، حالتی به نام «مقاومت به انسولین» ایجاد می‌شود. مقاومت به انسولین بخشی از گروهی از ناراحتی‌های پزشکی است که اغلب با هم و در بیماری به نام سندرم مقاومت به انسولین یا سندرم متابولیک X دیده می‌شود.

این بیماران اغلب کلسترول بالا و فشار خون بالایی نیز دارند و خطر بروز دیابت نوع دوم در این افراد بالا است. در حال حاضر هیچ آزمایشی برای تشخیص مقاومت به انسولین وجود ندارد.

در خانواده بسیاری از بیماران مقاوم به انسولین، افرادی مبتلا به دیابت وجود دارند. این افراد اغلب چاق بوده یا اضافه وزن دارند و به طور منظم ورزش نمی‌کنند. در حال حاضر، هیچ درمان دارویی توصیه شده‌ای برای مقاومت به انسولین وجود ندارد.

بیماران مبتلا به سندرم مقاومت به انسولین معمولا سال‌ها پیش از ابتلا به دیابت، کلسترول بالا و فشار خون بالا، به این حالت دچار می‌شوند. با کنترل وزن، ورزش کردن روزانه و رژیم غذایی سالم با چربی پایین و فیبر خوراکی بالا، بسیاری از این بیماران می‌توانند از بروز بیماری‌های مزمن جدی اجتناب کنند.

بر اساس این گزارش، حدود ۸۰ میلیون آمریکایی در حال حاضر در این کشور مقاومت به انسولین دارند که سبب بالا رفتن گلوکز خون و مقادیر زیاد انسولین در گردش خون می‌شود. بیماری‌های مزمن متعددی با این بیماری مرتبط هستند.

لازم به ذکر است که مقاومت به انسولین وضعیتی است که در آن حتی در صورت ترشح انسولین کافی به وسیله پانکراس، بافت‌ها قادر به برداشتن گلوکز از گردش خون نیستند. در نتیجه، پانکراس باز هم انسولین بیشتری ترشح می‌کند تا با گلوکز بالای خون مقابله کند. بنابراین در سیستم گردش خون یک فرد مبتلا به مقاومت به انسولین، سطوح انسولین و گلوکز افزایش پیدا می‌کند.

هیچ علایم خاصی در افراد مبتلا به مقاومت به انسولین وجود ندارد. هر چند، بیماری‌های مزمن متعددی وجود دارند که با مقاومت به انسولین در ارتباطند. این بیماری‌ها عبارت از دیابت نوع دوم، هایپرلیپیدمی، فشارخون بالا و عارضه تصلب شرائین هستند.

دیابت نوع دوم به وضوح با سطوح بالای انسولین در ارتباط است. پس از سال‌ها بالا بودن سطوح انسولین که به منظور کمک به کنترل گلوکز بالای خون ترشح می‌شود در نهایت پانکراس دیگر نمی تواند انسولین مورد نیاز را تامین کند. گلوکز خون شروع به بالا رفتن می‌کند که به بروز این نوع دیابت منجر می‌شود.

هایپرلیپیدمی به معنی پایین بودن کلسترول خوب و افزایش میزان کلسترول بد و تری گلیسیرید بالا است که نتایج آزمایشگاهی معمول در فرد مبتلا به دیابت نوع دوم هستند.

فشار خون بالا با مقاومت به انسولین ارتباط دارد اما مشخص نیست که چگونه سطوح بالای انسولین بر فشارخون تاثیر می گذارد.

همچنین پژوهشگران معتقدند که ارتباطی قوی بین مقاومت به انسولین و تصلب شرائین وجود دارد. اگرچه دانشمندان هنوز در تلاش هستند دریابند چگونه سطوح بالای انسولین با تغییرات ایجاد شده در سرخرگ‌ها مرتبط است و از این طریق می‌تواند منجر به حمله قلبی یا سکته شود.

به گفته متخصصان؛ پیشگیری بهترین درمان برای مقاومت به انسولین و آن گروه از بیماری‌هایی است که بخشی از سندرم مقاومت به انسولین را تشکیل می‌دهند.
داشتن یک شیوه زندگی سالم موثرترین نسخه برای پیشگیری است. این به معنای دستیابی به یک وزن سالم و ابقاء آن، ورزش کردن به مدت ۳۰ دقیقه در روز یا بیشتر و داشتن یک رژیم غذایی غنی از فیبر و با محتوای پایین چربی است.

ورزش و کاهش وزن حقیقتاً به بافت‌ها کمک می‌کنند تا به نحو موثرتری به انسولین پاسخ دهند. فیبر نیز مهم است چرا که افزایش فیبر رژیم غذایی سطوح انسولین موجود در گردش خون را کاهش می‌دهد.

لازم به یادآوری است که در حال حاضر هیچ دارویی که اثربخشی آن در درمان مقاومت به انسولین یا پیشگیری از بروز سندرم مقاومت به انسولین ثابت شده باشد، وجود ندارد.