چرا در کره ماه اثری از زندگی نیست؟

 اکنون که انسان عملا به اکتشافاتی در کره ی ماه دست زده است، اطلاعات جدید بسیاری درباره ی آن به دست آورده است. اما انسان پیش از آن که پایش به کره ی ماه برسد، می دانست که اثری از زندگی در این کره وجود ندارد.

کره ی ماه فاقد جو یا هوا است؛ اخترشناسان، چون شفقی در کره ی ماه نمی دیدند به این مسئله پی برده بودند. در کره ی زمین، تاریکی به تدریج فرا می رسد چون هوا حتی پس از غروب خورشید، نور آن را منعکس می کند. در کره ی ماه، یک لحظه نور خورشید وجود دارد و لحظه ای بعد وجود ندارد، و لحظه ای بعد شب آغاز می شود.

نبودن هوا بدین معنی است که کره ی ماه در برابر تابش اشعه ی خورشید بی حفاظ است. خورشید سرچشمه ی تشعشع نور و گرما است. زندگی در کره ی زمین، به همین نور و گرما بستگی دارد.

اما خورشید برخی تشعشعات خطرناک نیز دارد. جو یا هوای پیرامون کره ی زمین، ما در برابر بسیاری از این تشعشعات حفظ می کند. لیکن در کره ی ماه، هوایی وجود ندارد که از ورود اشعه ی مزبور جلوگیری کند. تمام اشعه ی خورشید، به طور مستقیم به سطح کره ی ماه می تابند.

به علت فقدان هوا در کره ی ماه، سطح کره ی ماه یا بی نهایت گرم است یا بی نهایت سرد! همزمان با گردش کره ی ماه، بخشی از آن که از کره ی خورشید گرما می گیردف به شدت گرم می شود. درجه ی حرارت این بخش به بیش از ۱۸۰ درجه ی سانتی گراد می رسد که از گرمای آب جوشان نیز بیشتر است. روز گرم در کره ی ماه، دو هفته به دازا می انجامد.

به دنبال این روز داغ دو هفته ای، یک شب دو هفته ای فرا می رسد! شب هنگام، دمای سطح ماه تا ۲۶۰ درجه ی زیر صفر پایین می رود. این بیش از دو برابر حداکثر سرمای کره ی زمین در ناحیه ی قطب جنوب است.

همچنین دمای سطح پوسته ماه به مراتب بیشتر یا کمتر از زمین می رسد! به طوری که دمای آن در سردترین حالت به منفی ۱۳۸ درجه سانتی گراد و در گرم ترین حالت، به ۱۲۷ درجه سانتی گراد می رسد!

در چنین شرایطی، هیچ یک از انواع زندگی به شکلی که در کره ی زمین وجود دارد، نمی تواند در کره ی ماه وجود داشته باشد.