همه چیز در مورد اواخر جنگ جهانی دوم

پیاده شدن نیروهای متفقین در ایتالیا

برای توسعه و تصمین خطوط ارتباطی متفقین با خاورمیانه در اکتبر ۱۹۴۲ نیروهای متفقین در شال آفریقا پیاده شدند و تا مه ۱۹۴۳ کلیه نیروهای آلمانی را از آن منطقه پاکسازی کردند. دو ماه بعد متفقین به ایتالیا حمله کردند، پیشروی متفقین باعث برکناری موسولینی توسط پادشاه ایتالیا و توقیف او شد. لیکن کماندوهای آلمانی او را نجات دادند و در شمال ایتالیا برایش دولتی به وجود آوردند.
پیشروی های متفقین موجب تقسیم ایتالیا به دو بخش جنوبی و شمالی شد. بخش شمالی تا سال ۱۹۴۵ در دست نیروهای آلمانی باقی مانند. لیکن در آن سال به تصرف متفقین درآمد و موسولینی نیز توسط چریک های ایتالیایی اعدام شد.

ادامه جنگ در فرانسه

در ۶ ژوئن ۱۹۴۴ نیروهای متفقین مرکب از ارتش های کشورهای انگلستان، کانادا و ایالات متحده آمریکا به اتفاق واحدهایی از ارتش فرانسه آزاد عملیات پیاده شدن در ساحل نرماندی (ساحل کانال مانش) را آغاز کردند.

هدف این اردوکشی، آزاد کردن فرانسه و سپس اروپای غربی از چنگال هیتلر و سبک کردن بار جنگ از دوش ارتش روسیه شوروی بود تا روس ها بتوانند به سرعت آلمانی ها را از خاک خود برانند.

در خلال سال ۱۹۴۴، روس ها به پیشروی سرسختانه خود به سم غرب ادامه دادند، بخش عمده بلکان را پاکسازی کردند و به بوداپست و ورشو رسیدند. سپس از لهستان گذشتند و به مرز آلمان دست یافتند. در دسامبر همان سال در جالی که نیروهای متفقین در مرز آلمان مستقر بودند، ارتش آلمان در منطقه آردن دست به ضد حمله زد، آلمانی ها دیگر قادر نبودند به تهاجم خود ادامه دهند و بخش عمده نیروهای مکانیزه خود را نیز از دست دادند.

کنفرانس های دوران جنگ

در طول جنگ کنفرانس های متعددی میان سران متفقین جهت هماهنگی با یکدیگر و نیز اتخاذ تصمیماتی برای دوران پس از جنگ ایجاد شد. در نوامبر ۱۹۴۳ استالین، چرچیل و روزولت کنفرانس تهران را تشکیل دادند و قصد خود مبنی بر ادامه جنگ تا منهدم ساختن ارتش آلمان را اعلام کردند. در اوت ۱۹۴۴ در کنفرانس دمبارتن اوکس در حومه واشنگتن نمایندگان آمریکا، شوروی و چین، تاسیس سازمانی بین المللی برای پس از جنک تصویب نمودند.

در کنفرانس یالتا در شوروی، چرچیل، روزولت و استالین طرح حمله نهایی، علیه آلمان را مورد بررسی قرار دادند. این کنفرانس که در آخرین ماه های جنگ تشکیل شد با توجه به شکست قطعی آلمان در حقیقت برای چیدن و تقسیم میوه پیروزی بود. در این کنفرانس دولت های انگلیس و آمریکا نسبت به نحوه عمل دولت شوروی در اروپای شرقی اعتراض کردند و دولی را که روس ها در اروپای شرقی بر سر کار آورده بودند به رسمیت نشناختند.

پایان جنگ نزدیک می شود

در اواخر جنگ آلمان ها از ایالات متحده و انگلیس خواستند تا با انعقاد پیمان صلحی جداگانه از جنگ خودداری کنند و در عوض آلمان ها به نبرد با روس ها برای نابودی کمونیسم ادامه دهند، لیکن دولت های فوق الذکر خواهان تسلیم بی قید و شرط آلمان شدند.

در بهار سال ۱۹۴۵ آلمان در میان دو نیروی سهمگین گرفتار آمده بود، نیروهای متفقین که از رودخانه راین گذشته بودند، به سمت شرق پیش می رفتند و نیروهای شوروی، برلین را در محاصره گرفته بودند و سرانجام نیروهای کشورهای غرب و شوروی در آلمان (برلین) به یکدیگر پیوستند. در هشتم ماه مه سال ۱۹۴۵، تمامی واحدهای آلمان در اروپا تسلیم شدند و جنگ در اروپا خاتمه یافت.

هیتلر که از قرارگاه زیرزمینی خود در برلین تحت محاصره، ناامیدانه به مقاومت ادامه می داد، وقتی خبر مرگ موسولینی را شنید، در ۳۰ آوریل ۱۹۴۵ خودکشی کرد و دولت جدید آلمان را دونیتس، فرمانده نیروی دریایی، در ایالت شلسویگ تشکیل داد و از متفقین تقاضای ترک مخاصمه کرد.

برلین در ۸ مه ۱۹۴۵ پس از خودکشی هیتلر سقوط کرد.

در ۸ مه، سند قطعی تسلیم بی قید و شرط آلمان در برلین امضا شد و بر اساس تصمیماتی که روزولت، استالین و چرچیل در اجلاس یالتا در فوریه ۱۹۴۵ گرفتند این کشور به مناطق اشغالی تقسیم شد.

چرچیل نخست وزیر انگلستان با توافق سه دولت متفق خود یعنی آمریکا، شوروی و فرانسه ضمن اعلام خبر تسلیم بی قید و شرط آلمان، این روز را عید پیروزی نامگذاری کرد و به این ترتیب جنگ شش ساله بین متفقین و متحدین با شکست آلمان پایان پذیرفت.

دادگاه نظامی بین المللی نورنبرگ نیز در ۳۰ سپتامبر همان سال محاکمه ۲۲ نفر از رهبران نازی را شروع کرد و ۱۱ نفر از آنان را به مرگ محکوم نمود.

پایان جنگ

جنگ در اروپا پس از خودکشی آدولف هیتلر و تسلیم آلمان نازی در ۸ مه ۱۹۴۵ پایان یافت، اما در آسیا و اقیانوس آرام تا بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی و بعد از آن تسلیم ژاپن در ۲ سپتامبر ۱۹۴۵ ادامه داشت.

اما جنگ در خاور دور تا چند ماه دیگر ادامه داشت. ژاپن که هنوز اندونزی، هندوچین، بخش مهمی از خاک چین و تعداد زیادی از جزایر اقیانوس آرام را در اشغال خود داشت، با مقاومت سرسختانه خود، موجب ترس متفقین از ادامه جنگی طولانی شد.

در بهار سال ۱۹۴۵، ژاپن در آسیا و اقیانوس آرام در حال عقب نشینی کامل بودند: چینی ها نیروهای ژاپن را به عقب راندند. در  عین حال فرماندهی نظامی آمریکا به پایگاه های هوایی نزدیک به ژاپن نیاز داشت تا بتواند متحد دیگر آلمان، یعنی ژاپن را به زانو درآورد. به همین دلیل جزایر ابوجیما، اوکیناوا را با دادن تلفات سنگین اشغال کرد. دفاع سرسختانه ژاپنی ها در این دو جزیره، تلفات هولناکی را برا ی طرفین به بار آورد.

هم زمان با این وقایع دانشمندان متفقین به بمب اتمی دست یافتند. پس از مرگ روزولت و روی کار آمدن هری ترومن، رئیس جمهور جدید آمریکا اجازه استفاده از بمب اتمی را در جنگ  صادر کرد.

در نتیجه در ششم اوت همان سال اولین بمب اتمی بر روی شهر هیروشیما و در نهم اوت بمب اتمی دیگری بر روی شهر ناکازاکی فروریخته شد.

دراثر انفجار عظیم این دو بمب و آثار رادیو اکتیویته ناشی از آن ۲۰۰ هزار ژاپنی کشته شدند و خسارات فراوانی به بارآمد. از طرف دیگر تا مدت های مدیدی اثرات ثانویه این انفجارات، قربانی می گرفت.

سرانجا در ۱۴ اوت ۱۹۴۵، ژاپن شکست خورد و در دوم سپتامبر آن سال به طور کامل تسلیم گردید.

و به این ترتیب سند تسلیم بی قید و شرط نیروهای مسلح ژاپن در ۲ سپتامبر همان سال بر عرشه رزمناو آمریکایی میسوری به امضا رسید و جنگ کاملاً خاتمه یافت.

بمباران اتمی آمریکایی ها در دو شهر ناکازاکی و هیروشیما که بیش از ۲۰۰ هزار نفر را در چند ثانیه نابود کرد از پی آمد های بزرگ منفی این جنگ محسوب می شود.

برگرفته از دانشنامه جنگ جهانی دوم