اتم در عصر باستان!

در متون باستانی هند، به روشنی به سلاح نیرومندی اشاره شده که قادر به کشتار دسته جمعی دشمنان بوده است. در توصیف چنین نیروی ویرانگری این طور نوشته شده است:

«با تمام قدرت به هوا پرتاب شد! ستون عظیمی از دود و آتش مانند ده هزار خورشید درخشان به هوا برخاست. این صاعقه مرگبار تمامی دشمنان را به خاکستر تبدیل کرد!»

حال بیایید از گذشته های دور به زمان حاضر برگردیم و به توصیفی که از انفجار بمب اتمی شده است نظری بیفکنیم:

نویسنده ای به نام «لورنس» که در بهار سال ۱۹۴۵ میلادی ناظر انفجار آزمایشی نخستین بمب اتمی در «الاموگوردو» واقع در «نیومکزیکو» بوده چنین نوشته است:

«درست در آن لحظه یک روشنایی عظیم که گویی متعلق به این جهان نبود مانند روشنایی هزاران خورشید از بطن زمین به هوا برخاست. در آن لحظه ابدیت خاموشی گرفت و زمان از حرکت باز ایستاد. فضا گویی سراسر در نوک یک سنجاق جمع شد. زمین دهان گشود و آسمان شکفته شد…! »

آیا این توصیف شاعرانه از انفجار نخستین بمب اتمی آمریکا با آنچه قرنها پیش در متون باستانی آمده شباهت ندارد؟

یک شباهت عجیب دیگر!

پس از آنکه نخستین بمب اتمی در «الاموگوردو» آزمایش شد کارشناسان مشاهده کردند که محل انفجار با بلور گداخته سبزرنگی پوشیده شده است. در حقیقت بر اثر این انفجار عظیم دانه های شن تبدیل به بلوری سبز رنگی شده بودند!

چند سال پس از پایان جنگ جهانی دوم، دانشمندان باستان شناسان مکانی را در نزدیکی شهر «بابل» قدیم حفاری کردند. این مکان زمانی از شهرهای بزرگ بین النهرین (عراق کنونی) بود که «کورش» پادشاه ایران آن را تصرف کرد و «اسکندر» آن را به عنوان پایتخت آسیایی برگزید. گفته می شد که برج مشهور بابل – یعنی همان برج بلندی که به روایت تورات، پسران نوح کوشیدند برای رسیدن به آسمان بنا کنند – در این مکان بوده است. باستان شناسان بر آن بودند تا با انجام دادن یک حفاری عمودی ، زمین را مانند چاهی کنده پایین بروند. با این کار می توانستند به اطلاعات ارزنده ای درباره لایه های گوناگون و آثار تمدنهای باستانی و اشیایی که در اعماق زمین مدفون شده بود پی ببرند و یافته های خود را براساس دوره های گوناگون فهرست برداری کنند. در جریان این حفاری ابتدا از لایه های سطحی شهر «بابل» پایین تر رفتند تا آنکه به یک شهر قدیمی تر رسیدند. بین هر یک از لایه ها براثر جاری شدن سیل یا وزش توفان مواد رسوبی برجای مانده بود. باز هم به حفاری ادامه دادند. هرچه پایین تر می رفتند به تمدن های قدیمی تر می رسیدند که برخی از آنها متعلق به ۶۰۰۰ یا ۷۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح بود. در زیر آنها نشانه هایی از تمدن چوپانی پدیدار گشت و پایین تر از آن دانشمندان موفق شدند آثاری از تمدن غارنشینی با ابزارهای بسیار ابتدایی کشف کنند.

این کاوشها زمانی پایان یافت که سرانجام در زیر همه لایه های قبلی ناگهان با سطح سخت بلور ذوب شده سبز رنگ برخورد کردند. درست مانند آنچه پس از انفجار آزمایشی بمب اتم در «الاموگوردو» مشاهده کرده بودند!

آیا همه چیز بر اثر انفجار هسته ای به پایان رسیده و بشر دوباره از اول غارنشینی آغاز کرده بود؟

این پرسش با پرسش دیگری تکمیل شد و آن اینکه آیا بشر در آینده دوباره گور خود را به دست خود حفر نخواهد کرد و دوباره به دوره غارنشینی باز نخواهد گشت؟

بمباران اتمی دو شهر ژاپنی «ناگازاکی» و «هیروشیما» توسط آمریکا ( یعنی دارندۀ نخستین بمب آتمی جهان) هر چند به منزله لکه ننگی بر دامان تمدن بشری برجای ماند، اما مید است این تجربه دردناک ضد بشری درش عبرتی شود برای همه جهانیان تا هیچ ملت فرهیخته ای در آینده اندیشه اهریمنی به راه انداختن یک جنگ هسته ای را در سر نپروَراند!