پای چون دیوک

استاد مقاله نویسی

مقاله ها شامل گستره وسیعی از آثار نوشتاری به مانند نامه ها، گزارش های کتب و سفرنامه ها هستند. یک مقاله غالبا به نوشتاری منطقی و آکادمیک اطلاق می شود، در حالیکه آثار احساسی تر در زمره موارد متفرقه قرار می گیرد. برخی این دسته ادبی را به صورت مقالات بازتابنده، مقالات انتقادی، مقالات توصیفی، مقالات شخصی، مقالات طرح شخصیت و مقالات تحریریه طبقه بندی می کنند.

در حالیکه امروزه اشتیاق برای مقالات در بعد بین المللی رو به سردی گرائیده است، در روزگاران نه چندان دور زمانی بود که مقاله نویسان کره ای از روزهای طلایی خود لذت می بردند. مقاله نویسان مشهوری مانند مین ته ون، لی یانگ ها، لی هیو سوک و کیم جین سوپ تنها تعداد معدودی از این بزرگان هستند. اما در بین این افراد پای چون دیوک به عنوان مشهورترین شخصیت در ادبیات مقاله ای کره ای شناخته می شود.

پسر می

پای چون دیوک در بیست و نهم می سال ۱۹۱۰ دیده به جهان گشود. او در هفت سالگی پدرش را از دست داد. مادرش نیز در ده سالگی او دیده از جهان فرو بست. سپس چون دیوک در منازل بستگانش زندگی می کرد و از خانه یکی به دیگری نقل مکان می نمود. اگرچه او در محیطی فقیرانه بزرگ شد اما نجیب و فروتن بود و عمیقا نسبت به افراد دیگر توجه نشان می داد. وی در یک مدرسه راهنمایی در شانگهای چین تحصیل کرد و در سال ۱۹۳۷ از دانشگاه هوجیانگ با رتبه ای در رشته ادبیات انگلیسی فارغ التحصیل شد.

پای چون دیوک تا زمان رهایی کره از حاکمیت استعماری ژاپن به عنوان معلم در موسسه آموزشی صنعتی مرکزی گیونگ سونگ مشغول به کار شد. اما وی حرفه ادبی خویش را در سال ۱۹۳۰ با انتشار شعری به نام ” آثار شاعرانه بزمی ” در یک مجله ادبی آغاز کرد.

جهان ادبی کره ای در اوایل دهه ۱۹۳۰ میلادی زمانیکه کره تحت اشغال ژاپن بود، با کشمکش بین ادبیات حامی مشارکت در اجتماع و ادبیات محض مشخص شده است. آنگونه که تمام زندگی وی نشان می دهد، پای مسیری به سمت غزل سرایی و خلوص را برگزید. او حقایق خشن را صیقل داده و الهام غنایی را به آن افزود. شعر ” کارهای کوچک ” که وی که در سال ۱۹۳۲ سرود و همچنین مقاله ” خاطرات یک شب طوفانی ” تحسین منتقدان را برای بیان احساسات خالص و بدون هیچ عنصر ایدئولوژیکی بیان می کند.

نوشتاری ساده، طنین احساساتی بزرگ

پس از آزادی کره از حاکمیت استعماری ژاپن در سال ۱۹۴۵، پای چون دیوک به عنوان پروفسور در دانشگاه سلطنتی گیونگ سونگ خدمت کرد. این دانشگاه امروزه به دانشگاه ملی سئول تغییر نام یافته است. او در سال آتی شروع به خطابه کردن در مورد شعر انگلیسی در دانشگاه ملی سئول کرد. پای به دعوت وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا در سال ۱۹۵۴ اقدام به تحصیل ادبیات انگلیسی در دانشگاه هاروارد کرد و این تحصیل یکسال به طول انجامید. او در سال ۱۹۶۶ رئیس بخش امور دانشجویان را در مدرسه تحصیلات تکمیلی دانشگاه ملی سئول به عهده گرفت. پای تا سال ۱۹۷۴ در دپارتمان ادبیات انگلیسی دانشگاه تدریس کرد.

پای محققی بزرگ و ستاره ای درخشان در مطالعه ادبیات انگلیسی بود، اما وی امروزه در نزد کره ای ها بیشتر به عنوان یک مقاله نویس در یادها مانده است.

نمونه هایی از نوشته ها

” من به تمام چیزهای کوچک و زیبایی که حیات مرا تشکیل می دهند عشق می ورزم. من دوست دارم به صورت های زیبا بدون مقصود نگاه کنم و دستاوردهای دیگران را بدون حسادت مورد ستایش قرار دهم. من دوست دارم زندگی داشته باشم که به بسیاری عشق بورزم، از هیچ کس متنفرم نباشم، و به طرز فوق العاده ای تعداد اندکی را مورد ستایش قرار دهم. و من امیدوارم به آرامی و با برازندگی پیر شوم. “

این بخشی از رساله شور انگیز وی به نام ” زندگی که من عاشق آن هستم ” می باشد که بر پایه بخش هایی از زندگی وی است. قطعه ذیل بخشی از شاهکار رساله ای وی با عنوان ” سرنوشت ” می باشد:

” ممکن است تنها یکبار با شخصی که عاشقش هستی ملاقات کنی، مجددا هرگز او را نبینی، اگرچه دلت خیلی برایش تنگ شده باشد. ممکن است بخواهی دیگر او را ملاقات نکنی، اگرچه هرگز در تمام عمرت وی را از یادت نبری. آساکو و من سه بار به دیدن همدیگر رفتیم. بهتر بود که ما سومین ملاقاتمان را انجام نمی دادیم. “

پای چون دیونگ در این مقاله مشهور رابطه زیبا و درعین حال غمناک خویش را با دختری ژاپنی به نام آساکو در طی دوره ای از حاکمیت استعماری ژاپن تا جنگ کره توصیف می کند. زمانیکه مردم احساس گیجی کرده و غرق در جهان به سرعت دگرگون گشته می شوند، یا زمانیکه آنها از یک زندگی حوصله سر بر احساس شکست کنند، خواندن مقالات پای به گرمی موجب تسلی خاطر ضمیر آنان شده و باعث می شود آنها احساس آسودگی کنند.

زندگی خالص و روشن

به لطف نوشته هایش که ماهیت زندگی را با روشی زیبا، صادقانه و صمیمی انتقال داد، پای القاب چشمگیری به مانند ” شاهدی زنده از ادبیات قرن بیستم کره ” و ” پیشگامی در ادبیات رساله ای کره ای ” دریافت کرد. زندگی شخصی اش نیز درست مثل مقالاتش خاضعانه و برازنده بود.

پای می توانست تا در سن معمول بازنشستگی از مرتبه استادی در دانشگاه ملی سئول بازنشسته شود اما او تدریس را زودتر از موعد مقرر ترک کرد زیرا هیچ اشتیاقی برای شهرت نداشت و میخواست آزادانه زندگی کند. وی وقتی به هفتاد سالگی رسید نوشتن را نیز رها کرد زیرا بیم این را داشت که در نوشته هایش غرق شود.

او به مدت ۲۵ سال در آپارتمان محقرانه ای در سئول زیست. پای روزهای تاریک و روشنش را با همسر ۹۰ ساله و زوال عقل زده اش سپری کرد. او در ۲۵ می سال ۲۰۰۷ چشم از جهان فرو بست.

” می صورت مردی ۲۱ ساله می باشد که صورتش را تنها با آب سرد می شوید. به شمار آوردن سنم چه فایده ای دارد؟ من در میانه می هستم.”

پای در مقاله ای به نام ” می ” علاقه خویش را به ماهی که در آن متولد شده است بیان می دارد. او در اواخر می درگذشت و اینگونه به اثبات می رسد که وی پسر می بوده است. پای غالبا با نام مستعارش ” گیوما ” مورد خطاب قرار می گیرد. گیوما به معنی کودکی بیگناه می باشد که گومونگو (یک زیتر کره ای شش زهی) می نوازد. ما از این مقاله نویس بزرگ آموختیم که چگونه به چیزهای کوچک عشق ورزیده و آنها را گرامی بداریم. او هرگز معصومیت کودکی اش را در زمان به تصویر کشیدن زندگی روزمره و خاطراتش به شیوه ای صمیمی و آرام از دست نداد.

نوه اش استفان جکیو یک ویولون نواز آمریکایی است.

آثار

آثار بزرگ پای عبارتند از: یک قطعه سکه نقره ای و وابستگی.

پای در ابتدا و در سال ۱۹۳۰ با انتشار شعری به نام ” قطعه بزمی کوتاه ” در روزنامه شیندونگا (دونگا جدید) نام خود را به عنوان یک شاعر بر سر زبان ها انداخت. سپس وی دو شعر ” طرح موسیقی ” و ” عشقم رفته است ” را نیز منتشر کرد. ویژگی متمایز شعر او این است که آن هیچ اندیشه و ایده ای را در نظر نمی گیرد و زیبایی احساس خالص را مورد ستایش قرار می دهد. پای همچنین رساله های متعددی مثل ” خاطرات یک شب برفی “، ” نامه انتظار”، ” موجی ” و ” پرونده من ” را منتشر کرد.

در گلچین ادبی سال ۱۹۶۹ اش که ” مروارید و مرجان ” نام دارد، وی آرزوی دست نیافتنی اش را از طریق استعاره مرجان و مروارید بیان داشت و در خلق مقاله و شعر غنایی و زیبا به ایفای نقش پرداخت. اثر سوپیل (مقاله) وی قطعه ای در باب فرضیه رساله است که به شکل یک مقاله نوشته شده بود، با طبیعت و مشخصه های مقاله سر و کار دارد. پای همچنین آثاری در باب ادبیات انگلیسی مانند ” شعرای زن الیزابت ” و ” غزل های شکسپیر ” منتشر کرد. در میان آثار دیگر وی نام ” گلچین شعری گیوما ” و ” نوازنده فلوت و مروارید و مرجان ” نیز به چشم میخورد.

سبک نوشتاری

او به طور کلی به وسیله توصیف استوار و روشنی از احساس، یک زندگی سر ریز شده با احساسات شعری بر پایه عاطفه ای خالص که همه اندیشه ها، ایده ها و موضوعات را مستثنی می کند به تصویر می کشد. از این روی که رساله های وی به زیبایی احساسات زندگی روزمره را از طریق سبکی صمیمی و ظریف بیان می دارد، آنها گرایش به خوانده شدن به صورت شعر بزمی نثری دارند. بنابراین این مقاله ها در زمره آثار بیانگر مقالات قابل تامل غنایی قرار می گیرند. او در سال ۱۹۴۷ تمامی آثارش را که در آنها به طرز شاعرانه ای به نغمه سرایی در مورد طبیعت و یک قلب کودکانه پرداخته بود جمع آوری کرد و یک گلچین ادبی به نام ” جمع آوری اشعار غنایی ” را منتشر نمود.

او موضوعات معمول را به طریقی ساده و ظریف به تصویر کشید که مردمان بسیاری صرفنظر از سن یا جنسیت می توانند از آنها لذت ببرند. آثار اصلی وی مانند وابستگی، مقاله، و نوازنده فلوت، به عنوان بخشی از برنامه درسی معین مدارس در کتب درسی کره ای یافت می شوند.