حکایت غم نان و شوق کسب مدال
«شرایط سختی را می‌گذرانیم.» علیرضا مختار همامی، گفت و گوی خود را با خبرگزاری تاریخ ما، اینگونه آغاز می کند و بعد، بلافاصله می گوید: «امیدوارم که با رفع معضل کرونا، زندگی به حالت عادی خود برگردد.» این، خلاصه ای از حال این روزهای اوست؛ ورزشکاری که برای حضور در پارالمپیک توکیو آماده می شود، شوق کسب مدال را دارد اما غم نان هم رهایش نمی کند.
مختار همامی، دربارۀ نحوه انجام تمرینات خود اظهار می کند: بعد از رکوردگیری‌ای که مهر ماه گذشته داشتم و با وجود در نظر گرفتن رکورد ۸ متر و ۱۷ سانتیمتر، توانستم یک رکورد ۸ متر و ۲۷ سانتیمتری بزنم. تمرینات سخت و منظم را با تمام مشکلات و سختی‌ها ادامه دادم و در رکوردگیری مجددی که اسفندماه در جزیره کیش بعد از اردو انجام شد، توانستم رکورد ۸ متر و ۵۱ سانتیمتر را ثبت کنم. در حال حاضر نیز تمریناتم را در اصفهان زیر نظر مربی و تیم تمرینی که دارم، انجام می‌دهم.
این قهرمان دو و میدانی پارالمپیک، یادآور می شود: اوایل اردیبهشت ماه، اردوهای ما در جزیره کیش ادامه پیدا می کند و صحبت از رکوردگیری مجدد است. باید خودم را برای این شرایط آماده کنم و از نظر تمرینی شرایط خوبی دارم اما انتظارم از مسئولان استانی بیشتر است. مگر ما چند نماینده در المپیک و پارالمپیک داریم؟ آیا نباید به صورت ویژه از ما حمایت کنند؟
او با اشاره به اینکه بعد از مسابقات ۲۰۱۹ امارات، مرتب در اردوهای کوتاه مدت حضور داشتیم، ادامه می دهد: ما مثل کارگران موقت، کنار میدان ها هستیم. هر زمان که به اردو برویم حقوق داریم اما اگر اردویی نباشد هیچ حمایتی نمی‌شویم! شرایط سال ۱۳۹۹ را که همه می دانیم، امسال هم مسابقات پارالمپیک توکیو و سال آینده، بازی های آسیایی چین را در پیش داریم و اینجاست که نیاز به حمایت نه فقط از سوی مسئولان ورزشی بلکه از سوی سایر مسئولان استان، برای تمام ورزشکاران و مربیان جدی تر می شود.
مختار همامی تصریح می کند: برای رسیدن به نقطه افتخار آفرین کسب مدال توسط یک ورزشکار یا یک تیم، مسئولان هم نقشی دارند که باید در مرحله آماده سازی آن فرد و گروه ایفایش کنند. درست است که مربیان و تیم تمرین در حال حاضر هیچ هزینه‌ای از من نمی‌گیرند، اما آن ها هم بالاخره وقت گذاشته اند و انتظار جبران دارند.
ناچار است که بگوید: اگر شرایط و دغدغه‌های من این گونه ادامه پیدا کند، هدفی را که دارم به خطر می‌اندازد.
او توضیح می دهد: از لحاظ سخت افزاری، اداره کل ورزش و جوانان با در اختیار گذاشتن سالن و دیگر امکانات کمک زیادی به ما کرده است، اما از نظر مالی در مضیقه هستیم. من خانه‌ای ندارم، مستأجرم و با توجه به تورم و هزینه‌های سرسام آور، فشار زیادی را تحمل می‌کنم. سال قبل نامه‌ای به دفتر مقام معظم رهبری فرستادم و گفتم آیا من با این همه مدال، نباید سهم یک متری از شهرم داشته باشم؟ آیا انصاف است ورزشکاری که تمام وقت خود را برای مدال آوری و افتخارآفرینی کشورش صرف کرده نتواند در شهر خودش خانه داشته باشد؟ آیا باید مستأجر و نگران ناتوانی از تأمین کرایه سرِ ماه خود باشد؟
از مختار همامی می پرسم صندوق حمایت از ورزشکاران در این موارد کارگر نیست؟ جواب می دهد: صندوق حمایت از قهرمانان یک ریال به ما نداده است. فقط پیام‌های آنها را داریم! اصلاً خدماتی نمی‌دهند. من دانشجوی دوره دکتری هستم و با داشتن چند مقاله و ثبت اختراع و طرح های پژوهشی، شرایطم این است!
او از مسئولان استان و کشور دعوت می کند که یک روز روی ویلچر بنشینند تا درک درست تری از زندگی بخشی از مردم داشته باشند و بدانند که آنها برای تردد در شهر و تأمین هزینه های زندگی چه مصائبی دارند.
قهرمان دو میدانی پارالمپیک، درباره شیوه واکسیناسیون کاروان پارالمپیکی می گوید: قرار است کاروان پارالمپیک توکیو، اواخر مرداد ماه اعزام شود چون مسابقات اوایل شهریور ماه آغاز می‌شود. کاروان ایران هفته گذشته (۱۵ فروردین) به تهران دعوت شد و همه به غیر از من و یک نفر دیگر که به پنی سیلین حساسیت داشتیم، واکسن زدند. قرار است ما دو نفر هم بعد از انجام یکسری آزمایشات واکسینه شویم.
مختار همامی در پایان، خاطر نشان می کند: متأسفانه مردم فقط ظاهر زندگی ما ورزشکاران را می‌بینند؛ تنها زمان مسابقات، لحظه مدال گرفتن و یا حذف شدن را تماشا می کنند و قضایای پشت صحنه زندگی ما را نمی‌دانند. نمی دانند که چقدر باید تا رسیدن به آن لحظه هزینه کنیم و در این مسیر، با چه مشکلاتی روبرو هستیم.
پایان خبر / تاریخ ما