شما “بهجت” را می‌شناسید؟
این آثار و مکتب‌های فکری مرتبط با آنها باعث ایجاد دگرگونی‌هایی در هنرهای تجسمی ایران از دهه ۱۹۴۰ میلادی به بعد شدند که دامنه تأثیرات‌شان به هنرهای نمایشی هم کشیده شد.
ریشه‌های نوگرایی در هنر ایران را می‌توان در برخورد جامعه ایرانی و روشن‌فکرانش با اندیشه‌های اروپایی و نیز آشنا شدن با تکنیک‌ها و ابزارهای جدیدی چون رنگ روغن و دوربین عکاسی یافت.
سفرهای شاهان قاجار به اروپا و ورود تحصیل‌کردگان فرنگ به کشور، زمینه آشنایی ایرانیان با سبک‌های نوین هنری و گذار از سبک‌های سنتی نگارگری ایرانی و خطاطی را فراهم آوردند. کمال‌الملک نخستین مکتب هنری به سبک هنر واقع‌گرای غربی (Realism) را برای ایران به ارمغان آورد.
در میان سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۸۰، هنر نوین در ایران رشد قابل توجهی به خود دید و بسیاری از هنرمندان نامی معاصر ایران در آن دوره رشد کردند که بهجت صدر محلاتی یکی از آنان بود.
بر اساس آنچه در سایت بنیاد نخبگان استان مرکزی آمده است، بهجت در هشتم خردادماه ۱۳۰۳ در اراک بدنیا آمد. پدرش محمد صدر محلاتی و مادرش قمر امینی صدر از خانواده‌های سرشناس اراک بودند. او نخستین فرزند خانواده بود و خانواده‌اش در سال ۱۳۰۹ ساکن تهران شدند.
او در سال ۱۳۱۳ به دانشسرای مقدماتی رفت و در سال ۱۳۲۷ به دانشسرا راه یافت و سال ۱۳۳۳ با رتبه نخست در رشته نقاشی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران پایان نامه هنری دریافت کرد.
سال ۱۳۳۴ نیز بورس تحصیلی فرانسه و مدال “انگر” به او اهدا شد، این نقاش در سال ۱۳۳۵ برنده جایزه سیمین همترازی شهر”سن ویتو” شد و یک اثر از او به همراه چند کارازنگارگران جوان ایرانی در بی‌ینال ونیز پذیرفته شد.
در سال ۱۳۳۶ اولین نمایشگاه انفرادی اش را در نگارخانه “پینچو” در رم برگزار کرد و در سال ۱۳۳۹ پس از ازدواج با مرتضی حنانه، در دانشگاه تهران به آموزش نگارگری پرداخت.
در سال ۱۳۴۱ نیز در سومین دوسالانه تهران جایزه نخست را گرفت و نگاره هایش به دوسالانه سی ویکم ونیز ارسال شدند. در سال‌های پایانی دهه شصت بیماری سرطان سینه را در او نشان یابی کردند.
او دستیاری “گوستاو سن ژیه” نقاش و استاد دانشگاه بوزار را بر عهده گرفت وشیوه های آموزش هنر را آموخت و آثارش در کنار هنرمندان نام آوری همچون “ژوزف بویز”، “مساژه”، “موهوی- نادی” به نمایش درآمده اند.
صدر در دهه ۷۰ و ۸۰ نمایشگاه های بسیاری در ایران و خارج از کشور برپا کرد و آثاری از این هنرمند در موزه هنرهای معاصر تهران و موزه های خارجی همچون “مینیا پولیس” آمریکا، موزه هنرهای پاریس، موزه هنرهای چک و اسلواکی، موزه هنرهای رم و … نگهداری می شود.
بهجت هشیارانه در پرده‌های تازه‌اش رنگ‌های سرد و مات را با بازی سایه روشن‌ها به هماهنگی و با مواد گوناگونی همچون چوب، فلز، رنگ روغن و اکرلیک و دیگر ماته‌ها به کار می‌برد. کارهای آبستره وی یادآور پردیس‌ها و باغ‌های پارسی است.
این هنرمند پیشگام در هنر نوگرای ایران ۱۹ مرداد ۱۳۸۸ در جنوب فرانسه درگذشت و در گورستان “پرلاشز” به خاک سپرده شد.
متاسفانه از این هنرمند بزرگ همچون بسیاری از هنرمندان استان و کشور در حافظه مردم‌شان نشانی وجود ندارد، البته نشانه ای از او در شهرش هم به چشم نمی خورد تا شاید با دیدن عکسی از آثارش یا نشانه ای از او در بنایی یا موزه ای او را بشناسیم و حداقل مایه مباهات و افتخارمان شود، کمی ذوق کنیم و به خود ببالیم و شاید الگو بگیریم و سریعتر و بهتر در مسیرهایی حرکت کنیم که امیدواریم ما را به جایگاهی بهتر و شایسته تر در کشور و حتی دنیا برساند.
کم کاری های متولیان فرهنگ و هنر استان و البته کشور در معرفی و استفاده از ظرفیت بزرگان عرصه های مختلف کشور بویژه فرهنگ و هنر، چالش بزرگی است که همواره در نهایت، آه حسرت را برای آنان که از این ظرفیت ها آگاهند یا آگاه می شوند در پی می آورد.
بهجت صدر در سال ۱۳۸۸ جایی دور از وطن از دنیا رفت در حالی که قریب به اتفاق مردم دیارش او را نشناختند، آثارش را ندیدند و از او نیاموختند!
پایان خبر / تاریخ ما