همسایه، سایه ات به سرم مستدام باد!

معصومه.. خواهر خورشید که جلوه‌ای از جمال فاطمه (س) دارد و وارث کمالات ایشان و عصمت آسمانی مریم است، معصوم از خطا وگناه، بانویی که پس از حضرت زهرا (س) شفیعه روز محشر است و با شفاعت ایشان مومنان وارد بهشت می‌شوند. 

نام شریف ایشان، فاطمه و مشهورترین لقب ایشان معصومه (س) است. پدر گرامی ایشان، امام موسی بن جعفر (ع) و مادر مکرمه‌ شان حضرت نجمه خاتون هستند. حضرت نجمه خاتون (س) مادر امام رضا (ع) نیز هستند، بر همین اساس امام رضا و حضرت معصومه (س) از یک مادر، برادر و خواهرند.
یکی از القاب آن بانوی بزرگوار محدثه بود که به مقام والای ایشان در زمینه علوم اسلام و آل محمد(ص) اشاره دارد، همچنین ایشان از جمله روایت کنندگان حدیث بود. چندین حدیث است که در سند آنها نام حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها ذکر شده است.
حضرت معصومه علیها السلام 21 سال تحت سرپرستی امام رضا علیه السلام بودند؛ زیرا امام کاظم علیه السلام به دستور هارون زندانی شدند و حضرت معصومه علیها السلام در آن زمان 6 ساله بودند و تا زمان هجرت امام رضا علیه السلام تحت کفالت حضرت بودند.
یک سال پس از هجرت امام رضا (ع)، حضرت معصومه (س) به شوق دیدار برادرش عازم خراسان شدند و با همراهان حرکت کردند، ولی حقیقت این است که این حرکت، هجرت معنی دار و عظیم حضرت معصومه (ع) برای حمایت از ولایت امام علی موسی الرضا(ع) و تقویت مسأله رهبری بود، که در ظاهر به صورت سفر برای دیدار برادر عنوان شد.
هنگامی که کاروان ایشان در این هجرت به ساوه رسیدند، حضرت معصومه(ع) بیمار شدند، پرسید از این مکان تا قم چقدر راه است؟ عرض کردند: ده فرسخ، به خدمتکار دستور داده که به جانب قم رهسپار شوند، به این ترتیب به قم آمد و در منزل موسی بن خزرج بن سعد اشعری که از اصحاب امام رضا(ع) بود، ساکن شد.
حضرت معصومه (س) با استقبال و اشتیاق مردم قم رو به رو شدند و پس از گذشت 17 روز از اقامت ایشان در این شهر، با قلبی آکنده از غم هجران و غربت و خاطری آزرده با آرزوی دیدار برادر که بر دلش ماند با این جهان وداع گفت.
ایشان در این چند روزی که در قم اقامت داشتند در عبادتگاهی مخصوص واقع در سرای موسی بن خزرج  درحالی که از فراق برادرش غمگین و محزون بودند در آجا به عبادت و گریه مشغول می‌شدند، این اقامتگاه بَیْت‌ُ النّور نامیده شد و بعد از وفات حضرت معصومه(س) وقف شد، به نام محراب یا معبد فاطمه (س)، بیت النور و بقعه ستیه نامیده می‌شود و در سال‌های بعد در اطراف آن مسجد و مدرسه‌ای به نام مدرسه ستیه بنا شد.
محل دفن حضرت مشهور به بابلان از باغ های موسی بن خزرج اشعری بود بعد از غسل و کفن حضرت سردابی حفر کردند که حضرت را در آن دفن کنند که در این میان  اختلاف شد که چه کسی حضرت را به خاک سپارد که ناگهان از سوی صحرا دو سوار نقابدار پیدا شدند، وقتی نزدیک شدند و از مرکب پیاده شدند بر پیکر حضرت نماز خواندند سپس داخل سرداب رفتند و جنازه را دفن کردند و بیرون آمدند و رفتند و کسی نفهمید که آنها چه کسی بودند.

اولین سایه بان مقبره شریف حضرت معصومه علیها السلام را خاندان اشعری بنا کردند. حضرت زینب دختر امام جواد علیه السلام نیز گنبد و بارگاهی با آجر و سنگ و گچ بر روی مرقد مطهر ساخت و در هر دوران صحن و سرای حضرت پرشکوه تر شد تا اینکه در زمان صفویه گسترش حرم به اوج خود رسید و حرم فعلی از آثار همان دوره است.

حضرت فاطمه معصومه(س) در هندسه معرفتی و بنیادین شیعه جایگاهی بس والا دارد و چنانچه حضرت فاطمه زهرا(س) و حضرت زینب(س) در حساس ترین مقطع تاریخی توانستند به خوبی جریان اتصال نبوت به امامت و عاشورا به پسا عاشورا را مدیریت کنند، حضرت فاطمه معصومه(س) نیز نقطه عطفی در تاریخ اسلام و تشیع علوی بودند که توانستند جایگاهی عظیم را برای این شهر و معارف الهی تولید شده در این شهر در بیش از یک هزار سال رقم بزنند.

باشد که از پیروان راستین آن حضرت باشیم.
پایان خبر / تاریخ ما