حقایقی ناگفته در مورد فرایند پذیرش در دانشگاه هاروارد
آیا تا به حال به این موضوع فکر کرده‌اید که برای ورود به هاروارد چه شرایطی لازم است. در پاسخ معمولا مسائلی نظیر نمرات فوق‌العاده و موفقیت‌های فوق برنامه چشمگیر به ذهن می‌آید اما بر اساس نتایج مطالعه اخیر منتشر شده داشتن والدین ثروتمند یا پدر و مادری که در دانشگاه مشغول به کار هستند، جزو شرایط پذیرش در این دانشگاه است.
این ۲ مورد آخر برای دانشجویان سفیدپوست دانشگاه هاروارد بسیار مهم است.
به گزارش گاردین، در واقع ۴۳ درصد از دانشجویان سفیدپوست دانشگاه هاروارد یا ورزشکاران رسمی یا فرزندان هیات علمی و کارکنان یا افرادی هستند که به دلیل کمک‌های مالی به دانشگاه نورچشمی‌های مدیر آن به حساب می‌آیند؛ دانشجویان پذیرفته شده بر اساس این معیارها ALDCs نامیده می‌شوند. بدتر از همه این‌که تقریبا سه چهارم این متقاضیان اگر والدین ثروتمند نداشتند یا مرتبط با دانشگاه هاروارد و یا ورزشکار نبودند، پذیرفته نمی‌شدند.
نکته این‌جاست که هاروارد به شدت رقابتی است. نرخ پذیرش برای کلاس‌ها در سال ۲۰۲۵، ۳.۴۳ درصد پیش‌بینی شده است. این پایین‌ترین نرخی است که در تاریخ این دانشگاه آن هم در سالی که شاهد افزایش بی‌سابقه درخواست‌ها برای پذیرش در هاروارد هستیم، است اما هرچه بیشتر و بیشتر اطلاعاتی در مورد فرآیند پذیرش در دانشگاه هاروارد آشکار می‌شود، روشن می‌شود که رقابتی بودن پذیرش در این دانشگاه فقط بر اساس قدرت تحصیلی یا نمرات عالی آزمون‌ها نیست بلکه بر اساس این است که مثلا والدین یا پدربزرگ و مادربزرگ متقاضی کمک قابل توجهی به مدرسه کرده باشند یا خیر.
این انعطاف‌پذیری در پذیرش البته نژادی نیز هست. تقریبا ۷۰ درصد تمام متقاضیان سهمیه‌ای در هاروارد سفیدپوست هستند. بر اساس این مطالعه شانس پذیرش یک سفیدپوست در صورت داشتن خانواده‌ای که به هاروارد کمک مالی می‌کند، هفت برابر افزایش می‌یابد اما جمعیت دانشجویان آفریقایی آمریکایی، آسیایی آمریکایی و اسپانیایی کمتر از ۱۶ درصد از دانشجویان ALDC را تشکیل می‌دهد.
وقتی صحبت از موسسات دانشگاهی نخبه به میان می‌آید، این نوع جانبداری سیستماتیک سفیدپوستان، ثروتمندان و یا مرتبطان با دانشگاه چیز جدیدی نیست. این بازی متقلبانه همیشه بوده است. بازی که به شدت به نفع سفیدپوستان ثروتمند تمام می‌شود.
به عنوان مثال رسوایی پذیرش کالج در سال ۲۰۱۹ را در نظر بگیرید. تقریبا سه سال از آن فاجعه می‌گذرد. در آن ماجرا ده‌ها نفر از ثروتمندان تلاش کردند تا راه فرزندان خود را به دانشگاه‌های قدیمی مانند استنفورد و ییل باز کنند. این والدین هزاران دلار پرداخت کردند تا افرادی را وادار کنند که به جای فرزندانشان آزمون دهند و به مدیران آزمون و مربیان رشوه دهند تا فرزندان خود را به عنوان ورزشکاران بزرگ معرفی کنند. در نهایت در این رسوایی ۵۰ نفر متهم شدند.
با این حال اگر بخواهیم بر اساس اعداد و ارقام هاروارد قضاوت کنیم، این‌طور به نظر می‌رسد که این افراد عملا کارشان را بد نمی‌دانند؛ آنان عمدتا باور دارند که این جایگاه باید فقط برای افراد سفیدپوست و ثروتمند باشد. وقتی نوبت به بررسی جایگاه رفیع هاروارد می‌رسد، این افشاگری‌ها در مورد فرآیند پذیرش در آن ابهاماتی در این موضوع که هر کسی که در آنجا حضور دارد، حتما لیاقت این دانشگاه نخبه را داشته، ایجاد می‌کند.
هاروارد و سایر دانشگاه‌های شبیه آن مدت‌هاست که به عنوان مجموعه‌های آموزشی برجسته که بهترین و باهوش‌ترین ذهن‌ها به آن‌ها دسترسی دارد، مورد احترام قرار می‌گیرد و بسیاری از جوانان هنوز هم آن را چنین می‌دانند اما واقعیت ماجرا بسیار متفاوت است. این دانشجویان قرار است بزرگترین نابغه‌های روی زمین باشند؛ با این حال سالن‌های دانشگاه مملو از فرزندان ممتازی است که اگر ارتباطات و پولشان نبود، آنجا نبودند.
پایان خبر / تاریخ ما