“ناک‌دان” بوکس کرمانشاه روی رینگ
30 سال پس از زدن اولین جرقه های بوکس در کرمانشاه، شعله های آن زبانه کشید و قهرمان پشت قهرمان ظهور کرد. در آن سالها کرمانشاه آنقدر قهرمان بوکس داشت که نیمی از آنها برای استان های دیگر به میدان می رفتند.
به گزارش خبرگزاری تاریخ ما، پس از انقلاب، تعدادی از این قهرمانان همچون علی اصغر جوادیان، خلبان یحیی شمشادیان، ابوالحسن یاری و کیومرث یزدانفر، این بار نه در رینگ بوکس که در میدان جنگ با دشمن مبارزه کردند و با شهادتشان جاودانه قهرمان ماندند.
جنگ که تمام شد، از دهه ۷۰ به بعد بوکس بخواب رفته کرمانشاه دوباره کم کم بیدار شد تا همچنان در رینگ ایران خودنمایی کند. طلایی ترین روزهای بوکس کرمانشاه در همین دهه رقم خورد. نیمی از ۱۰ ملی پوشی که به جهانی آمریکا اعزام شدند، مشت زنان کرمانشاهی بودند. بیژن باتمانی، فروتن گل آرا، اسفندیار محمدی، علی مظاهری، هومن کرمی، رضا مهدی پور، محمدرضا قارونی، شهروز ترادیده، عمران اکبری و … به اسطوره هایی فراموش نشدنی برای بوکس کرمانشاه تبدیل شدند و پرچم کرمانشاه را بر بلندای قله بوکس ایران برافراشتند.
از اواخر دهه ۸۰ ستاره های بوکس کرمانشاه کم‌کم، کم فروغ شدند و دیگر ستاره های چندانی طلوع نکرد تا جای آنها را بگیرند و همچنان نام کرمانشاه را بلند نگه دارند.
از اوایل دهه ۹۰ بوکس کرمانشاه درگیر حاشیه ها شد و به گوشه رینگ رفت. همزمانی روی کار آمدن مدیر جدید ورزش استان و رئیس هیات بوکس استان، حرف و حدیث هایی را پیرامون انتخابات این هیات به همراه داشت و این رشته را در کرمانشاه به حاشیه برد، بزرگان این رشته خارج از گود نشستند و تعدادی از نخبگان این رشته از استان مهاجرت کردند.
کرمانشاه که روزگاری بی چون و چرا عنوان قطب بوکس ایران را یدک می کشید، در گوشه ای از رینگ ساکت و آرام نظاره گر رقابت و دست و پا زدن شهرهای دیگر برای گرفتن جایگاهی بود که در طول چند دهه قهرمانان بزرگ این دیار آن را با سختی بدست آورده بودند.
و حالا به باور بسیاری از کارشناسان بیش از یک دهه است که کرمانشاه دیگر قطب بوکس ایران نیست و رقبای بزرگی از گوشه و کنار سربرآورده اند و بر جایِ بزرگی کرمانشاه نشسته اند.
هرچند باید اذعان کرد طی این سالها حسین فشی در قامت ریاست هیات بوکس توانسته یک فضای همدلی را بدور از حاشیه های ابتدایی ریاستش در جامعه بوکس استان ایجاد کند و این موضوع هم بر کسی پوشیده نیست و نمی توان آن را انکار کرد، اما کجای کار می لنگد که خانواده بزرگ مشت زنان کرمانشاهی هر روز کوچکتر می شود و سالن های بوکس روز به روز خلوت تر؟
چرا بوکس کرمانشاه با آن سابقه که روزگاری آنقدر بوکسور داشت که تیم های دوم و سوم خود را به استان های دیگر می داد، اکنون به جایی رسیده که باید به تک ستاره ای – پوریا امیری – راضی باشد و فقط یک نماینده در تیم ملی داشته باشد. چرا از آن همه قهرمان کرمانشاهی که روزگاری نیمی از تیم ملی ایران را تشکیل می دادند، فقط یک نفر – رضا مهدی پور – در کادر فنی تیم های ملی ایران قرار دارد و جای افرادی چون بیژن باتمانی، علی مظاهری، محمدرضا قارونی و… را خالی می بینیم؟
بوکس دیار قهرمانان را چه شده که استان هایی مانند سیستان و بلوچستان، خوزستان، اراک و لرستان که روزگاری فاصله زیادی با کرمانشاه داشتند، اکنون جای او راگرفته اند؟
نقش مربیان کرمانشاهی در بوجود آمدن این شرایط تا چه حد بوده، چرا دیگر مانند گذشته قهرمان ساز نیستند و ده ها آیا و چرای دیگر… .
حرف از بوکس کرمانشاه فراوان است. اینکه چرا بوکس کرمانشاه از آن شکوه و قدرت گذشته، امروز به جایی رسیده که دیگر نامی در میان نامداران ندارد، سوالی است که ذهن خیلی از علاقمندان به این ورزش ریشه دار را در کرمانشاه به خود مشغول کرده است.
با این وجود برخی بزرگان این رشته در استان معتقدند “بوکس کرمانشاه خالی از قهرمانان نیست و هنوز قدرتمند است، اما اختلافاتی که فدراسیون با پیشکسوتان این رشته در استان دارد باعث شده تا مانع از آن شوند قهرمانانی که شاگردان آنها هستند، در سطح ملی درخشش کنند”.
این ها را بیژن باتمانی از قهرمانان سابق بوکس کرمانشاه به خبرگزاری تاریخ ما می گوید و ادامه می دهد: هرکدام از قهرمانان کرمانشاهی که برای اردوهای تیم ملی انتخاب می شوند، اسامی آنها را از روی غرض ورزی از لیست تیم ملی خط می زنند. اکنون هم که پوریا امیری در ترکیب تیم ملی قرار گرفته تنها به این دلیل است که جایگزینی برایش ندارند و چندین سال است که در ترکیب تیم ملی قرار دارد. برای همین مجبورند که او را کماکان در تیم ملی نگه دارند.
هرچند که ما برای پیدا کردن دلیل افت بوکس کرمانشاه در یک دهه اخیر دنبال عوامل داخلی در استان می گردیم، اما این پیشکسوت بوکس استان تقصیر اصلی را به گردن فدراسیون می اندازد و می گوید: آقای ثوری مدیری ضعیف برای این رشته است و چندان مورد قبول جامعه بوکس نیست و با چنگ زدن به صندلی ریاست فدراسیون خود را در این سمت حفظ کرده و اجازه رشد بوکس کرمانشاه را نمی دهد.
هیچکس نمی تواند گذشته درخشان و پربار کرمانشاه را در بوکس انکار کند و این موضوعی است که باتمانی در ادامه حرف هایش به آن اشاره ای می کند و می گوید: از سال ۱۳۶۸ که فعالیت های بوکس در ایران دوباره از سرگرفته شد، نیمی از مدال هایی که برای این رشته بدست آمده توسط بوکسورهای کرمانشاه بوده است، اما اکنون به دلیل بی توجهی رئیس فدراسیون جایی در بوکس ایران نداریم. برای رقابت های جهانی آمریکا از ایران ۱۰ بوکسور به این مسابقات اعزام شد که پنج نفر از آنها کرمانشاهی بودند، ولی اکنون به جایی رسیده ایم که تنها یک بوکسور در تیم ملی داریم. با این همه سابقه درخشان بوکس کرمانشاه سوال اینجاست، چرا نباید رییس فدراسیون بوکس از استانی با این پیشینه باشد و شاهد این روزهای تلخ برای آن باشیم.
اینکه چرا از این همه قهرمانانی که در کرمانشاه بوده اند، در حال حاضر تنها یک نفر در کادر فنی تیم های ملی است، مورد اعتراض این پیشکسوت بوکس کرمانشاه نیز قرار می گیرد و ادامه می داد: بزرگان نام آوری داریم که هم اکنون به عنوان مربی در استان مشغول به فعالیت هستند. بهترین مربیان بوکس ایران را در کرمانشاه داریم، تا جایی که آنها را قوی تر از سرمربی تیم ملی می دانیم. با وجود این مربیان توانمندی که در کرمانشاه حضور دارند و زحمت زیادی می کشند، اما رئیس فدراسیون زحمات آنها را نادیده می گیرد و اجازه حضور شاگردان آنها را در تیم های ملی نمی دهد.
او در ادامه یکی دیگر از دلایل مشکلات این سال‌های بوکس کرمانشاه را عدم حمایت اسپانسرها می داند و می‌گوید: در رقابت های لیگ برتر سال گذشته یک تیم از کرمانشاه را راهی این رقابت ها کردیم؛ آن هم تنها با مبلغ ۳۰ میلیون تومان و با این هزینه کم توانستیم در جایگاه چهارم قرار بگیریم، درحالی که ضعیف ترین تیم حاضر در این رقابت ها حدود ۸۰۰ میلیون تومان هزینه کرده بود. این موضوع نشان از قدرت بوکس کرمانشاه دارد که با دست خالی هم می تواند خوب عمل کند. عدم حمایت اسپانسر ها از بوکس در کرمانشاه باعث شده تا استعدادهایی که در رده های پایه روی آنها کار می کنیم، پس از اینکه به قهرمانی نزدیک می شوند، به دلیل مشغله های زندگی، تحصیل، کار و ازدواج این رشته را رها می کنند. بوکسورها در کرمانشاه امیدی به آینده ندارند و اگر یک هفته کار نکنند دیگر باشگاه هم نمی روند و از طرفی گاهی بوکسورهای ما وقتی می بینند که فدراسیون روی نام ملی پوشان کرمانشاهی را خط می زند، به استان های دیگر می روند تا به نام آنها خود را به تیم ملی برسانند.
عده ای معتقدند که شرایط کنونی بوکس کرمانشاه علاوه بر کارشکنی های فدراسیون و نبود اسپانسر و از بین رفتن انگیزه قهرمانان، ناشی از ناتوانی هیات استان است که ریاست آن را کسی برعهده گرفته که از جامعه بوکس نیست، مسئله ای که این ملی پوش سابق بوکس ایران آن را قبول ندارد و در ادامه حرف هایش درخصوص انتقاداتی که نسبت به عملکرد رئیس هیات بوکس کرمانشاه می شود، می گوید: آقای فشی تمام تلاش خود را برای جذب اسپانسر و رفع مشکلات بوکس کرمانشاه داشته و حتی از جیب خود نیز به هیات و بوکسورها کمک می کند. منتقدینی هستند که می گویند چرا رئیس هیات بوکس کرمانشاه فردی از این جامعه نیست، که باید در پاسخ به آنها گفت مگر روسای قبلی هیات همه از جامعه بوکس بوده اند. با این وجود آقای فشی در امور فنی بوکس دخالت نمی کند و تلاش خود را برای ارتقای آن بکار می‌گیرند.
…چند ماه پیش بود که پوریا امیری تنها بوکسور ملی پوش کرمانشاهی در رقابت های آسیایی ۲۰۲۱ امارات پس از یک دهه برای استان ما مدال آوری کرد و صاحب گردن آویز برنز شد.
و حالا علی مظاهری از دیگر پیشکسوتان بوکس استان به این مدال آوری اشاره می کند و در خصوص شرایط این روزهای بوکس کرمانشاه به خبرگزاری تاریخ ما می‌گوید: ملی‌پوشانی که به این رقابت ها اعزام شدند از چند استان بودند که یکی از آنها کرمانشاه بود. علیرغم همه مشکلاتی که فدراسیون برای بوکس کرمانشاه ایجاد می‌کند و آن را به حاشیه برده، بازهم مدال گرفتیم.
این قهرمان سابق تیم ملی بوکس ایران در ادامه صحبت هایش در کنار اشاره ای که به سنگ اندازی های فدراسیون برای رسیدن بوکس کرمانشاه به جایگاهش دارد، از دیگر عوامل افت این رشته نسبت به یک دهه پیش می گوید و ادامه می دهد: یکی از مشکلاتی که طی این سالها نه تنها در بوکس بلکه در سایر رشته های ورزشی کرمانشاه دیده ایم، عدم حمایت از ورزشکاران است. زمانی سالن های بوکس کرمانشاه مملو از ورزشکاران علاقمندی بود که پس از مدال آوری قهرمانان به سمت این رشته می آمدند، اما عدم توجه به قهرمانان، قرار نگرفتن مسئولین در کنارشان و بی توجهی به آنها دلسردی و بی انگیزگی آنها را بدنبال داشت. بی توجهی به قهرمانان هم در نهایت به مهاجرت آنها و حضور در رقابت ها برای سایر استان ها انجامید و یا بوکس را برای همیشه کنار گذاشتند. موضوعی که در این سالها در ورزش کرمانشاه دیدیم عدم اولویت بندی رشته های مهم و پرطرفدار در استان بود.
طی سال‌های اخیر مسئولین بوکس کرمانشاه بارها اعلام کرده اند که روی رده های پایه کار می کنند و نتیجه آن چند سال آینده دیده می شود، مظاهری هم این مطلب را تایید می کند و می گوید: قبول دارم که بوکس کرمانشاه به نسبت 10 سال گذشته افت داشته، اما باتوجه به پایه سازی که انجام داده ایم، به نسبت سه تا چهارسال گذشته رشد داشته ایم.
او هم در ادامه حرف هایش به مانند بیژن باتمانی از عملکرد هیات بوکس کرمانشاه در این سالها دفاع می کند و ادامه می دهد: نه به عنوان کسی که در بدنه هیات استان حضور دارد، بلکه به عنوان یک قهرمان سابق عملکرد هیات در این مدت را قابل دفاع می دانم و معتقدم رییس هیات استان توانسته مربیان بزرگ این رشته را دورهم جمع کند. هرچند که طی دو سال اخیر به دلیل شیوع بیماری کرونا سالن ها تعطیل بوده و این مسئله نیز در وضعیت بوکس استان تاثیر گذاشته است.
مظاهری که خودش هم از مربیان کنونی بوکس کرمانشاه است، به انتقاداتی که به عملکرد مربیان در عدم قهرمان سازی می شود هم پاسخ می دهد و می گوید: مربیان ما از بهترین مربیان ایران هستند و خوب کار می کنند و نظارت هایی هم روی فعالیت های آنها صورت می گیرد، اما توانمندیهای هایشان نشان داده نشده است.
در خاتمه باید گفت که بوکس کرمانشاه سالهاست تشنه یک حال خوب است، حال خوبی که با انتظار برای من معجزه بدست نمی آید، بلکه همت جمعی جامعه بوکس کرمانشاه را می طلبد.
پایان خبر / تاریخ ما