شهرت آقای اوت‌انداز
به گزارش خبرگزاری تاریخ ما، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «پدیده لیگ بیستم فوتبال ایران بدون تردید نادر محمدی بوده است؛ دفاع راست پیکان که نه به خاطر ساق‌های هنرمندش، بلکه به واسطه ساعد و پنجه‌های قدرتمندش به شهرتی جهانی دست پیدا کرده است. محمدی قادر است از هر کجای نیمه زمین حریف با پرتاب‌های بلند و آکروباتیک اوت برای تیمش موقعیت گل بسازد و این مساله، رقبای پیکان را عاصی کرده است. هر هفته صدای اعتراض مربیان و بازیکنان حریف بلند می‌شود اما محمدی کار غیر قانونی نمی‌کند که جایی برای گله باقی بماند. حالا ویدئوی پرتاب‌های بلند او همراه با پشتک‌هایی که می‌زند، به سوژه محبوب شبکه‌های اجتماعی جهان تبدیل شده و چپ و راست در مشهورترین صفحات اینستاگرامی وایرال می‌شود. بسیاری در ایران با «لذت» از این شهرت یاد می‌کنند اما این مدل مشهور شدن برای فوتبال ایران تا چه حد خوشحال‌کننده است؟
بالاتر گفتیم که نادر محمدی کار غیر قانونی انجام نمی‌دهد و وقتی با استفاده از ظرافت‌های مجاز فوتبال بتوان موقعیت گل ایجاد کرد، مربی مختار است که از آن سود ببرد؛ حتی اگر شده تعداد این اوت‌های بلند در هر بازی به ۱۰ یا ۲۰ بار هم برسد. حتی در گذشته در لیگ برتر انگلستان هم بازیکنی به نام روری دلاپ را در استوک سیتی داشتیم که اوت‌های بلند (البته غیر نمایشی) می‌انداخت و صدای مربیانی مثل آرسن ونگر را درآورده بود. پس در این مورد بحثی نیست اما راستش خوشحال‌تر می‌شدیم اگر فوتبال ایران به خاطر توانایی‌های مقبول‌ترش مورد توجه دنیا قرار می‌گرفت. پیش از نادر محمدی، این میلاد محمدی بود که به خاطر پرتاب یک اوت مشابه در جام جهانی ۲۰۱۸ به شهرت رسید؛ هرچند فوتبال ما پیش از اینها علی علیزاده را با همین هنر در اختیار داشت. در مقطعی هم علیرضا بیرانوند به خاطر پرتاب‌های بلند دستش مشهور شد، اما زمانی خیلی بیشتر از قبل از شهرت جهانی علیرضا لذت بردیم که او در جام جهانی ضربه پنالتی کریس رونالدو را مهار کرد. این دیگر خود مهارت بود، توانایی و قدرت. این شیرین‌کاری نبود و کسی با آن سرگرم نمی‌شد؛ بلکه اتفاقی بزرگ از جنس خود فوتبال بود.
نادر محمدی تا ابد می‌تواند اوت بیندازد و ویدئوهای مربوط به این اتفاق هم در شبکه‌های اجتماعی بازنشر شود. با این وجود فوتبال ما زمانی احساس پویایی بیشتری می‌کرد که یک دفاع راست با فرارهای تند و تیز و سانترهای دقیق و میلی‌متری رو کند؛ آن چه قبلا مهدی مهدوی‌کیا داشت. زمانی در بازی دوستانه ایران و رم، علی کریمی نصف بازیکنان تیم ایتالیایی را دریبل زد و توپ را به تیر کوبید. مطبوعات ایتالیا ذوق‌زده شده بودند؛ درست مثل زمانی که نشریات آلمان از محو شدن میشاییل بالاک مقابل جادوگر ایرانی حیرت کردند و به آن پرداختند. توجه رسانه‌ای به یک استعداد ایرانی وقتی از این جنس باشد لذتبخش است؛ همان طور که این روزها تمرکز مطبوعات پرتغال روی هنر پنالتی‌گیری مهدی طارمی خوشحال‌مان می‌کند. پرتاب‌های محمدی بسیار بامزه است و خیلی مواقع هم گره‌گشا می‌شود اما واقعیت آن است که فوتبال را با «پا» بازی می‌کنند و هنر واقعی، بهتر چرخاندن توپ روی زمین است. به محمدی تبریک می‌گوییم اما همچنان منتظر می‌مانیم ستارگان ایرانی مثلا به خاطر دریبل زدن یکی از بهترین هافبک‌های تاریخ آلمان مورد توجه و تحسین قرار بگیرند.»
پایان خبر / تاریخ ما