پول بگیر، استراحت کن!
به گزارش خبرگزاری تاریخ ما، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «بخشی از تکراری‌ترین اخبار فوتبال ایران مربوط به مجازات بازیکنان بابت رفتارهای غیر حرفه‌ای آنهاست؛ این که فلان بازیکن با دستور کادر فنی در اختیار باشگاه قرار گرفته و تا اطلاع ثانوی از حضور در تمرینات و مسابقات محروم است. امکان ندارد در یک لیگ استاندارد و درست و حسابی چنین اخباری به این شکل گسترده و چشمگیر منتشر شود اما در ایران چپ و راست از این خبرها داریم. به عنوان مثال در همین چند هفته‌ای که از لیگ بیستم پشت سر گذاشته شده، در دو تیم محبوب پرسپولیس و استقلال چندین نمونه برخورد انضباطی با بازیکنان داشته‌ایم. در استقلال ابتدا فرشید اسماعیلی برای چند هفته از حضور در تمرینات تیم منع شد و پس از آن نوبت به هرویه میلیچ رسید که در اختیار باشگاه قرار بگیرد. در پرسپولیس هم الان سعید آقایی یک کارت قرمز غیر فنی در بازی با ذوب آهن گرفته و به همین دلیل مسابقه مهم پیش رو برابر سپاهان را از دست داده است. فارغ از این که یحیی گل‌محمدی سرگیجه گرفته که جناح چپ تیمش را در چنین مسابقه مهمی چطور باید پر کند، پرسش اینجاست که چرا بازیکنان میلیاردی به همین راحتی باید باشگاه‌ها را از خدماتشان محروم کنند؟ آیا محاسبه کرده‌اید این سهل‌انگاری‌ها چقدر هزینه روی دست باشگاه‌ها می‌گذارد؟
بیایید یک حساب سرانگشتی کنیم! ارزان‌ترین بازیکن فیکس پرسپولیس و استقلال شاید رقم قراردادش سه میلیارد تومان باشد. اگر هر کدام از سرخابی‌ها در هر فصل ۳۰ بازی لیگی و ۱۰ بازی در تورنمنت‌های دیگر برگزار کنند، بازیکن مورد نظر در ازای دریافت این دستمزد باید ۴۰ بار به میدان برود؛ یعنی هر بازی ۷۵ میلیون تومان. به این ترتیب اگر یک بازیکن دو مسابقه تیمش را با سهل‌انگاری و بی‌مبالاتی از دست بدهد، ۱۵۰ میلیون تومان گرفته، بی‌آن‌که برای تیمش کاری کرده باشد. تازه اینها حداقل رقم است؛ در غیر این صورت گفته می‌شود قرارداد بازیکنی مثل فرشید اسماعیلی با باشگاه استقلال پنج میلیارد تومان بوده است. فرشید اخیرا پنج بازی را به دلیل اختلافاتی که با مدیران باشگاه داشت از دست داد و نتوانست برای آبی‌ها به میدان برود. به این ترتیب او در همین پنج مسابقه به اندازه ۶۲۵ میلیون تومان به باشگاه ضرر زده است. واقعا چرا باید این‌طور باشد؟
در بسیاری از مواقع بعد از بی‌انضباطی بازیکنان، اخباری منتشر می‌شود مبنی بر این که باشگاه مثلا ۱۰ یا ۱۵ درصد از رقم قرارداد را از آنها به‌عنوان جریمه کسر کرده، اما اهالی پیگیرتر فوتبال می‌دانند که این تنبیهات عمدتا صوری است و جنبه واقعی ندارد. تازه اگر غیر از این باشد، بعدا با دو پیروزی پیاپی با افتخار و شادمانی بخشوده می‌شود و کسی هم اصلا پیگیر ماجرا نخواهد بود.
متاسفانه باشگاه‌ها بازندگان همیشگی این ماجراها هستند. امروز میلیچ با وجود عقد قرارداد دلاری و هزینه‌های بالای اسکان خانواده‌اش در اختیار باشگاه قرار می‌گیرد و لابد چون چنین مسائلی در قراردادش دیده نشده، پولش را هم تمام و کمال باید بدهند. یکی مثل سعید آقایی هم بعد از آن محرومیت ناشیانه تازه سرش را بالا می‌گیرد و می‌گوید: «ببخشید آن طور که شایسته بود حق بازیکن حریف را کف دستش نگذاشتم.» غم‌انگیزتر از همه هم این که بخشی از هواداران، معمولا حامی بازیکن خاطی هستند و فشار را متوجه باشگاه می‌کنند.»
پایان خبر / تاریخ ما