خبرنگاران استان کرمانشاه از معبد آناهیتا بازدید کردند

به گزارش «تاریخ‌ما» به نقل از میراث آریا به نقل از روابط عمومی اداره کل میراث
فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان کرمانشاه، فاطمه خدادادی
سرپرست اداره میراث فرهنگی شهرستان کنگاور امروز شنبه 6 بهمن 97
اظهار داشت: «برای رهایی از اقتصاد تک محصولی و توسعه صنعت
گردشگری چاره ای جز معرفی پتانسل های گردشگری و محوطه های تاریخی
به مردم نداریم.»

او ادامه داد: «متاسفانه کنگاور به رغم این که 120 اثر شاخص ملی
دارد، هنوز برای مردم ایران و جهان ناشناخته باقی مانده اند و این
امر ناشی از عدم تبلیغات و اطلاع رسانی کافی است.»

خدادادی با بیان اینکه عموم گردشگران از وجود بنای معبد آناهیتا و
مشخصات آن اظهار بی اطلاعی می‌کنند، اظهار داشت: «هیچ تبلیغات و
اطلاع رسانی در نقشه های گردشگری مربوط به معبد آناهیتا، فرودگاه
های بین المللی ایران و… نشده‌است.»

او تاکید فروان کرد: «همه ما در ناشناخته ماندن محوطه ها و اماکن تاریخی
و طبیعی ایران مقصر هستیم اما رسانه ها وظیفه سنگین تری بر عهده
دارند.»

خدادادی خاطرنشان کرد: «بازدید امروز خبرنگاران از معبد آناهیتا
در راستای پیوند رسانه ها و گردشگری صورت گرفت و امیدواریم
بتوانیم تاریخ و هویت نیاکانمان را بیش از گذشته به هموطنان و
جامعه گردشگری بین المللی معرفی کنیم.»

بنای معروف به «معبد آناهیتا» در شهر کنگاور بر روی تپه ای طبیعی
با حداکثر ارتفاع 32 متر نسبت به سطح زمین های اطراف ساخته شده و
بر سر راه کرمانشاه به همدان واقع شده است.

سیف الله کامبخش فرد، کاوشگر بنا، آن را به سه دوره هخامنشی،
اشکانی و ساسانی نسبت می‌دهد و مسعود آذرنوش کاوشگر دیگر بنا، آن
را کاخ ناتمامی از خسرو پرویز در اواخر دوره ساسانی می
داند.

این بنا بر روی تپه‌ای با ارتفاع 32 متر و در ابعاد 209 متر در
224 مترساخته شده است. ارتفاع ستون های این بنا نسبت به قطر آنها
سه به یک است و این باعث شده در میان تمام معابد دنیا بی نظیر و
منحصر به فرد باشد. معبد آناهیتا بزرگترین تک بنای سنگی کشور
است.

این بنا بر روی تپه‌ای با ارتفاع 32 متر و در ابعاد 209 متر در
224 مترساخته شده است. ارتفاع ستون های این بنا نسبت به قطر آنها
سه به یک است و این باعث شده در میان تمام معابد دنیا بی نظیر و
منحصر به فرد باشد. معبد آناهیتا دومین بنای سنگی ایران پس از تخت
جمشید است.

نقشه این بنا چهار ضلعی و هر ضلع آن به شکل صفه ای است که با لاشه
سنگ و ملاط گچ ساخته شده اند و نمای بیرونی آنها به وسیله سنگ های
بزرگ تراشیده شده، به صورت خشکه چین پوشش داده شده است. در مواردی
برای اتصال برخی از بلوک ها، از بست های آهنی و سربی استفاده شده
است.