دغدغه‌های یک پرستار ورزشکار
سرور روانی پور، مربی بسکتبال و پرستار بیمارستان شهید فقیهی شیراز است؛ بانوی ورزشکاری که سال‌هاست پرستاری از بیماران را در کنار ورزش حرفه‌ای، پا به پا پیش برده و از هر کدام برای انجام بهتر دیگری، انگیزه گرفته است.
این پرستار ورزشکار، نه تنها در پرستاری از بیماران، که در هدایت تیم‌های سطح اول بسکتبال، میدان‌داری کرده و موفق بوده است؛ اما این روزها که کرونا درهای ورزشگاه‌ها را بسته و به جای آن بیمارستانها را مملو از بیمار کرده است؛ میدان‌داری هم سخت‌تر شده و عرصه بر کادر درمان تنگ‌تر.
دغدغه‌های یک پرستار ورزشکار
روانی‌پور، که سابقه مربی گری در تیم ملی ایران را هم دارد و در عین حال، شغل اولش پرستاری است، به مناسبت روز پرستار، در گفت و گو با خبرگزاری تاریخ ما، از دغدغه‌های پرستاران و شرایط حاکم بر فضای بیمارستان دوم مخصوص بستری بیماران مبتلا به کرونا در شیراز و فارس و فشار وارد شده بر جسم و روح کادر درمان را تشریح کرد.
روانی‌پور، در توصیف وضعیت این روزهای پرستاران، به عنوان مدافعان سلامت، گفت: خوشبختانه الان خیلی اوضاع بهتر شده و امیدوارم همینطور ادامه داشته باشد. در واقع آن محدودیت هایی که اعمال شد، به خوبی نتیجه داد. ضمن اینکه فکر می کنم مردم هم خیلی آگاه تر شدند نسبت به قضیه و فهمیدند مساله کاملا جدیست و نمی شود با آن شوخی کرد. همه باید مواظب باشند تا خدای نکرده شاهد پیک بعدی نباشیم.
روزهای پر از استرس
او با بیان اینکه تقریبا تمام کادر شاغل در بیمارستان شهید فقیهی شیراز با بیماران مبتلا به کرونا سروکار دارند، استرس را جزئی لاینفک از شغل پرستاری دانست و گفت: مسلما این روزها استرس هم بیشتر است؛ همه افراد جامعه استرس دارند، چه رسد به پرستاران و کادر درمان و شاغلان در بیمارستانها.
روانی‌پور ادامه داد: خیلی از افراد با عبور از مقابل بیمارستان هم دچار استرس می‌شوند، چه رسد به حضوری مداوم در بیمارستان، قبلا هم چنین شرایطی را تجربه کرده‌ایم، شرایطی که دیگر افراد جامعه کمتر با آن مواجه بوده‌اند، بیماری‌هایی مثل هپاتیت و ایدز و … دیگر بیماری‌های واگیر و عفونی که پرسنل کادر درمان را در شرایط مختلف، تهدید می‌کند.
قدر پرستاران را بدانند
این پرستار بیمارستان فقیهی شیراز، در پاسخ به این پرسش که آیا تاکنون قدردانی شایسته‌ای از کادر درمان خصوصا پرستاران انجام شده است، گفت: به نظر من نه. فکر می کنم چیزی که باعث می شود کادر درمان کارش را انجام دهد، فقط همان احساس مسئولیت و عشقیست که به کارشان دارند. بهرحال ما این راه را انتخاب کرده ایم و باید وظیفه مان را انجام دهیم.
روانی‌پور با بیان اینکه شرایط حقوقی پرستاران نسبت به گذشته تفاوتی نکرده است، گفت: البته قدردانی‌هایی بوده، اما آنقدر ناچیز که قابل گفتن نیست، اگرچه حقوق و مزایای پرستاران در شرایط عادی هم متناسب با مخاطرات و حساسیت شغلی آنان نیست و افزایش حقوقی هم که بوده، درصد ناچیزیست و روال هرساله، نه بیشتر از آن.
او استرس را یکی از بزرگترین مشکلات پرستاران بیان و اضافه کرد: امروز و به واسطه شرایط کرونا، پرستاران و کادر درمان، همان روابط اندکی که شاید دیگر افراد جامعه داشته باشند را هم ندارند، مبادا که کسی را از نزدیکان و بستگان در معرض خطر ابتلا قرار دهند.
او اعتقاد دارد که کمتر کسی قدر جامعه پرستاری را می‌داند، حتی اعضای این جامعه، آنقدر که بعد از بازنشستگی کاملا فراموش می‌شوند؛ موضوعی که حقیقت دارد.
دشواری‌های غیرقابل توصیف کار پرستاری
پرستار بیمارستان شهید فقیهی شیراز، گفت: ما وقتی سر کار هستیم نمی فهمیم با چه سختی های غیرقابل تصوری داریم کار می‌کنیم. بعدها که مدتی از کار دور می شویم، با خودمان آنچه گذشته است را مرور می‌کنیم و آنوقت باورش برای خودمان هم سخت است که چه روزهایی را پشت سر گذاشته‌ایم.
او گفت: پرستار چیزی که گذشته را مرور می کنیم و باورش سخت است که چنین کارهایی را پشت سر گذاشته ایم. بخصوص همین قشر پرستار که باید پاسخگوی همه باشد. از مریض گرفته تا همراه مریض و مافوق و تمام چیزهایی که اطرافمان وجود دارد. در خط مقدم قرار داریم اما به این نسبت، باید بگویم خیلی کمتر از کاری که می کنیم را دریافت می کنیم.
روانی‌پور در خصوص کمبودهای پرستاران در محیط کار، با تاکید براینکه بیمارستانها، کمبود امکاناتی ندارند، گفت: علیرغم تمام محدودیت‌ها و تحریم‌ها، با تلاش بیشتر و همتی مضاعف، کمبود امکانات را به شکلی جبران کرده‌ایم، فکر می‌کنم تنها کمبود، تعداد نیروی انسانی در حوزه پرستاری است، به طوریکه پرستاران شاغل، خصوصا در این روزهای سخت، فشار بسیار زیادی را متحمل می‌شوند؛ اگرچه همیشه در مدیریت بحران هم ضعف داشته‌ایم.
دشواری‌های کار و ورزش
این مربی بسکتبال، در پاسخ به این پرسش که در این شرایط، با سختی های کار ازیک طرف و تعطیل شدن بخش زیادی از اماکن ورزشی از طرف دیگر، ورزش را تعطیل کرده‌اید؟ گفت: اتفاقا دوست دارم همه بدانند که پرستاران، آدم های یک بُعدی نیستند و به سایر مسائل زندگی شان هم می رسند. من چه در زمانی که بازیکن بسکتبال بودم و چه در زمان مربی گری، هیچ گاه فعالیتم را قطع نکرده ام. پرستاران در کنار شغلشان می توانند در زمینه های دیگر هم موفق باشند و خود من هم فکر می کنم موفق بوده ام. در محیط کارم هم انسان هایی بودند که با من همکاری کردند و توانستم با همکاری آنها و انعطاف پذیری در برابر درخواست هایی که برای مرخصی یا مسائل دیگر داشتم، بتوانم در ورزش حرفه ای هم عملکرد خوبی داشته باشم.
اعتراض به عملکرد حوزه ورزش
او در خصوص اعتراض‌هایی که به عملکرد هیئت بسکتبال فارس داشته است نیز گفت: خیلی منتظر بودم که ببینم با تغییراتی که در اداره ورزش اتفاق افتاد، شرایط برای ما چه تغییری می کند. اما متاسفانه با وجود این تغییرات و با گذشت حدود شش ماه از آمدن آقای حاجی زاده، هنوز حرکت جدیدی را شاهد نبوده ایم. همان قدر که برای ملاقات با آقای کامیاب پشت در می ماندم، هنوز موفق نشده ام مدیرکل جدید را ببینم. من به عنوان نه فقط یک ورزشکار، بلکه به عنوان یک پرستار که می توانستم بروم زمان بیکاری را در خانه بگذرانم، اما به دلیل علاقه ام و کاری که باید برای بچه های این شهر انجام دهم، توقع داشتم که از سوی اداره ورزش هم کاری برایم انجام شود. اما تا کنون ندیده ام کار جدیدی انجام شود توسط افراد جدید.
روانی‌پور با بیان اینکه علاقمند بوده است که به عنوان یک ورزشکار و مربی که سال‌ها در عرصه ورزش فارس تلاش و فعالیت داشته و زحماتی را متحمل شده است، مشکلاتش را با مدیرکل ورزش و جوانان مطرح کند، گفت: انتظار زیادی نداریم، اینکه یک شبه همه چیز متحول شود، اما دوست داریم گامی امیدوار کننده را شاهد باشیم، آنچه که تاکنون ندیده‌ایم.
بسکتبال فارس برنامه ندارد
این مربی بسکتبال، گفت: اگر این گام جدید و اثرگذار را نبینیم، دلسرد و بی تفاوت می شویم. همانطور که کل مسئولان استان نسبت به ورزش بی تفاوت هستند. آن قدر با ورزش بیگانه هستند که برایشان مهم نیست شیراز تیمی در فلان لیگ داشته باشد یا خیر. همه استان ها تیم دارند، از کوچک تا بزرگ، اما ما با این همه استعداد چه در زمینه بازیکن و چه مربی، هیچ تیمی نداریم.
او با طرح این پرسش که چرا باید هیئت بسکتبال فارس بلاتکلیف باشد، گفت: دوران ریاست آقای رئیسی به پایان رسیده و همیشه اینگونه بوده که بعد از پایان دوران ریاست یک نفر، فردی از طرف اداره به عنوان سرپرست منصوب می‌کردند، اما رئیس قبلی به عنوان سرپرست به کارش ادامه می‌دهد و هیچ برنامه‌ای هم برای این هیئت طراحی نکرده‌اند؛ همه فعالیت‌ها راکد شده در حالیکه فدراسیون بسکتبال با برنامه پیش می‌روند.
این مربی بسکتبال می‌افزاید: اینکه آقای رئیس، رئیس هیئت باشد، اشکالی ندارد، اما استدعای ما آنست که زودتر تکلیف مشخص شود تا هیئت بسکتبال با برنامه مسیر را ادامه بدهد.
درخواست سلامتی بهترین و مهمترین دعاست
این پرستار ورزشکار قدیمی، سلامتی را مهمترین آرزوی خود برای همه هموطنان دانست و اضافه کرد: فقط سلامتی است. ما از نزدیک همه چیز را می بینیم، سختی های افراد بیمار را می بینیم، شاهد از دست رفتن بیماران هستیم و این ها همه چیزهاییست که در طول روز ما را آزار می دهد و در زندگی شخصی هم رهایمان نمی کند. روح و روانمان را تحت تاثیر قرار داده است و فکر نکنید نسبت به این مسائل بی تفاوت شده ایم. هرگز این چیزها برایمان عادی و طبیعی نشده و همواره با ما وجود دارد.
گفت و گو: میثم محجوبی خبرنگار ورزشی خبرگزاری تاریخ ما
پایان خبر / تاریخ ما