اتحادیه ماهان

ماهان یک اتحادیه آزاد از ایالت ها بود که در بخش جنوبی شبه جزیره کره در بازه زمانی مابین قرن اول قبل از میلاد تا قرن پنجم پس از میلاد در صحنه تاریخ حضور داشت. قلمرو این اتحادیه در مناطق چانگ چونگ و جولا واقع بود. این اتحادیه در اثر تلاقی مهاجران گوچوسون و دولت شهر جین به وجود آمد. ماهان در کنار بیون هان و جین هان یکی از اعضای سامهان ( ” سه هان ” ) به شمار می رفت. بکجه به عنوان یکی از ایالت های ماهان کار خود را آغاز کرد اما بعدها بر تمامی ماهان چیره گشت و به یکی از سه پادشاهی کره ای تبدیل شد.

تاریخچه:

احتمالا ماهان از جامعه برنزی موجود قرن های سوم تا دوم قبل از میلاد توسعه یافته و در قرن های آتی مهاجران شمالی را جذب کرده باشد. پادشاه جون از پادشاهی گوچوسون در شمال کره سلطنت را در برابر شخصی به نام ویمن از دست داد و به کشور جین (۱۹۴ قبل از میلاد – ۱۸۰ قبل از میلاد) در جنوب کره گریخت. گمان می رود او و پیروانش یک پایگاه در داخل قلمرو جین تاسیس کرده باشند. دقیقا مشخص نیست که آیا ماهان این تمامیت رو تصرف کرده یا از آن به وجود آمده است اما قطعا ماهان از ورود فرهنگ شمالی تاثیر پذیرفته است.

مهاجرت های بیشتری در اثر سقوط گوچوسون و تاسیس فرمانداری های چینی در منطقه لیائونینگ در سال ۱۰۸ قبل از میلاد به وقوع پیوست. این موضوع در تواریخ چینی سان گوژی و وقایع نگاری های متاخرتر  سامگوک یوسا و سامگوک ساگی توصیف شده است.

در قرن اول بعد از میلاد، ایالت ولجی (موکجی) که به اتحادیه ماهان شکل داده و آن را رهبری می کرد، در یک کشمکش با بکجه دیگر عضو ماهان شکست خورد و تدریجا تمام منطقه حوضه رودخانه هان امروزی را از دست داد. اما سان گوژی آورده است که این منطقه در اثر کشمکش هایی با فرمانداری های للانگ و دایفانگ در سال ۲۴۶ سقوط کرده است. تحت فشار مستمر از جانب بکجه، تنها ۲۰ ایالت اتحادیه ماهان تا پایان قرن سوم میلادی به حیات خویش ادامه دادند. سرانجام بکجه تا قرن پنجم میلادی کل ماهان را تصرف یا در خود ادغام کرد و به همراه شیلا و گوگوریو به صورت یکی از سه پادشاهی کره ای درآمد.

سیاست ها:

پادشاهان ماهان گهگاه خود را ” پادشاه جین ” می نامیدند و خویشتن را به کشور جین سابق منتسب می کردند. آنها با این اقدام ادعای حاکمیت اسمی بر تمامی سامهان را داشتند. وفور مصنوعات برنزی و تجهیزات تولیدی نشان می دهد که محتملا ماهان اولین اتحادیه توسعه یافته در میان ۳ هان بود. ماهان در اوج قدرتش بیشتر حوضه رودخانه هان و نواحی امروزی گیونگ گی، چانگ چونگ و جولا را در اختیار داشت. این در حالی است که اتحاد سیاسی رهبری شده توسط ایالت موکجی در مناطق چونان و چانگ چونگ در قوی ترین وضعیت خود بود.

فرهنگ:

سه موجودیت داشتیم: اولین آنها ماهان است، دومی جین هان، و سومی بیون هان. آنها بقایای کشور باستانی جین هستند. ماهان در غرب جین قرار دارد. مردمان آن به خشکی آمده و به کشت و زرع می پردازند. مسکن های آنان که بین کوهستان ها و دریا پراکنده شده است، هیچ دیوار داخلی و خارجی ندارد… در رسوم آنان قانون و قاعده اندکی وجود دارد. شهرک ملی آنها یک رهبر حکمرفا داشت اما منازل مردم پراکنده بودند و آنها به راحتی مطیع قاعده و نظارت نمی شدند. آنها مراسم زانو زدن برای ادای احترام نداشتند. آنان برای منازلشان از سقف های گیاه پوش و اتاق های کاه گلی به مانند تپه بهره می بردند. درب در بالا قرار می گرفت و تمام خانواده با همدیگر در اندرونی زندگی می کردند. هیچ تمایزی نیز بین پیر یا جوان و مرد یا زن نبود…  آنان در مورد سواری بر اسب ها و گاوها چیزی نمی دانستند. اسب ها و گاوهای آنها منحصرا برای مشایعت اموات مورد استفاده قرار میگرفت…

آنها ذاتا قوی و شجاع بودند. مردمان ماهان  ” منقوله قورباغه ای ” به تن می کردند و آن را مثل دم براق ماهی عریان رها می کردند. خرقه هایی با پارچه های خشن می پوشیدند و صندل های چرمی به پا می کردند. زمانیکه کاری برای انجام در داخل اجتماعشان وجود داشت، تمامی جوانان شجاع و توانمندان پوست پشت خویش را برای به صف شدن با یک طناب بلند از جا می کندند یا اینکه مجددا بر قلم پایشان دیرک هایی به طول یک ژانگ فرو می کردند. این کار تا جایی که مسئولین دیوارهایی ساخته بودند انجام می شد. سپس آنان به موازات کارشان شعار می دادند. این رفتار بدین دلیل نبود که کارشان را درد آور می پنداشتند بلکه آنها با این عمل خودشان را تشویق می کردند و مضاف بر این مردمان ماهان این عمل را رفتاری نیرومندانه در نظر می گرفتند…. آنان به یاغی گری علاقه داشتند… در میان مردان این اتحادیه گهگاه افرادی دیده می شد که خال کوبی داشتند.

بعلاوه در جزایر بزرگ واقع در دریای جانب غرب ماهان بیگانگانی وجود داشتند. این بیگانگان مردمان بسیار کوتاه و کوچکی بودند و زبانشان به زبان هان شباهتی نداشت. همه آنها موی سرشان را مانند مردمان ژیانبی می بستند اما لباس هایشان را از چرم می ساختند و دوست داشتند تا گاو و خوک بزرگ کنند. لباس آنها یک بخش بالایی داشته و هیچ بخش پائینی ندارد، در حقیقت گویی اینکه آنها تقریبا لخت هستند. مردمان این منطقه با کشتی رفت و آمد می کنند و به خرید و فروش در هان مشغولند.

میراث:

تاریخ دانان گوریو ماهان را با گوگوریو یکی می دانند. این مسئله در آثارشان مانند سامگوک ساگی، سامگوک یوسا، و جه وانگ اونگی نیز آمده است. این دیدگاه تاریخی قبلا توسط چوی چی ون تاریخدان و عالم کنفسیوسی شهیر اواخر دودمان شیلا ارائه شده است. جدای از موقعیت جغرافیایی ماهان، یک منبع تاریخی چینی به نام تاریخ سونگ ریشه نژادی پادشاهی جونگان (جانشین کشور بالهه) را اتحادیه ماهان می داند.

در اواخر دودمان چوسون، این ایده تاریخی توسط یکی از اولین عالمان سیلهاک به نام هان بک گیوم مورد انتقاد قرار گرفت. عالم فوق به پیوند بین بکجه و ماهان از نقطه نظر موقعیت جغرافیایی تاکید کرده است.