۱۳۹۹ با سریع‌ترین مرد ایران/ از تنهایی و ناامیدی تا پایانی خوش!
حسن تفتیان، سریع‌ترین مرد ایران در گفت‌وگو با خبرگزاری تاریخ ما به تحویل سال ۱۳۹۹ همراه با شیوع کرونا و اتفاقاتی که برای ورزش کشور در این سال افتاد، اشاره کرد و گفت: سال جالبی بود، همه دلشان می‌خواست کنار هم باشند و مسافرت بروند اما مجبور شدند در خانه بمانند چون شرایط خاصی برای مردم جهان به وجود آمده بود. من هم آخرین روزهای سال ۱۳۹۸ بود که از اردوی فرانسه به ایران برگشتم که خاص‌ترین سفرم بود چون شیوع بیماری، ترس و شرایط عجیبی را به وجود آورده بود. به همین دلیل با رعایت پروتکل‌های بهداشتی در تهران ماندم، تحویل سال تنها بودم و حتی کنار خانواده‌ام نرفتم.
روزهای اول شیوع بیماری فکر می‌کردید بیش از یک سال درگیر آن باشیم؟
همه آن اوایل منتظر بودیم که با آمدن تابستان کمی از بار بیماری کم شود که البته اتفاق هم افتاد چون دنیا سازگارتر شد و از شوک اولیه بیرون آمد اما به تدریج مشخص شد که این پروسه یک روزه تمام نمی‌شود و تا زمانی که واکسن به تولید انبوه نرسد زمان می‌برد. علاوه بر این زمانی که المپیک به تعویق افتاد فهمیدم که طول می‌کشد.
شیوع کرونا تا چه حد روی کار شما تاثیر گذاشت؟
مهمترین سال دوران ورزشم به بیکارترین سال تبدیل شد. سه ماه اول ۹۹ در خانه قرنطینه بودم، بعد از آن هم اردو و مسابقه خاصی نداشتم. از طرفی فدراسیون با سرپرست اداره می‌شد و حمایتی از من نمی‌کرد. با این حال به صورت شخصی یک اردو در فرانسه برگزار کردم و در چند مسابقه شرکت کردم که بد نبود. در کل ۷۰ درصد سال خوب نبود تا اینکه از آبان و با انتخاب رییس فدراسیون کار را جدی‌تر شروع کردم و خوشبختانه در سه ماه آخر سال اتفاقات خوبی هم افتاد.
شیوع بیماری، تعویق مسابقات مختلف و عدم حمایت‌ها شما را ناامید نکرد؟
نیمه اول سال خیلی به همه سخت گذشت و بدون هیچ حمایتی تنها ماندیم. از طرف دیگر با اینکه ورزشکار حرفه‌ای باید در هر شرایطی بدن خود را آماده نگه دارد، نبود حمایت و به هم ریختگی اوضاع من را ناامید کرد اما خوشبختانه آن شرایط سخت را پشت سر گذاشتم و بعد از آن هم اتفاقات خوبی افتاد. البته در آن شرایط بد هم بیکار نبودم، تمرین می‌کردم و عملکردی که امسال داشتم نتیجه همان است.
در سالی که گذشت اتفاقات جدیدی مثل ورود به عرصه مدلینگ را تجربه کردید، از این دست تجربه‌ها بگویید.
در سال ۹۹ کنار ورزش دو اتفاق خیلی خوب برایم افتاد؛ اول اینکه در رشته مدیریت ورزشی به مقطع دکتری دانشگاه تهران وارد شدم و دیگری هم ورود به عرصه مدلینگ وارد بود که کارهای خوبی کردیم و استقبال خوبی شد. امیدوارم این روند ادامه داشته باشد. البته در حال حاضر ۱۰۰ درصد زمانم به ورزش اختصاص دارد اما پیش‌بینی کرده‌ایم که بعد از المپیک کارهای جدی‌تری انجام بدهیم.
در کل سال ۱۳۹۹ را چگونه دیدید؟
آن را به دو بخش ۹ ماهه اول و سه ماهه آخر تقسیم می‌کنم. بخش اول واقعا سخت، سردرگم و استرس‌زا بود اما شرایط در بخش دوم بهتر شد، با امید جلو رفتم که این نوید را داد که روزهای خوبی پیش رو است. فکر می‌کنم آیه “فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا” خیلی به درد سال ۹۹ می‌خورد. همه دنیا روزهای سخت و تیره‌ای داشتند و دارند که با پشت سر گذاشتن آن، آرزوی لحظات بهتری برای مردم دنیا و کشورم دارم.
برنامه ورزشی شما در سال ۱۴۰۰ چگونه است؟
در شروع سال و ایام عید هم تمریناتم را دنبال می‌کنم و برنامه‌ای برای تعطیلی ندارم. البته در روزهای اول کنار خانواده‌ام هستم و بعد از فصل داخل سالن تمرینات سبک‌تری را انجام می‌دهم اما اواخر فروردین دوباره اردوهایم را در فرانسه و زیر نظر مربی، جدی‌تر دنبال می‌کنم. قطعا المپیک مهمترین هدف هر ورزشکاری است که در سال جدید برگزار می‌شود و هدف من هم موفقیت در این بازی‌هاست.
از طرفی دیگر با توجه به اینکه در رشته ما رکوردها تعیین‌کننده هستند، سعی می‌کنم رکوردم را بهبود ببخشم و به زیر ۱۰ ثانیه برسم چون فاصله‌ام کم و انگیزه‌ام زیاد است و قطعا تکرار آن در المپیک اتفاق خوبی رقم می‌زند. خیلی از کشورهای بزرگ دنیا که در دوومیدانی هم مطرح هستند، دوست دارند که ورزشکارانشان زمان زیر ۱۰ ثانیه را ثبت کنند چون جزو سریع‌ترین رکوردهای دنیا و کلید ورود به سطح فوق حرفه‌ای در دوهای سرعت است. امیدوارم شرایط خوب و اردوها منظم باشد تا این کار را انجام بدهیم.
دوومیدانی ایران در سال‌های گذشته افت زیادی داشته، به نظر شما باید چه برنامه‌ای را در پیش بگیریم تا شاهد روند رو به رشدی در این رشته باشیم؟
این رشته به دلیل گستردگی و تعداد ماده‌های زیاد خوبی‌ها و بدی‌هایی دارد؛ خوب از این جهت که می‌توان مدال‌های زیادی در بازی‌های المپیک، آسیایی و جهانی کسب کرد و بد هم از این نظر که کار برای رئیس فدراسیون سخت است چون مدیریت تعداد زیاد ورزشکاران و برگزاری مسابقات زیاد جای کار دارد. همچنین رشته‌ای زمان‌بر است و کسب نتیجه در آن به حمایت مستمر نیاز دارد. اینگونه نیست که ورزشکار طی یک سال به طلای آسیا یا المپیک برسد، حتی کشورهای پیشرفته هم با وجود استعدادهای زیاد، سرمایه‌گذاری طولانی مدت می‌کنند و زمان زیادی را به ورزشکاران می‌دهند تا موفق شوند.
برنامه‌ریزی در دوومیدانی به ورزش کشور کمک می‌کند چون می‌توانیم در مسابقات مهم مدال‌های زیادی داشته باشیم و از طرف دیگر بالا رفتن سطح آن به رشته‌های دیگر کمک می‌کند. با توجه به شناختی که از مسئولان فدراسیون دارم در حال انجام کارهای خوبی هستند. امیدوارم روی جوانان و نوجوانان سرمایه گذاری کنند تا به تیم ملی بزرگسالان اضافه شوند و دوومیدانی ترقی کند.
پایان خبر / تاریخ ما