((مغ )) واژه مترادف مجوس مى باشد که لفظ آشورى آن ((مج ماج )) یعنى((بزرگ و عظیم )) است .((موبد)) یا ((مگویت )) سابقه استعمال بسیار قدیمى دارد. این واژه به پیشوایان دین زرتشت اطلاق شده است . روحانیت زرتشت مقام تشریفاتى و موروثى است که از پدر به پسر مى رسد و دیگران را چنین حقى نبوده است .
بنابراین گفته ((هرودت )) مبنى بر این که : ((لفظ مغ به قبیله وطایفه خاصى از مادها اطلاق مى شده )) درست نمى باشد. بلکه مغان یک طبقه مذهبى بودهاند که با فلسفه و تعالیم زرتشت آشنائى داشتند. مغان از دوران زرتشت تا به امروزسمت پیشوائى دین زرتشت را بر عهده داشته و دارند. آنان در دیدگان ایرانیان ازفرزانگان و دانشمندان بشمار مى آمدند.
((مغ )) یعنىحامل علم الهى و ستایشگر پروردگار است . در عهد عتیق ((مغ )) به معناى ((چادوگر))آمده است . در زبان یونانى نیز به همین معنا بکار رفته است . در سنگ نوشته بیستون(کتیبه داریوش ) آمده است که : ((گوماتا)) از جماعت ((مغ ها)) بر آن شد که خانوادههخامنشى پارس را منقرض کند؛ ولى ((داریوش )) بر او پیروز شد و گروه بسیارى ازمغ ها را بکشت و حکومت هخامنشى را نجات داد. ((هرودت )) مى گوید:
مغ ها تاقبل از پارسیان بر سکنه بومى باستان ایران نفوذ سیاسى و مذهبى زیادى داشتند. درمذهب زرتشت بسیارى از اصول عقاید مغان از جمله احترام به آتش مورد توجه قرار گرفت… همین باعث شد تا مورخان اسلامى مغان و زرتشتیان را پیرو یک عقیده بدانند.
