زندگینامه ابوالعلاء معرّی

احمد بن عبداللَّه بن سلیمان مُعِرِّی تَنوخی، از ادبا، شعرا، نحویین، لُغَویین بسیار متبحّر و حاذق می‏باشد. وی دارای حافظه‏ ای عالی و عجیب بود که خارج از حیطه‏ ی بیان و قدرت زبان می ‏باشد، به طوری که هر چیزی را به یک بار خواندن حفظ می ‏نمود. ابوالعلاء در کودکی بر اثر بیماری آبله نابینا شد و تا آخر عمر کور بود. در ده یازده سالگی قریحه‏ ی شعری بسیار عالی در خود مشاهده کرد و از آن پس به سرودن اشعار ناب پرداخت. وی مدتی در مجلس سیدمرتضی عالم و دانشمند بزرگ شیعه حضور داشته و در سلک شعرای درس و مجلس او بوده است. هرچند پس از مدتی به سبب بیان عقایدی باطل، از مجلسِ درس سید مرتضی بیرون رانده شد. عقیده‏ ی مذهبی ابوالعلاء در بین رجال نویسان محل اختلاف و نظر می‏ باشد. بیشتر بزرگانِ این فن، او را به کفر و الحاد محکوم کرده و کافرش می ‏دانند. همچنین با بعضی از سوره‏ های قرآن معارضه و مخالفت کرده است. ابوالعلاء، تولید نسل را روا ندیده و آن را جنایت می ‏دانست که والدین، فرزند را به این دنیا می ‏آورند. با این همه، عده ‏ای می‏ گویند که ابوالعلاء در اوایل حال، طریقتی باطل داشت ولی در اواخر عمر توبه کرده است. الامالی، الحقیر النافع، الرسایل و… از جمله تألیفات وی می‏ باشند.