نبرد ۱۸ روزه بلغارستان و صربستان + عکس

مقدمه

بعد از پایان جنگ روسیه و ترکیه در سال ۱۸۷۵ بلغارستان به دو بخش تقسیم شد. منطقه شمال کوههای بالکان و شهر صوفیه تبدیل به یک پادشاهی خودمختار شد و روملیای شرقی که بین کوههای بالکان و رودوپ قرار داشت به دستور عثمانی ها، به حالت نیمه خودمختار درآمد.

هیئت قانونگذاری بلغارستان هم شاهزاده الکساندر باتنبرگ را به عنوان فرمانروا خود برگزیدند و او نیز به سختی سعی در متحد کردن دوباره بغارستان داشت. بعد از مدتی به دلیل تغییرات سیاسی که در سال ۱۸۸۳ در کشور بلغارستان صورت گرفت باعث شد تا روابط بلغارستان با حامی خودش، یعنی کشور روسیه سرد شود و همین موضوع باعث شد تا روسیه مخالف متحد شدن دوباره بلغارستان شود.

در سال ۱۸۸۵ یک شورشی در منطقه روملیای شرقی شروع شد. اینجا شاهزاده الکساندر در موقعیت سختی قرار گرفت. او یا باید شورش را حمایت میکند که در اینصورت با مخالفت روسیه همراه میشد، یا اینکه تاج و تخت خودش را رها کند و رهبری جنبش ملی بلغارستان را حفظ کند. او در نهایت تصمیم گرفت تا تاج و تخت خودش را حفظ کند. روسیه ها هم شاهزاده باتنبرگ را بی جواب نگذاشتند و به تمامی افسران خود دستور دادند که نیروهای خودشان را از خاک این کشور بیرون ببرند و آنها را با عثمانی ها تنها بگذارند.

بلغارستان هم نیروهای کمی که داشت را به سمت روملیای شرقی هدایت کرد و همانجا اسکان داد و منتظر حمله عثمانی ها بود. ولی هیچوقت چنین اتفاقی نیفتاد. در واقع این شاه میلان بود که قصد حمله به کشور بلغارستان را داشت.

نیروهای بلغارستان کمتر از ۳۰ هزار نفر بود و این در حالی بود که نیروهای صربستان به ۷۰ هزار نفر میرسید. شاه میلان انتظار یک برد آسان و بدون مشکل را داشت؛ ولی بعد از مدتی قضیه خیلی پیچیده تر از این حرفها شد.

در نهایت صربستان در سال ۱۸۸۵ اعلام جنگ کرد و از مرزهای شمال شرقی به همراه سه رکن ارتش عبور کرد. ارتش اصلی در مرکز (لشکر شوماژ و دانوب و درینا)، در جنوب هم لشکر موراوا و در شمال هم لشکر تیموک.

الکساندر هم مجبور شد تا نیروهای خودش از روملیای شرقی به سمت صوفیه ببرد. بعضی از نیروهای بلغارستان که در مرز صربستان بودند توانستند تا سرعت پیشروی ارتش صربستان را کم کنند. بقیه نیروها هم توانستند کم کم به همان حالت دفاعی که قبلا بودند (در Slivnitsa، سی کیلومتری شمال غربی صوفیه) برگردند.

نبرد اکنون به اوج خود رسیده بود. در روز شانزدهم نوامبر، بخش مرکزی ارتش صربستان بعد از انجام شدن اقدامات امنیتی شدید بلغارستان در گردنه دراگومن، وضعیت خود را متوقف کردند. دانوب هم توانسته بود کمی پیشروی کند.

در صبح روز هفدهم نوامبر، الکساندر به سه گردان خود دستور داد تا از سمت راست پیشروی کنند که موفق شدند تا لشکر دانوب را غافلگیر کرده و آنها را مجبور به عقب نشینی کنند. حالا حمله اصلی صربستان شروع شد؛ ولی به دلیل نداشتن توپخانه ای با برد کافی، باعث شدند تا بلغارستان آنها را با ۱۲۰۰ کشته بدرقه کند. یک گروه هم به رهبری بندرف توانستند تا ارتفاعات سمت راست را پس بگیرند و ارتش دانوب را مجبور به بازگشت کنند.

در طلوع روز هجدهم، صربستانی ها به منظور تلافی خساراتی که دیده بودند به جناح ضعیف تر ارتش بلغارستان حمله کردند؛ ولی با حضور به موقع دو گروه از بلغاریها مواجه شدند. این درگیری کمی بیشتر طول کشید و باعث تلفات شدید از سمت صربستانی ها شد و در نهایت باعث شد تا بندرف دو منطقه کوهستانی دیگر را هم تصرف کند.

در نوزدهم باز هم صربستانی ها سعی در پیشروی داشتند که باز هم مثل دفعات قبل با استراتژی های خوب بلغاریها رو به رو شدند و باز هم به عقب رانده شدند.

نبردی که سرنوشت این جنگ را مشخص میکرد، جنگ Slivnitsa بود. صربها در نهایت تصمیم به عقب نشینی گرفتند و در نهایت تا ۲۴ نوامبر دوباره به صربستان بازگشتند. با اینکه اکثریت لشکرها به خاک خود بازگشته بودند، ولی ارتش تیموک همچنان به محاصره استان ویدین تا ۲۹ نوامبر ادامه داده بود.

ارتش بلغارستان به دو بخش تقسیم شدند و از مرزها عبور کردند و به سمت پیروت رفتند. صربها به ارتفاعات غرب شهر رفتند، ولی این موضوع باعث جلوگیری از پیشروی بلغاریها نشد. بلغاریها هم در روز ۲۷ ام توانستند صربها را از پیروت به سمت نیس فراری دهند.

در نهایت اتریش در روز ۲۸ ام وارد عمل شد و سرانجام این جنگ به آتش بس کشیده شد. در این جنگ، صربها ۶۸۰۰ و بلغاریها ۲۳۰۰ کشته دادند. این یک دستاورد بزرگ برای ارتش بلغارستان و همچنین افسرانش بود. ولی متاسفانه شاهزاده الکساندر در سال ۱۸۸۶ همه اعتباراتی که از طریق این جنگ به دست اورده بود را از دست داد و از ارتش برکنار شد.

به گفته بعضی ها، این جنگ تنها ۱۸ روز طول کشید و همین موضوع این جنگ را به یکی از جنگ های کوتاه تاریخ تبدیل کرده.