یون سوک جونگ

دوست ابدی کودکان که صد سال پیش به دنیا آمد:

دهه ۱۹۳۰ میلادی در تاریخ ادبی کره به عنوان ” عصر فقدان ” نامگذاری شده است. بسیاری از آثار ادبی آن زمان به دلیل بهره برداری استعماری ژاپن از کره، از دست دادن دردناک والدین، زادگاه ها و یا وطن را توصیف می کنند. این قطعه ها توسط حدود ۲۰ نویسنده که در سال ۱۹۱۱ به دنیا آمده و جریان اصلی حلقه های ادبی کره را در دهه ۱۹۳۰ میلادی تشکیل می دادند نوشته شده است.

در دوران تاریک عصر فقدان مردی وجود داشت که با موسیقی های سروربخش و روشنش رویاها و امید را به کودکان الهام کرد. او یون سوک جونگ نام داشت که شاعر و یک نویسنده کتاب کودک بود که حدود هزار شعر و ترانه کودک را به رشته تحریر در آورد.

یون به عنوان یک پسر جوان شروع به نوشتن کرد:

یون سوک جونگ در ۲۵ می ۱۹۱۱ در سئول به دنیا آمد. او از زمانی که یک دانش آموز مدرسه ابتدایی بود استعداد خویش در مورد نوشتن را نشان داد. در سال ۱۹۲۴ و در سن ۱۳ سالگی، وی حرفه ادبی خویش را با نوشتن شعر کودکان (بهار) برای مجله کودک ” پسران جدید ” آغاز کرد. اما چرا او خود را بخصوص وقف ادبیات کودک نمود؟ یک دلیل شخصی وجود داشت.

یون مادرش را در سه سالگی از دست داد و توسط مادربزرگش بزرگ شد. در سن ده سالگی بود که وی وارد مدرسه ابتدایی گیودونگ شد. یون فهمید که موسیقی که در مدرسه یاد گرفته است به شدت عجیب می باشد. دانش آموزان کره ای علیرغم این حقیقت که آنها زبان نوشتاری و گفتاری خاص خودشان را داشتند، تنها ترانه های ژاپنی را می آموختند. اگر آنان ترانه های ژاپنی را غلط می خوانند سرزنش می شدند. این حقیقت نا امید کننده تحت حاکمیت استعماری ژاپن برای پسرک جوان سوالی ماندگار به شمار می رفت. او در سن دوازده سالگی موفق به شرکت در رخدادی به مناسبت بزرگداشت اولین روز کودک شد که توسط حامی بزرگ کودکان بنگ جونگ هوان سرپرستی می گشت. آن زمانی بود که یون متوجه شد که روشنگری کودکان می تواند آینده کشور را معین کند. وی به عنوان یک نویسنده با سخنان قافیه دار مهد کودکی خویش که اجزای سرگرم کننده و خصوصیات هنری بالای زبان کره ای را به وفور در خود جای داده بود به شهرت رسید. یون در سال ۱۹۲۹ با آهنگساز هونگ نان پا همکاری و متن ترانه هایی مثل ” پلاپ، پلاپ ” و ” نیمه ماه در روشنی روز ” را به سروده هایی تبدیل کرد. این تلاش برای کودکانی بود که سابقا آهنگ های بومی و سنتی مملو از اشک ها و افسوس ها مثل ” پرنده، پرنده، پرنده آبی ” را می خواندند.

اولین نسل از نویسندگان ترانه کودک:

تحسین کنندگان دلایل زیادی برای برشمردن یون به عنوان ” پدر ترانه های کودک کره ای ” دارند. او با ترکیب قوانین سنتی نظم سازی متون ترانه ها را می نوشت و از این روی سخنان قافیه دارش احساسات گرم و آشنای کره ای ها را برمی انگیخت.

او فکر می کرد که کودکان باید ترانه های شاد بخوانند و امیدهای خویش را بیشتر از همه پرورش دهند زیرا آنان در دوران غم افزای استعمار زندگی می کردند. یون امیدوار بود که نارضایتی عمیقی که بزرگسالان به آن پناه برده اند، بر کودکانشان تاثیر نگذارد. وی معتقد بود که فقط در آن صورت است که آینده کشور روشن خواهد بود.

با اعتقاد محکم مبنی بر اینکه بچه ها باید تنها آنگونه که هستند بزرگ شوند و اینکه زبان کودکان بایست زنده نگه داشته شود، یون اولین مجموعه اشعار کودکان کشور (دنگ گی که اکنون در دسترس نیست) را در سال ۱۹۳۳ منتشر کرد. دنگ گی به روبان دراز با رنگ دانه های قرمز برمی گردد. بعدها یون چندین ترانه کودک را یکی پس از دیگری منتشر کرد که حتی کودکان امروزی نیز از برخی از آنها لذت می برند.

یون ۱۲۰۰ متن ترانه در حدود هشت دهه نوشت:

یون از طریق ترانه اش ” کودکان در جهان جدید ” لذت آزادی از حاکمیت استعماری ژاپن را در پانزدهم آگوست ۱۹۴۵ بیان کرد. او در سال آتی اولین مجله هفتگی کودکان کشور را بنیان نهاد و متن های ترانه را برای ” ترانه روز کودک ” و ” ترانه فارغ التحصیلی ” نوشت. وی به عنوان نویسنده ترانه های کودک در حال لذت بردن از عصر طلایی دوم بود.

در طی جنگ کره که در سال ۱۹۵۰ به وقوع پیوست، او خانواده اش از جمله پدر و نامادری اش را از دست داد. اما یون امید را در کودکان یافت. وی در سال ۱۹۵۶ به منظور اجرای پروژه های مختلف برای کودکان یک انجمن را به راه انداخت و تا قبل از مرگش در نهم دسامبر ۲۰۰۳ در حدود ۱۲۰۰ شعر و ترانه کودک از خود به جای گذاشت.

جایزه جادوگری که مدل آسیایی جایزه نوبل می باشد، در سال ۱۹۷۸ به پاس اشتیاق و فداکاری های وی به یون اهدا شد. یون گفته است: ” معصومیت کودکانه مردم را قادر می سازد تا احساسات گرم خویش را فراتر از زمان و مکان با یکدیگر به اشتراک بگذراند.” به همین ترتیب ترانه های وی مردم کره را که میراث زیبای او را نسل به نسل منتقل کردند، به یکدیگر متصل نمود.