نوشته شده توسط رضا صدیقی
پیدایی پادشاه بزرگی در سرزمین بابل یعنی نبوکد نصر یکم(۱۱۴۶-۱۱۲۳ ق م)با کناره گیری عیلام در زمان هوته لودش اینشوشیناک (۱۱۴۰-۱۱۵۰ ق م ) از شرکت فعال در فعالیت های بین المللی به مدت
۳۰۰ سال همراه بود.این حقیقت که بابل از ایام فرمانروایی نبوکد نصر یکم به داشتن برج و بارو شهرت داشت به روشنی به اوضاع سیاسی و احتیاط بابل از همسایگان غربیش اشاره می کند.کتیبه ای که از آشوب در این ایام نام می برد به مرنپتح ۱۲۱۴-۱۲۲۴ق م ،فرعون مصر تعلق دارد.او در پنجمین سال سلطنتش به سرزمین کنعان تاخت و در کتیبه خود چنین نوشت:
شاهان مغلوب شدند و گفتند سلام…/نحنو ویران شد/سرزمین هتی ها آرام گرفت/کنعان به یغما رفت و شر بر سر آن فروریخت/اسراییل غمگین شد…/فلسطین بیوه زنی برای مصر شد/همه سرزمین ها متحد شدند و آرامش بر همه حکمفرما شد/هر که آشوبگر بود در بند مرنپتح شاه در آمد.
کنعان(درزبان فینیقی به معنای تجار پشم قرمز)، سرزمینی است بسیار کهن که پیشینه فرهنگ در آن به دوازده هزار سال پیش از میلاد می‌رسد. کهن‌ترین بقایای زندگی روستایی به دست آمده در آن به پنج هزار سال پیش از میلاد تعلق دارد. سرزمین کنعان در سال ۱۴۶۹ پیش از میلاد، در زمان فرعون توتمسیس سوم (۱۴۹۰-۱۴۳۶)، بنیانگذار امپراتوری مصر، به تصرف این دولت درآمد.از سده پانزدهم پیش از میلاد در کتیبه‌های مصری نام “کنعان” به ثبت رسیده است
.
نمونه الفبای فینیقی که زبانشناسان خط عبری را برگرفته از آن می دانند.
در سال ۱۱۵۰ پیش از میلاد سلطه مصر بر سرزمین کنعان پایان یافت و در حوالی سال ۱۰۲۹ ساختار سیاسی طوایف عبرانی به دست شائول (طالوت)، از طایفه بنیامین، به صورت دولت درآمد. و ۲۴ سال (تا سال ۱۰۰۴) سلطنت کرد. سپس، داوود، از قبیله یهودا و کوچکترین پسر یسه،به سلطنت رسید.
تنها منبع شناخت تاریخنگاری جدید از داوود روایات عهد عتیق است. طبق این روایات، دوران داوود معاصر است با اقتدار بیست و یکمین سلسله فراعنه مصر (۱۰۷۵-۶۶۴ پیش از میلاد) به ویژه پسوسنس اول (۱۰۴۴-۹۹۴).
در اواخر هزاره دوم پیش از میلاد، مهاجرینی جدید به سرزمین کنعان پای نهادند که در اسناد رامسس سوم، فرعون مصر (۱۱۹۸-۱۱۶۶)، «مردم دریاها» نامیده می‌شوند. آنان سکنه دریانورد جزایر دریای اژه، میان ترکیه و یونان، بودند. این قوم، پس از جنگهای سخت با کنعانیها و عبرانیها سرانجام سلطه خود را بر بخشی از سواحل سرزمین کنعان مستقر ساخت. داستان سامسون و دلیله و نیز جنگهای داوود و جالوت، سردار فلسطینی، به این دوران تعلق دارد. داوود سرانجام توانست سرزمین بنی‌اسرائیل را از سلطه مهاجرین اژه‌ای برهاند. از این زمان مهاجرین اژه‌ای تنها در حاشیه دریا سرزمینی کوچک در اختیار داشتند. بندر غزه کانون اصلی فلسطینی‌ها بود.
طبق اسطوره‌های یهودی، پس از داوود، پسرش سلیمان به سلطنت رسید. و طبق همین اسطوره‌‌ها در زمان سلیمان (۹۶۵-۹۲۸) بنی‌اسرائیل به اوج شکوه و شوکت خود رسید.
“برای او هرچه می خواست از نمازخانه ها و تندیسها و جام هایی مانند آبگیر و دیگ های چسبیده به زمین می ساختند…سوره سبا ،آیه ۱۳
در دوران سلطنت سلیمان، قبایل کنعانی ساکن سرزمینهای بنی‌اسرائیل بتدریج با قبایل فلسطینی وعبرانی }عبری کلمه ای است عربی به معنی گذری)عبر=گذر(و به آن قومی اطلاق می شود که از رود نیل گذر کرد.(برداشت از کامنت حق و صبر-نویسنده :بی نام –پنج شنبه ۲۸/۹/۱۳۸۷-ساعت 20:۱۲)} آمیخته شدند.
پس از مرگ سلیمان ،افراییم از خاندان یوسف بر اشرافیت یهود شورش کردند و دو دولت افراییم و یهود پا به عرصه وجود گذاشت.دولت یهود به همراه فلسطینی ها در سرزمین جنوب و افراییم+آرامی های سوریه +کنعانی های صور و صیدا در سرزمین های شمالی مستقر شدند(۹۰۷-۹۲۸ ق م).
دولت افراییم به دست آشور سقوط کرد و سامریه پایتخت آن به اشغال آشوری ها درآمد(۷۲۰-۹۲۸ ق م)
تاریخ علمی اسراییل از حکومت بیت عمری سومین سلسله افراییم شروع می شود(۸۸۲-۸۴۲ ق م)
در سال های ۷۹۸-۹۸۴ ق م ایزابل ملکه یهودی اسراییل به رواج گوساله پرستی (بعل پرستی) مبادرت ورزید.الیاس از طایفه شعیب اهل قین منطقه دروزی نشین شمال سوریه که از یکتا پرستان بودند قیام کرد .(صافات ۱۲۳-۱۳۲)در کتیبه سلمانصر سوم ۸۲۵-۸۶۰ ق م در موزه بریتانیا «ییهو از خاندان عمری» را نشان می‌دهد.(کشف سر اوستن هنری لایارد در نیمرود (شمال عراق)، ۱۸۴۶
در لوح استوانه‌ای ادد‌نیرری سوم،پادشاه آشور (۸۱۰-۷۸۳)، از شاه افرائیم با عنوان «شاه سامریه» یاد شده است.
از سال ۷۳۴ در لوح استوانه‌ای امپراتور آشور برای نخستین بار نام دولت یهود پدیدار می‌شود و تیگلت‌پیلسر از آنان به عنوان خراج گزار خود نام می‌برد.
در سال ۷۳۲ ق م با خیانت یهود دولت آرامی دمشق سقوط کرد.در سال ۷۲۰ ق م دولت افراییم توسط سارگن دوم آشوری۷۲۱-۷۰۵ ق م سقوط کر
د .اسباط ۱۲ گانه به آشور،مصر،فتروس،حبش،عیلام،شنعار،حمات و جزیره های دریا کوچیدند.در۵۹۸-۵۳۹ ق م گروهی از بزرگان عبرانی به بابل تبعید شدند و به یهودی شهرت یافتند.
.یک روایت یونانی می گوید هنگامی که نبوکدنصردوم(۵۶۲-۶۰۴ ق م)سفری را آغاز کرد که طی آن یوهاکین پادشاه اورشلیم را در ۵۹۷ ق م به اسارت در آورد از آستیبارس (هوخشتره)پادشاه ماد یاری خواست .
منابع: –«آغاز و پایان بنی‌اسرائیل: سیری در تاریخ و اندیشه سیاسی یهود»-عبدالله شهبازی-۱۳۷۷ -ایران در سپیده دم تاریخ ،نوشته جورج کامرون،ترجمه حسن انوشه-۱۳۷۴
.
نمونه الفبای فینیقی که زبانشناسان خط عبری را برگرفته از آن می دانند.
در سال ۱۱۵۰ پیش از میلاد سلطه مصر بر سرزمین کنعان پایان یافت و در حوالی سال ۱۰۲۹ ساختار سیاسی طوایف عبرانی به دست شائول (طالوت)، از طایفه بنیامین، به صورت دولت درآمد. و ۲۴ سال (تا سال ۱۰۰۴) سلطنت کرد. سپس، داوود، از قبیله یهودا و کوچکترین پسر یسه،به سلطنت رسید.
تنها منبع شناخت تاریخنگاری جدید از داوود روایات عهد عتیق است. طبق این روایات، دوران داوود معاصر است با اقتدار بیست و یکمین سلسله فراعنه مصر (۱۰۷۵-۶۶۴ پیش از میلاد) به ویژه پسوسنس اول (۱۰۴۴-۹۹۴).
در اواخر هزاره دوم پیش از میلاد، مهاجرینی جدید به سرزمین کنعان پای نهادند که در اسناد رامسس سوم، فرعون مصر (۱۱۹۸-۱۱۶۶)، «مردم دریاها» نامیده می‌شوند. آنان سکنه دریانورد جزایر دریای اژه، میان ترکیه و یونان، بودند. این قوم، پس از جنگهای سخت با کنعانیها و عبرانیها سرانجام سلطه خود را بر بخشی از سواحل سرزمین کنعان مستقر ساخت. داستان سامسون و دلیله و نیز جنگهای داوود و جالوت، سردار فلسطینی، به این دوران تعلق دارد. داوود سرانجام توانست سرزمین بنی‌اسرائیل را از سلطه مهاجرین اژه‌ای برهاند. از این زمان مهاجرین اژه‌ای تنها در حاشیه دریا سرزمینی کوچک در اختیار داشتند. بندر غزه کانون اصلی فلسطینی‌ها بود.
طبق اسطوره‌های یهودی، پس از داوود، پسرش سلیمان به سلطنت رسید. و طبق همین اسطوره‌‌ها در زمان سلیمان (۹۶۵-۹۲۸) بنی‌اسرائیل به اوج شکوه و شوکت خود رسید.
“برای او هرچه می خواست از نمازخانه ها و تندیسها و جام هایی مانند آبگیر و دیگ های چسبیده به زمین می ساختند…سوره سبا ،آیه ۱۳
در دوران سلطنت سلیمان، قبایل کنعانی ساکن سرزمینهای بنی‌اسرائیل بتدریج با قبایل فلسطینی وعبرانی }عبری کلمه ای است عربی به معنی گذری)عبر=گذر(و به آن قومی اطلاق می شود که از رود نیل گذر کرد.(برداشت از کامنت حق و صبر-نویسنده :بی نام –پنج شنبه ۲۸/۹/۱۳۸۷-ساعت 20:۱۲)} آمیخته شدند.
پس از مرگ سلیمان ،افراییم از خاندان یوسف بر اشرافیت یهود شورش کردند و دو دولت افراییم و یهود پا به عرصه وجود گذاشت.دولت یهود به همراه فلسطینی ها در سرزمین جنوب و افراییم+آرامی های سوریه +کنعانی های صور و صیدا در سرزمین های شمالی مستقر شدند(۹۰۷-۹۲۸ ق م).
دولت افراییم به دست آشور سقوط کرد و سامریه پایتخت آن به اشغال آشوری ها درآمد(۷۲۰-۹۲۸ ق م)
تاریخ علمی اسراییل از حکومت بیت عمری سومین سلسله افراییم شروع می شود(۸۸۲-۸۴۲ ق م)
در سال های ۷۹۸-۹۸۴ ق م ایزابل ملکه یهودی اسراییل به رواج گوساله پرستی (بعل پرستی) مبادرت ورزید.الیاس از طایفه شعیب اهل قین منطقه دروزی نشین شمال سوریه که از یکتا پرستان بودند قیام کرد .(صافات ۱۲۳-۱۳۲)در کتیبه سلمانصر سوم ۸۲۵-۸۶۰ ق م در موزه بریتانیا «ییهو از خاندان عمری» را نشان می‌دهد.(کشف سر اوستن هنری لایارد در نیمرود (شمال عراق)، ۱۸۴۶
در لوح استوانه‌ای ادد‌نیرری سوم،پادشاه آشور (۸۱۰-۷۸۳)، از شاه افرائیم با عنوان «شاه سامریه» یاد شده است.
از سال ۷۳۴ در لوح استوانه‌ای امپراتور آشور برای نخستین بار نام دولت یهود پدیدار می‌شود و تیگلت‌پیلسر از آنان به عنوان خراج گزار خود نام می‌برد.
در سال ۷۳۲ ق م با خیانت یهود دولت آرامی دمشق سقوط کرد.در سال ۷۲۰ ق م دولت افراییم توسط سارگن دوم آشوری۷۲۱-۷۰۵ ق م سقوط کرد .اسباط ۱۲ گانه به آشور،مصر،فتروس،حبش،عیلام،شنعار،حمات و جزیره های دریا کوچیدند.در۵۹۸-۵۳۹ ق م گروهی از بزرگان عبرانی به بابل تبعید شدند و به یهودی شهرت یافتند.
.یک روایت یونانی می گوید هنگامی که نبوکدنصردوم(۵۶۲-۶۰۴ ق م)سفری را آغاز کرد که طی آن یوهاکین پادشاه اورشلیم را در ۵۹۷ ق م به اسارت در آورد از آستیبارس (هوخشتره)پادشاه ماد یاری خواست .
منابع: –«آغاز و پایان بنی‌اسرائیل: سیری در تاریخ و اندیشه سیاسی یهود»-عبدالله شهبازی-۱۳۷۷ -ایران در سپیده دم تاریخ ،نوشته جورج کامرون،ترجمه حسن انوشه-۱۳۷۴
