اعتقاد مصر باستان به جهان پس از مرگ + جزئیات

زندگی بعد از مرگ در مصر باستان

مراسم مربوط به مرگ در بین مصری ها جزئیات خیلی زیادی دارد. ایده زندگی بعد از مرگ بخش بزرگی از فرهنگ مصر باستان بوده است- آنها مرگ را خیلی جدی می گرفتند.
حال می خواهیم بدانیم که اگر زمان مصر باستان می مردیم چه اتفاقی برایمان می افتاد!

مومیایی کردن

مصری های باستان اعتقاد داشتن ازیریس بر مرده ها فرمان روایی می کند، و چون طبق فرمان این خدا باید جلویش طاهر شوید بدنتان باید مومیایی شود. با مومیای کردن مطمئن خواهید شد که بدن شما (Ka) باید سالم بماند تا روحتان Ba بتواند ان را پیدا کند و در جهان زیر زمینی دوباره بهم بپیوندند.

اولین مرحله مومیایی گرفتن آب بدن و برداشتان ارگان های داخلی بدن به کمک نمک، و بعد تنها پوست باقی می ماند و موها و مهیچه ها که باید از هر نوع مایعی خالی شوند.

مرحله گرفتن رطوبت و خشک کردن ۴۰ روز طول می کشید. مرحله دوم کملی کوتاه تر و ۳۰ روز طول می کشید؛ شامل برداشتن هر کدام از  ارگان های حیاطی بدن و قرار دادنشان در شیشه همراه با روغن کنجد  و شراب. بدن انسان سپس درحالیکه یک کشیش دعا می خواند با باندهایی پوشیده می شود.

گفته شده عمل مومیایی کردن به فرد درگذشته کمک می کرده که بعد از مرگ وارد دنیای الهی شود.

البته همه افراد هم مومیایی نمی شدند- فقط کسانی که استطاعت مالی این کار را داشتند. به عنوان مثال فرعون ها به خاطر وجود نیمه الهی که در آن زمان داشتند قطعا باید در دنیای الهی بعد از مرگ حضور پیدا می کردند و استطاعت مالی این کار را هم داشتند.

باز شدن دهان مراسم و اداب و رسوم

می دانیم کسی که مومیایی شده قبلا درگذشته، این فرد مجبور بود برای زندگی در دنیای پس از مرگ دوباره جان داشته باشد. باز کردن دهان تشریفات توسط روحانی برای هر کدام از جسدها انجام می شد.

این کار را برای این انجام می دادند که فرد بتواند در آن دنیا بخورد و بنوشد.

از آنجایی که Ka هر فردی روی زمین با غذا و نوشیدنی حمایت شده بود، آنها اعتقاد داشتند که این Ka در دنیای بعد از مرگ هم باید این مزایا را دریافت کند.

این مراسم سمبوبیک بوده- یک روحانی باید یک استخوان پهن یا پای گوساله را به عنوان قاشق جلو دهان جسد مومیایی قرار می داد. او همچنین باید با همین روش به پاها و دست های جان دوباره می بخشید و وردهایی را به زبان می آورد.

عکس: باز شدن دهان مراسم از کتاب مرده هانفر

تدفین

بعد از مراسم صورت مومیایی با یک ماسک طلایی پوشیده می شود تا در این سفر زیر دنیا روح متوفی را در برابر ارواح شیطانی محافظت کرده و شناسایی جسد را در آن دنیا راحت تر کند.

این مومیایی در یک تابوت ساخت اساتید یا یک تابوت سنگ آهکی قرار می گرفت که با شان و مقام آنها در زندگی بعد از مرگ مطابقت داشته باشد. این تابوت دوباره در تابوت دیگری قرار می گرفت و بعد در آخرین تابوت.

این تابوت ها در مقبره های امن و محکم قرار می گرفتند، و مقبره ها با غذا، نوشیدنی، و دیگر چیزهایی که مصری ها فکر می کردند در دنیای بعد از مرگ به آنها نیاز دارند پر می شدند. و ازین جهت بعدها به خاطر ثروت زیاد معابد ثروتمندان مصری مردم دوست داشتند از آنها بهره برداری کنند.

هرقدر فردی ثروتمندتر بود، وسایل بیشتری را با خودش به دنیای بعد از مرگ می برد. حتی فقیرترین مصری هایی که خیلی معمولی در زیر شن ها دفن می شدند چیزهایی داشتند که با خودشون به آن دنیا ببرند!

معابد و اهرام مهر و موم می شد (و حتی گاهی نفرین می شد!) پس هیچ کس نمی توانست وارد آن شده و جسد را خراب کند.

ماسک توت انخ آمون

زندگی بعد از مرگ

وارد شدن به دنیای بعد از مرگ پروسه ای بود که مراسم آن توسط خدایی با صورت شغال به نام انوبیس انجام می شد. انوبیس خدای مردگان نامیده می شد. این مراسم توسطThoth  خدای نوشتن ثبت می شد.

این مراسم مربوط به سنگینی قلب بود. چهل و دو خدای دیگر سنگینی قلب فرد درگذشته را در برابر خدای Ma’at، خدای حقیقت تماشا می کردند. اگر قلب سبک تر از پر بود- از نظر بار گناهان- فرد متوفی می توانست به دنیای بعد از مرگ پا بگذارد، اما اگر قلب سنگین بود توسط یک اهریمن به نام Ammut بلعیده می شد. (به جهنم می رفت).

کسانی که این مرحله را به خوبی رد می کردند توسط خدای هوروس به دنیای دیگر برده می شود و مورد استقبال پدر و مادر، اوزیریس و ایزیس قرار گرفته و به بهشت زیبا و زندگی ابدی می پیوستند

معبد انوبیس، بخشی از وسایل قبر توت انخ آمون