الهۀ اوگاریتی، نام اوابسته به شمش « خورشید» است. همچنان‌که در دورۀ پیش از اسلام اعراب و هوریانی ها مرسوم بود خورشید_ خدا در اوگاریت جنبۀ مؤنث داشت. در فهرست‌های اهدایی نام او ذکرشده است که به مفهوم اهمیت پرستش او بود. این الهه نیز در بعضی متون اسطوره‌ای اوگاریتی به چشم می‌خورد. صفت او nrt ilm به معنای« مشعل خدایان» است. سفر مداوم او در سراسر آسمان، او را به‌صورت قاصد ال درمی‌آورد. او مانند دیگر خورشید_ خدایان می‌تواند هر چه را که بر روی زمین به اوابسته است ببیند و به همین علت است که آنات از او می‌خواهد که جسد بعل مرده را بیابد. در بعل و موت گفته‌شده است که او جهان فرودین را در شب می پیماید و از این رو، نفوذ او بر موت معلوم می‌شود. در ستایش نهایی در تمجید از او به‌عنوان کسی که در جهان فرودین بر سایه ها چیره می‌شود، مورد ستایش قرار می‌گیرد.

دلیلی وجود ندارد که یک خداشناسی خورشیدی دقیق همراه با عنصر عدالت، همچون در هزارۀ دوم پیش از میلاد(در بین‌النهرین و مصر) و حتی در اوگاریت وجود داشته باشد.

در ابلا، خورشید_ خدا به‌صورت زی. کر ZI.KIR و اوتوUTU می‌توانست نوشته شود. اما فرض شده است که چیزی مثل ای بی _ سی پیش Ibbi – sipiš به‌کاررفته باشد.

یک الهه باستانی

منبع:

• کتاب تاریخ اساطیری ایران، اثر ژاله آموزگار،
  انتشارات سمت، چاپ شده در مهر ۱۳۹۵
• تهیه الکترونیکی: سایت تاریخ ما، اِنی کاظمی