دورۀ پایانی سه هزار سال نخستین و آغاز سه هزار سال دوم، برخورد دو نیرو

در دنیای نیکی، اورمزد از همه‌چیز آگاه است و می‌داند که اهریمن و دنیای بدی وجود دارد؛ ولی اهریمن که مظهر نادانی مطلق است، در دنیای زشت خود از وجود دنیای اهورایی بی‌اطلاع است، تا زمانی که فروغی از دنیای روشنایی به قلمرو اهریمن فرستاده شود و او را از وجود دنیای دیگری آگاه کند. اورمزد این توانایی را دارد که اهریمن را در مرز دنیای روشنایی متوقف کند، اما چنین نمی‌کند؛ زیرا در این صورت «بدی» جاودانه می‌شود. او باید فلسفۀ هستی را که نابودی همیشگی بدی است دنبال کند، تحقق چنین برنامه‌ای، زمانی شدنی است که بدی به جنبش درآید تا نیرویش به تحلیل رود و رفته‌رفته نابود شود، وگرنه در صورت توقفِ بدی در قلمرو خود، نیروی به کار نرفته آن همیشه هستی را تهدید خواهد کرد. به پیروی از چنین فلسفه‌ای، اورمزد برنامه‌ای در پیش می‌گیرد که اهریمن را از پنهان گاه تاریکش بیرون آورد و به نبرد وادارد.

او فروغی از نور به جهان تاریکی می‌فرستد و اهریمن به دلیل طبیعت ویرانگرش به‌محض مشاهدۀ آن به جهان روشنی می‌تازد.اورمزد، آگاه از همه‌چیز، به اهریمن پیشنهاد آشتی می‌کند، به شرطی که اهریمن آفرینش او را بستاید؛ اما اهریمن به دلیل پس دانشی۱ خود این پیشنهاد را نمی‌پذیرد. اورمزد می‌داند که اگر قرار بر این باشد که نبرد تا ابد ادامه یابد، اهریمن همه‌چیز را کاملاً نابود خواهد کرد. ازاین‌رو، پیشنهاد می‌کند که دورانی برای جدال و تاریخی برای واپسین نبرد معین شود و اهریمن با نادانی آن را می‌پذیرد و سرنگونی خود راحتمی می‌سازد. بدین ترتیب، پیمانی میان اورمزد و اهریمن بسته می‌شود مبنی بر اینکه آخرین نبرد میان نیروی نیکی و بدی نه هزار سال بعدازاین حملۀ نخستین انجام گیرد. هدف اومزد این است که در این مدت که جدال ادامه دارد، همۀ نیروی اهریمن به‌تدریج به تحلیل رود و سرانجام به بند کشیده شود و ناتوان گردد. پس‌ازاینکه پیمان بسته می‌شود، اهورامزدا چون موبدی دعای راستی یعنی اَهورنوَر۲ را بر زبان می‌آورد و براثر آن، اهریمن بی‌هوش می‌شود و به دوزخ می‌افتد و در طول سه هزار سال دوم در آنجا بی‌هوش می‌ماند.

اوستا، کتاب مقدس

1. ۱. اهریمن وادث را پس از اتفاق افتادن می‌داند، در الی که اورمزد از پیش، از آن‌ها آگاه است.

۲. ۲.دعای اَهونوَر(Ahunvar) یا اهونه وئَیریو(Ahunavairyo) مقدس‌ترین دعای زردشتی است که در آن «راستی» ستایش می‌شود. این دعا هستۀ اصلی این دین به شمار می‌آید.

منبع:

• کتاب تاریخ اساطیری ایران، اثر ژاله آموزگار،
  انتشارات سمت، چاپ شده در مهر ۱۳۹۵
• تهیه الکترونیکی: سایت تاریخ ما، اِنی کاظمی