مبارزات گلادیاتوری در طول تاریخ
جنگجویان حرفه ای روم باستانپیدایش: منشأ پیدایش بازیهای گلادیاتوری کاملاً مشخص نیست و در این باره دو تئوری وجود دارد: اول اینکه رومی ها جنگهای گلادیاتوری را از قوم اتروسک فراگرفتند و دوم تئوری است که منشأ بازی ها را منطقه کامپانیا و لوکانیا در ایتالیا می داند.
ابتدایی ترین بازیهای گلادیاتوری در ۳۱۰ قبل از میلاد در کامپانیا و برای بزرگداشت پیروزی ارتش کامپانیا در برابر دشمنان جنوبی شان بود ، اما اولین نبرد ثبت شده در ۲۶۴ قبل میلاد در رم و در اولین نبرد سه گانه با کارتاژها انجام شد. یکی از جلادان سزار این بازی را برای بزرگداشت پدرش برگزار کرد ، و در آن سه زوج برده از بین ۲۲ اسیر جنگ شرکت کردند.
این مبارزات کم کم در کل امپراطوری بخصوص یونان محبوب شد. این محبوبیت بقدری شد که اسناد زیادی مبنی بر کشته شدن تعداد زیادی از شهروندان در این بازی ها وجود دارد. اشراف زاده ها شروع به رقابت در برگزاری بهترین بازی ها کردند بطوریکه در اولین بازی همانطور که گفته شد سه مسابقه و یک قرن بعد ۷۴ نبرد گلادیاتوری به مدت سه روز برای مراسم تدفین پدر تیتوس فلامینینوس برگزار شد. و اما یک قرن بعد ژولیوس سزار بخاطر دخترش جولیا وعده برگزاری ۳۲۰ مسابقه را داد.
بتدریج بازیهای گلادیاتوری عمومی شد و در اواخر قرن دوم قبل از میلاد، ژولیوس سزار تعداد زیادی گلادیاتور را در اختیار گرفت بطوری که مجلس سنا از ترس تشکیل یک ارتش اختصاصی، قاونی وضع کرد که کسی حق ندارد بیش از ۶۴۰ گلادیاتور در اختیار داشته باشد. بعد از مرگ سزار، به دستور آگوستوس محدودیتهای زیادی برای بازیهای گلادیاتوری گذاشته شد . از آن جمله کاهش تعداد گلادیاتورها به ۱۲۰ نفر و محدود شدن برگزاری بازیها به روزهای خاصی از سال است.
آمفی تئاترها:محبوبیت بازی ها به قدری بود که بسیاری از فضاهای عمومی مانند میدان ها تبدیل به محل مبارزه و نمایش شد.رزم های گلادیاتوری در آمفی تئاترها و در طول بعدازظهر برگزار می شد. آمفی تئاترها از چوب ساخته شده بودند و یکی از معروفترین آنها که در دهه ۸۰ بعد از میلاد ساخته شد، کولوسئوم نام دارد.
بازی ها: بازی ها با دقت بسیاری بوسیله شخصی از سوی امپراطور طرح ریزی و مدیریت می شد. حیوانات و گلادیاتورها با حساسیت زیادی انتخاب می شدند. گلادیاتورها از یک یا دو روز قبل به تمام جمعیت نشان داده می شدند ، وقتی زمان بازی می رسید، در ابتدا مبارزه حیوانات با هم و شکنجه جنایتکاران در طول ظهر انجام می شد و چون این صحنه ها خوشایند نبود، اشراف زادگان استادیوم را ترک می کردند و بعد از ناهار بر میگشتند. کلادیوس یکی از امپراطورها، همواره به دلیل اینکه در استادیوم می ماند و شکنجه ها را تماشا می کرد، مورد انتقاد قرار می گرفت. برنده باید با حریف دیگری رقابت می کرد و بازی همینطور ادامه می یافت تا تنها یک نفر زنده بماند. بعد از نرون رسم بر این شد که جنایتکاران را با الهام از اسطوره ها و اجرای نمایش مجازات کنند.
مانند امروز، مردم برای تماشای مسابقه باید بلیط می خریدند و در طول برگزاری مسابقه نیز نوازندگان همگام با سرعت و ضرباهنگ نبرد، می نواختند. در طول نبرد، ترجیح داده می شد که گلادیاتورها همدیگر را نکشند، آنها برده بودند و سالها برای گلادیاتوری آموزش داده شده و بنابراین با ارزش بودند. گلادیاتورها طوری تعلیم می دیدند که زخمهای کشنده ای برهم وارد نکنند و اغلب عمر طولانی می کردند، علاوه بر این بعد از سه سال موفقیت در نبردها قادر بودند آزادی خود را بخرند. تصادفاً بعضی از آنها کشته می شدند و گلادیاتورهایی که شجاعت کافی از خود نشان نداده بودند، طبق دستور امپراطور شکنجه می شدند. بدن این گلادیاتورها بسته به درجه و مقامشان طی مراسمی دفن می شدند.
زندگی یک گلادیاتور:گلادیاتور می توانست یک زندانی جنگی، برده، متهم یا آموخته مدرسه گلادیاتوری باشد. البته تعدادی گلادیاتور داوطلب نیز وجود داشت و خیلی ها نیز بخاطر فقر و اهداف مالی به گلادیاتوری روی می آوردند. بیش از ۱۰۰ مدرسه گلادیاتوری در امپراطوری روم وجود داشت، و در آنجا حتی به آنها آموخته می شد که چطور باید درست بمیرند! گفته می شود تنها ۱۰ درصد از گلادیاتورها در نبرد کشته می شدند.
گلادیاتورها در سینما و تلویزیون:فیلمها و سریال های تلویزیونی حماسی زیادی درباره گلادیاتورها ساخته شده است، از جمله: بن هور – اسپارتاکوس (سال ۱۹۶۰)، گلادیاتور (سال ۲۰۰۰)، دیمیتریوس و گلادیاتورها (سال ۱۹۵۴)، و سریال تلویزیونی رم.
Wikipedia.org
