چون هیونگ پیل، محافظ میراث کهن کره

مردی که میراث گوریو را نجات داد…

جان گدسبای وکیل بریتانیایی که در اوایل قرن بیستم میلادی زندگی می کرد، به دلیل مجموعه های نفیسش از سلادون های گوریو شناخته می شود. او این سلادون ها را در طول سفرهای ۲۰ ساله اش به ژاپن و چوسون ابتیاع کرده بود.  گدسبای آماده می شد تا ۲۲ قطعه از بهترین سلادون های گوریو مجموعه اش را بفروشد. یک مرد کره ای در اوایل سی سالگی اش با شنیدن این خبر با امید خریدن سلادون های مذکور به ژاپن سفر کرد. آن مرد مجذوب زیبایی عتیقه های ارزشمند کره ای مثل سلادون آب چکان اردکی شکل با خطاطی شرقی و سلادون بخوردان زرافه ای شکل شده بود.

رقم مورد درخواست برای هر سلادون کره ای از ۵۰۰ ون شروع شده و به سرعت تا ۱۴۵۸۰ ون بالا رفت. این مبلغ به اندازه ای بالا بود که یک خانه با سقف کاشی کاری شده در آن زمان قیمتی معادل ۱۰۰۰ ون داشت. اما آن مرد کره ای مصمم بود تا آن مجموعه را بخرد و گدسبای را با نشان دادن محل ساخت موزه کانسونگ که شروع به ساخت در سئول کرده بود قانع کرد تا عتیقه ها را به وی بفروشد.

با این انگیزه که سلادون های کره ای بایست به کشور مبداشان بازگردند، این مرد کره ای به طرز موفقیت آمیزی مناقصه برای خرید آنها را به قیمت چهارصد هزار ون برد. این رقم معادل ارزش مبلغ کنونی ۱۲۰ میلیارد ون بود. مردی که در جمع آوری گنج های ملی ارزشمند کره به موفقیت رسید، کسی جز چون هیونگ پیل نبود. او با لقب محافظ میراث چوسون بهتر شناخته می شود.

زندگی کانسونگ، محافظ عتیقه های کره…

چون هیونگ پیل در ۲۹ جولای ۱۹۰۶ در یک خانواده ثروتمند در شهرستان جونگ نو در حومه سئول دیده به جهان گشود. او به سال ۱۹۲۶ از دبیرستان ویمون فارغ التحصیل شد و به دپارتمان حقوق دانشگاه واسدا رفت. پدرش از راه توسعه مغازه هایش در سراسر خیابان جونگنو ثروت زیادی اندوخته بود. این خیابان حال در ناحیه مرکزی سئول قرار دارد.

چون در سال ۱۹۲۹ در رشته حقوق از دانشگاه واسدا در ژاپن فارغ التحصیل شد. او که در عهد استعمار زندگی می کرد، پیوسته در این اندیشه بود که چه کاری برای کشورش می تواند انجام دهد. اندیشه های چون بشدت تحت تاثیر استادش اوه سه چانگ بود. اوه فعال استقلال طلب و خطاط فعالی به شمار می رفت. استاد چون تحت تاثیر خواست درونی اش برای محافظت از گنجینه های ملی خویشتن را وقف نوشتن مجموعه ای از کتب در مورد آثار نقاشان و خطاطان معروف کرد. چون هیونگ پیل نیز تحت تاثیر آثار اوه بدین نتیجه رسید که زندگی خود را صرف کشورش کند. استادش نام مستعار کانسونگ را برایش برگزید.

برای نیل به رویاهای خویش، او در ۳۲ سالگی یک موسسه هنری به نام بوکدان جانگ را به منظور تحقیق در مورد ارزش گنج های پربها و عتیقه ها تاسیس کرد.

هیونگ پیل در ۲۵ سالگی به یک میلیونر تبدیل شد زیرا مقدار زیادی ثروت که میزان آن به بیش از صد هزار سوک برنج (هر سوک معادل کیشه مشتمل بر ۵.۱۲ پیمانه برنج) می رسید، به ارث برده بود. او بیشتر ثروتش را که در حدود ۴۵۰ میلیارد ون بود، صرف خرید گنجینه های ملی مانند آثار خطاطی، چینی، مجسمه های بودا و اشیای ساخته شده از سنگ کرد.

دستاوردها

چون به سال ۱۹۳۵ یک مِبیونگ (ظرف) تزئین شده با منبت کاری هایی از ده هزار ماهیخوار بزرگ را به قیمت ۲۰۰۰۰ ون خرید. این مبلغ در آن زمان برای خرید بیست خانه با سقف کاشی کاری شده کافی بود. او همچنین یک بطری چینی طراحی شده با الگوهای ارکیده، گل داودی، چمن و حشره را به قیمت ۱۵۰۰۰ ون خرید. همچنین وی ” هونمین چونگوم ” یا ” صداهای صحیح برای راهنمایی مردم ” را با صرف ۱۵۰۰۰ ون خریداری کرد. چون غالبا دو یا سه برابر بیشتر از میزان درخواستی را می پرداخت و بدین صورت صاحب مجموعه ای بزرگ از آثار فرهنگی از عهد سه پادشاهی تا زمان حال شد.

او به دلیل دستاوردهای بزرگش در جمع آوری ۱۲ گنج ملی، ۱۰ گنج و ۴ دارایی فرهنگی که توسط شهرداری کلانشهر سئول به ثبت رسیده اند مشهور است. وی در سال ۱۹۴۰ در صندلی مدیریت دبیرستان بوسونگ نشست، این دبیرستان هم اکنون در ناحیه سونگپا در سئول قرار دارد. هیونگ پیل بعدها گروه دونگین را سازماندهی کرد. این گروه اولین انجمن کره ای در باب تاریخ هنر بود. انجمن تاریخ هنر کره ریشه در این سازمان دارد.

مرگ و میراث

چون هیونگ پیل در آخرین روزهای زندگی اش با دشوارهایی که عمدتا ناشی از وضعیت نابسامان مالی مدرسه راهنمایی و دبیرستان پوسونگ بود روبرو شد. او این مدرسه را در سال ۱۹۴۰ خریده بود. وی در۲۶ ژانویه ۱۹۶۲ در اثر التهاب لگنچه کلیوی درگذشت.

موزه هنر کانسونگ واقع در سونگ بوک دونگ هر دو سال یکبار نمایشگاه هایی برگزار می کند که در آن گنج های ملی کره ای جمع آوری شده توسط چون به معرض دید عموم گذاشته می شود. نمایشگاه های مذکور تولدی دوباره بر مجموعه های ویژه چون در بوهواگاک تلقی می شود، جایی که اولین موزه خصوصی کره بود. موزه مذکور سال ۱۹۳۸ ساخته شد. اگرچه برخی چون را یک دیوانه می خوانند و از وی به دلیل وسواس در جمع آوری دارایی های فرهنگی انتقاد می کنند، اما او بی شک به دلیل اشتیاق وافر در محافظت از آثار ملی کشور به عنوان ” پدر کره ” در یادها خواهد ماند.

او پس از مرگ و در سال ۱۹۶۲ مدال های فرهنگی را توسط دولت کره جنوبی دریافت کرد. بوهواگاک بعدها و در سال ۱۹۶۶ به انجمن هنر نژادی کره برای مطالعه و تحقیق در باب مجموعه های آقای چون تغییر نام داد.

ماجرایی جالب…

داستان چگونگی دست یابی او به آلبوم نقاشی های گیومجه جونگ سون چیزی شبیه به یک معجزه است. چون به عنوان یک مرد جوان در حال گذر از کنار عمارت سونگ بیونگ جون بود. سونگ یک سیاستمدار بدنام حامی ژاپن به شمار می رفت که نامش بدلیل خیانت به کشورش در امضای معاهده ننگین انضمام بین کره و ژاپن لکه دار شده است. این معاهده کره را تحت استعمار ژاپن برد.

وقتی که چون نگاهی به خانه انداخت، مالک خانه متوجه شده و وی را به داخل دعوت کرد. وقتی که صاحب خانه در حال رفتن به حمام بود، به یکی از خدمتکاران اشاره کرد که چیزی را بسوزاند که بعدها معلوم شد مجموعه ای از آثار نقاش معروف عهد چوسون بوده است. او کتاب را از دست خدمتکار گرفت و آن را به قیمت ۲۰ ون خرید.

موزه هنر گانسونگ

این موزه بیشترین تعداد گنج های ملی کره جنوبی را در خود جای داده است. شاخص ترین آنها نسخه اصلی ۱۴۴۶ متن هونمین جون گیوم است که هانگول الفبای کنونی کره ای را طرح می کند. نسخه فوق گنج ملی شماره ۷۰ نامیده شده است. موزه تنها در می و اکتبر به روی علاقمندان باز می شود.

هونمین جون گیوم

نسخه اصلی هونمین جون گیوم در سال ۱۹۴۰ در شهر آندونگ پیدا شد، مکانی که ارثیه خاندان کیم به شمار می رود. گفته می شود که پادشاه سجونگ این نسخه را به نشانه قدردانی از شکست مردمان جورچن در شمال شبه جزیره کره به آن خاندان اهدا کرده بود.

چون پس از شنیدن اخباری مبنی بر کشف این سند، ده هزار ون برای خریدن آن پرداخت. این مبلغ در آن زمان برای خرید ده محل سکونت در شهرهای بزرگ کافی بود. اما او از این حقیقت می ترسید که مقامات ژاپنی مصمم به سرکوب آموزش هانگول در دهه ۱۹۳۰ هستند. از این روی در آن زمان مردم عادی کره نمی توانستند از نام های کره ای استفاده کنند. بدین سبب چون هونمین جون گیوم را بعد از استقلال کره به همگان نشان داد.

جنگ کره

مقامات کره شمالی در خلال جنگ کره به سختی کوشیدند تا دارایی های موزه گانسونگ را بدزدند. او بخاطر این تهدید نتوانست برای مدتی سئول را ترک کند. این تدبیر همکاران و دوستانش را در خلال مناقشات به منظور محافظت از عتیقه های فرهنگی به سئول کشاند زیرا کنترل پایتخت چندین بار دست به دست شد. چون هیونگ پیل همچنین در بمبارن ها نیز سئول را ترک نکرد.