کوان جین گیو

هنرمندی که نشان متمایزی بر مجسمه سازی مدرن کره ای بر جای گذاشت:

چندین سال پیش، دانشگاه هنر موساشینو در ژاپن نمایشگاهی را به منظور بزرگداشت هشتادمین سالگرد تاسیس آن برگزار کرد. در آن زمان، پروفسورها و دانشجویان به اتفاق آرا یک مجسمه ساز کره ای به نام کوان جین گیو را انتخاب کردند.

کوان اولین هنرمند آسیایی بود که برای نمایشگاه بزرگداشتی دانشگاه برگزیده شد. آن عمدتا بدین خاطر بود که وی در حدفاصل بین سال های ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۳ در دانشگاه به تحصیل پرداخت. اما همچنان آن تصریح می کند که مجسمه ساز مشهور اثری متمایز از خود بر هنر مدرن بر جای گذاشته است.

حال کاوشی در باب زندگی کوان جین گیو خواهیم داشت.

یادگیری مجسمه سازی در ژاپن:

کوان در هامهیونگ واقع در استان هامگیونگ جنوبی متولد شد. خانواده اش نسبتا وضعیت مالی خوبی داشتند زیرا پدرش یک تاجر بود. گفته می شود که کوان از زمان کودکی بازی با خاک را دوست می داشت و در کار با دستانش ماهر بود.

او در زمان کودکی نسبتا ضعیف بود. وی برای سال ها در چانچون واقع در استان گنگون در جایی که پدرش تجارت خویش را اداره می کرد ماند و به بازیابی سلامت خویش پرداخت.

کوان در خلال حاکمیت استعماری ژاپن بر کره به خدمت سربازی فرا خوانده و به یک آهنگری در ژاپن برده شد. اما وی به قدر کافی خوش شانس بود تا در یک کلاس هنری در کارگاهی خصوصی در توکیو شرکت کند. چندین سال بعد و در سال ۱۹۴۴، کوان خود را قاچاقی به کره رساند و به منظور یادگیری نقاشی در یک سازمان هنری محلی در سئول ساکن شد.

کوان در سال ۱۹۴۷ مجددا به ژاپن رفت و وارد دانشگاه هنر موساشینو شد. او در آنجا مجسمه سازی را از تاکاشی شیمیزو که شخصیتی پیشرو در جهان مجسمه سازی ژاپنی بود آموخت. از این روی که شیمیزو شاگرد آنتوان بوردل بود، کوان به شدت از مجسمه ساز فرانسوی تاثیر پذیرفت.

در جستجوی یافتن پاسخ ابدیت:

کوان فکر می کرد که هر قدر که او در مورد مدل بیشتر بداند، اثر نهایی اش بهتر خواهد بود. وی اعتقاد داشت که روح مدل بایست در اثر تجلی پیدا کند. کاملا طبیعی است که بهترین مدل برای یک اثر هنری ایده آل کسی جز خود کوان نبود. او به همین دلیل زمانیکه مدلی به غیر از خودش را انتخاب می کرد، دانش آموزانش یا مردم اطراف خویش را مورد توجه قرار می داد.

آثار کوان غالبا لحظه بخصوصی از زندگی را ثبت می کردند. این آثار قابل مقایسه با جستجوگر حقیقتی است که سعی می کند پاسخی برای جاودانگی بیابد.

او غالبا مسجمه های اشخاص و حیواناتی مانند اسب و جوجه را از خاک پخته شده می ساخت. این آثار گرایش روحی هنرمند در باب جستجوی حقیقت و ادراک وی را از مسائل در یک شرایط طبیعی و شهودی بیان می کنند.

قطعات هنری در بیشتر موارد از تزئینات غیر ضروری تهی ولی به شدت در جستجوی وحدت روحی بین هنرمند و اشیایی بودند که او بر روی آنها کار می کرد. گمان می رود که آثار وی مثل ” خویش مجسمه “، ” صورت یک دختر”، و ” تندیس یک زن ” سهم بزرگی در ارتقا مجسمه سازی مدرن کره ای به یک سطح بالاتر داشته است.

کوان دوست داشت تا از گل صورت سازی بهره ببرد، روشی که برای ساخت قطعات خاکی کاربرد داشت که مدت زیادی دوام می آوردند. به محض اینکه قطعات با خاک شکل می گرفتند، آنها را بدون لعاب دار شدن مورد پخت قرار می دادند. کوان به استفاده از گل صورت سازی ادامه داد تا اینکه در دهه ۱۹۶۰ میلادی اقدام به اعمال لاک الکل خشک شده کرد.

اما مجسمه های ساخته شده از گل صورت سازی در زمانی که آنها کاملا پخته نمی شدند، مشکلی به وجود می آوردند. زمانی که آثار کوان برای یک جشنواره مشترک بین کره و ژاپن منتقل شدند، متخصصین حفاظت و احیای آثار هنری ماه ها در مورد چگونگی انتقال آنها بحث کردند و روش را بیش از شش مرتبه تائید کردند. حتی برخی در مورد اینکه آثار هنری دارایی های فرهنگی هستند جویا می شدند.

مجسمه ساز بد شانس به زندگی خویش پایان داد:

کوان اولین نمایشگاه خصوصی را در سال ۱۹۶۵ در سئول برگزار کرد، اما آن باعث جلب توجه زیادی از جانب گالری های محلی نشد. دومین نمایشگاه وی که سه سال بعد در توکیو برگزار شد، مورد بازبینی های سرسری از طرف انجمن هنری در ژاپن قرار گرفت.

کوان سومین نمایشگاهش را در سال ۱۹۷۱ در میوندگونگ واقع در مرکز شهر سئول برگزار کرد. این نمایشگاه گونه ای از نمایشگاه های نوآورانه بود که اولین نوع از این گونه در کره به حساب می آمد.

متاسفانه او از بیماری و نیز پریشانی بزرگ احساسی رنج می برد و از این روی در سال ۱۹۷۳ در دفتر کارش به زندگی خویش خاتمه داد. وی در آن زمان ۵۱ ساله بود. سال آتی یک نمایشگاه یادبودی که اولین سالگرد مرگ وی را گرامی می داشت، در گالری میونگ دونگ به منظور نمایش آثار بعد از مرگی اش برگزار گردید.