یی هوانگ (۱۵۰۱-۱۵۷۰) یکی از دو محقق مشهور نئو کنفسیوسی در خلال سلسله ی چوسون بود.عالم دیگر همتای جوان تر وی یی آی (یولگوک) بود.

به عنوان یک شخصیت کلیدی در ادبیات نئو کنفسیوسی؛ او مدرسه ی یونگ نام را تاسیس نموده و دوسان سوون را به عنوان یک آکادمی خصوصی کنفسیوسی پایه ریزی نمود.یی هوانگ اغلب توسط لقب مستعارش یعنی توگی (نهر خفته) نامیده می شود. نام درباری وی نیز گیونگ هو می باشد.

زندگی:

یی هوانگ در سال ۱۵۰۱ و در آندونگ به دنیا آمد.او متعلق به خاندان جینسونگ بود و در میان هشت فرزند خانواده جوان ترین آنان محسوب می شد.به عنوان یک پسر اعجوبه؛او در سن ۱۲ سالگی قطعات ادبی کنفسیوسی را از عمویش آموخت و با تحسین اشعار تائو ژیان اقدام به نوشتن شعرهایی نمود. شعر وی یادانگ (برکه ای در باد) که در سن هجده سالگی نوشته شده بود؛ به عنوان یکی از بزرگترین آثار وی مورد توجه قرار می گیرد.

در حدود بیست سالگی او شروع به مطالعه ی کتاب تغییرات و مکتب نئو کنفسیوسیسم نمود.اشتیاق وی به مطالعه به قدری بود که او به سلامت خود صدمه زده و حتی زمانی که درمورد فلسفه ی تغییرات اندیشه می کرد؛از خوردن و آشامیدن امتناع می کرد.

در سن ۲۱ سالگی او ازدواج کرد و دو سال بعد اولین پسرش متولد شد.در سال ۱۵۲۷؛او آزمون انتخابی منطقه ی کیونگ سانگ را گذراند و سال بعد امتحان کلان شهری را با رتبه ی دوم و موفقیت گذرانده و درجه ی لیسانس ادبی را دریافت کرد.همسرش چند ماه قبل از موفقیت وی درگذشت.در سال ۱۵۳۰؛او مجددا ازدواج نمود و پسرش دیگرش در سال آتی متولد شد.

او زمانی که ۲۳ سال داشت به سئول نقل مکان کرد و در سال ۱۵۲۳ به آکادمی سونگ کیون کوان وارد شد.در سال ۱۵۲۷ او آزمون های مقدماتی را برای کسب یک مقام دولتی گذراند ولی در سن ۳۳ سالگی مجددا به سونگ کیون کوان وارد شد و با کمک محققی به نام کیم این هو وارد اجتماع شد.او در سال ۱۵۳۴ آزمون خدمات کشوری را با نمره ی عالی گذراند و در حالی که برای دولت نیز کار میکرد؛اهداف محققانه ی خود را هم دنبال می کرد.

او در ۳۷ سالگی و به علت مرگ مادرش به شهر زادگاهش برگشت و برای وی به مدت سه سال سوگواری نمود.او از ۳۹ سالگی به بعد به مقامات مختلفی منصوب شد و بعضا چندین پست مختلف را از جمله بازرس مخفی سلطنتی در سال ۱۵۴۲ در اختیار داشت.او در تمام مدت عمرش ۲۹ منصب دولتی را در اختیار داشت.اگرچه او مکررا درخواست می کرد تا به دلیل سلامتی رو به افولش از امور دولتی کناره گیری کند؛

وی به عنوان وزیر کار؛ وزیر تشریفات و عضو دفتر فرمان های سلطنتی به ایفای نقش پرداخت.صداقت وی باعث شده بود در هنگام پاکسازی مقامات فاسد دولتی بدون اغماض رفتار کند.در چندین مورد او به دلیل پایبندی محکم به اصول از قصر اخراج شده بود.در یک گزارش به پادشاه؛به عنوان یک بازرس سلطنتی در یک تور بازرسی از منطقه ی چانگ چونگ؛او یک مقام محلی را که دستور یک قاضی محلی را نادیده گرفته و با گرفتن اختیار کالاهای دولتی به طور غیر قانونی ثروتی برای خود جمع کرده بود؛با بی رحمی محکوم کرد.

یی هوانگ از نبردهای قدرت و نزاغ های مختلف در دربار سلطنتی در آخرین سال های سلطنت پادشاه جانگ جونگ نا امید شده بود و به همین دلیل پست سیاسی اش را ترک کرد.اما او به طور پیوسته ای از بازنشستگی درآمده و چندین پست دولتی را در خارج از دربار سلطنتی و در مناطق روستایی در اختیار می گرفت.او در سن ۴۸ سالگی فرماندار دانیانگ و بعدها فرماندار پونگ گی بود. در طول روزهایش در پونگ گی؛وی اکادمی خصوصی نئو کنفسیوسی بک اوندوگ سوون را که توسط سلفش جو سه بونگ تاسیس شده بود؛ بهبود بخشیده و مجددا توسعه داد.
او به عنوان سر مربی سونگ کیون کوان در سال ۱۵۵۲ نامیده شد اما بعد از ان پست های مهم دیگر را رد کرد.در سال ۱۵۶۰ وی دوسان سودانگ را تاسیس کرد و خود را به مطالعه؛ تعمق و آموزش شاگردانش محدود کرد.پادشاه میونگ جونگ سعی نمود تا نظر مساعد وی را در مورد بازگشت به پست های سیاسی جلب کند ولی در تعلق خاطر به مطالعه ثابت قدم بود.سرانجام وقتی فرستاده هایی از سلسله ی مینگ به سئول آمدند؛ او در پی درخواست پادشاه در سن ۶۷ سالگی به دربار سلطنتی بازگشت.زمانی که پادشاه میونگ جونگ به طور ناگهانی فوت کرد؛ جانشین وی یعنی پادشاه سونجو؛ یی هوانگ را به سمت وزیر تشریفات منصوب کرد ولی او این پیشنهاد را رد کرد و بار دیگر به شهر زادگاهش برگشت.
اما پادشاه به طور متناوب یی هوانگ را به دربار فرا میخواند و او نیز که نمی توانست بیش از این درخواست پادشاه را رد کند؛مجددا امور دولتی را در سن ۶۸ سالگی از سر گرفت و اسناد مشاوره ای زیادی را به مانند “ده دیاگرام در مورد یادگیری حکیمانه” نوشت.او همچنین در حضور خانواده سلطنتی کنفرانس هایی در مورد آموخته های محققین کنفسیوسی سلسله سونگ را ارائه داد.او سرانجام در سن هفتاد سالگی از سیاست بازنشسته شده و در سال ۱۵۷۰ درگذشت.

در طول چهل سال زندگی اجتماعی اش؛ او به چهار پادشاه (جانگ جونگ؛ اینجونگ؛میونگ جونگ و سونجو) خدمت کرد.در پی فوت وی؛یی هوانگ به صورت نمادین به بالاترین منصب وزارتی ترفیع داده شد و لوح یادبود وی در معبدی سلطنتی که لوح یادبود پادشاه سونجو نیز در ان قرار دارد؛ استقرار یافت.مریدان و شاگردانش دوسان سودانگ را سازماندهی کرده و در سال ۱۵۷۴ نام آن را دوسان سوون نهادند.

مناظره ی چهار – هفت:

یی هوانگ مجموعه ای بزرگ از نوشته ها را که اغلب آنها شرح هایی در مورد فلسفه ی نئو کنفسیوس هستند؛ از خود بر جای گذاشت.بخش عمده ای از نئو کنفسیوسیسم توسط شخصیتی به نام ژو ژی از سلسله ی سونگ جنوبی گسترش یافت.سهم عمده ی ژو ژی در قالب تفسیرهایی بر کنفسیوس کلاسیک (نوشته های کنفسیوس) می باشد.به مانند ژو؛ مشارکت عمده ی یی هوانگ در شرح های وی بر تفسیرهای ژو بوده است.موضوع بسیار عجیب و غریب بود.نئو کنفسیوس با شخصیت یه مرد سر و کار داشت:فرمول های پیچیده ای برای تجزیه و تحلیل طبیعت بنیادین انسان که در یین و یانگ و در “چهار عنصر” و “هفت احساس” مشاهده می شود؛وجود دارد.
یین و یانگ قاعده ی تضاد تکمیلی طبیعت (روز و شب؛زمستان و تابستان؛زن و مرد) می باشد.چهار عنصر توسط منسیوس تعریف شده است و این چنین ترجمه می شود:”احساس همدردی ابتدای انسانیت ؛احساس شرم و دوست نداشتن ابتدای پارسایی ؛ احساس احترام و اجابت ابتدای بهروزی و احساس صحیح و غلط ابتدای فرزانگی می باشد”. “هفت احساس” شامل لذت؛عصبانیت؛اضطراب؛عشق ورزی؛ غم و اندوه؛ ترس و تنفر می باشد.راهی که این هفت و چهار با یکدیگر تعامل می کنند؛ منجر به بنیانی برای درک فعالیت های بشر و قضاوت در مورد رفتار خوب؛شخصیت خوب و متضاد آنها می شود.اغلب از این بحث ها با عنوان “مناظره ی چهار- هفت” یاد می شود.

ده دیاگرام در مورد یادگیری حکیمانه:

ادبیات نئو کنفسیوسی سونگ هاکسیپ جو برای پادشاه سونجو در سال ۱۵۶۸ توسط یی هوانگ تدوین شد.آن یک سری از کنفرانس ها برای پادشاهان به وسیله ی نمونه هایی از حکمای گذشته می باشد.کنفسیوس سنتی تاکید می کرد که هر انسانی می تواند با یادگیری به یک حکیم تبدیل شود. کنفسیوس های جدید نیز آرمان عرفان حقیقی و قابل دسترس را به مانند روشنگری بودایی ها مطرح کردند.

یی هوانگ قصد داشت تا آن مسیر را با شروع نمودن هر بخش با یک دیاگرام و متن مربوطه که توسط ژو ژی یا سایر اساتید پیشرو نوشته شده بود و نتیجه گیری با یک شرح مختصر ارائه دهد.او قصد داشت تا “ده دیاگرام” در هیبت یک صفحه ی ایستای ده قطعه؛ به همراه یک کتاب کوتاه ساخته شود.این موضوع سبب می شد تا ذهن بیننده به طور پیوسته با مفاهیم آن درگیر شده تا آنجایی که بتواند موضوع را تحلیل کند.

آموزه‌ها:

یی هوانگ نویسنده ی کتاب های کنفسیوسی زیادی بود.او از آموزه ی دوگانه ی نئوکنفسیوسی ژو ژی که یی (اصول) و گی (نیروهای مادی) را به عنوان نیروهای پیدایش جهان عنوان می کرد؛ پیروی می کرد. یی هوانگ بر یی (جز شکل دهنده) به عنوان جز وجودی که گی را تعیین می کرد؛ تمرکز کرده بود.این مکتب از اندیشه که در تضاد با مکتبی بود که بر روی جز واقعی گی تمرکز می کرد و توسط همتای یی هوانگ یعنی یی آی تاسیس شده بود.درک الگوی تعیین کننده ی یی در فهم جهان ضروری تر از تشخیص اصولی می باشد که بر ابزارهای منحصر به فرد گی حاکم است.این راه در قرار دادن اهمیت بر نقش یی به هسته ی مکتب یونگ نام جایی که ماترک یی هوانگ توسط اشخاص برجسته ای به مانند یو سونگ ریونگ و کیم سونگ ایل به سر منزل مقصود رسید؛تبدیل شد.
یی هوانگ همچنین در شعر و خوش نویسی ماهر بود و یک مجموعه از سیجو (یک شعر سه خطی که در میان ادبای سلسله ی چوسون پر طرفدار بود) را به رشته ی تحریر درآورده بود.

شعری کوتاه از یی هوانگ:

اگرچه رعد کوه ها را در می نوردد؛
مرد ناشنوا توانایی شنیدن ندارد؛
و اگرچه در آسمان نیمه ی ظهر؛
خورشید سفید و روشن می تابد؛

مرد نابینا توانایی دیدن ان را ندارد.
اما ما که شنوا و بینا هستیم،
ضعف ها کاستی هایی تا اندازه ی
بهانه های واهی ایجاد می کنند.

دوازده آهنگ توسان:

یی اشعاری در زبان چینی در فرم های چینی باستان نوشته بود.او همچنین یک سری مشهور از سیجو را که نوعی شعر سه خطی بوده و “دوازده آهنگ توسان”نام داشت؛به زبان کره ای تدوین کرد.این اشعار زیبایی های کوهستان ” تو” را توصیف می کرد و با این حال هر شعر نیز یک درس از مکتب نئوکنفسیوس را به تصویر می کشید.به عنوان مثال آهنگ یازدهم از چرخه اینگونه بیان می شود:
“نه گذشتگان مرا می بینند و نه من آنها را نظاره میکنم؛
اگر چه من گذشتگان را نمی بینم؛ اما راهی که آنها پیموده اند در پیش روی من قرار دارد؛
راه آنها جلوی من است؛اما آیا من می توانم از آن پیروی کنم؟”
او عمیقا در مورد چگونگی انسان شدن به شکل تمام و کمال و چگونگی ارتباط انسانیت با جهان مطالعه می کرد.بنابراین او در مورد چگونگی شکوفا کردن ظرفیت های ذاتی بشر علاقمند بود.کره ای ها تنها به این خاطر که او محققی مشهور است به وی احترام قائل نیستند؛ بلکه به این دلیل به وی احترام می گذراند که او آنگونه که تدریس می کرد به همان روش نیز می زیست.شخصیت وی در طول تاریخ می درخشد.به عنوان مثال؛او وصیت نامه ای از خود بر جای گذاشت که در ان عنوان شده بود تنها باید نام وی در سنگ قبرش حک شده و هیچ اثری از جایگاه اجتماعی اش بر روی سنگ قبر نباشد.این راه در زمان او و حتی امروزه نیز غیر عادی می باشد.با این کار او به آیندگان درسی در مورد فروتنی صحیح را آموخت.
او فکر می کرد که مطالعه برای کسب درامد نیست بلکه برای آموختن چگونگی یک زندگی اخلاقی می باشد.او بالغ بر ۲۶۰ مرید داشت که بعدها انها در جامعه پیشگام شدند و حقایقی که او اموخته بود در سراسر سلسله ی ۵۰۰ ساله ی چوسون دست به دست شد.فلسفه و آموزه های وی در خارج از کره نیز گسترش پیدا کرد.محققین چینی و ژاپنی و دیگر کشورها نیز در مورد اموزه ها و زندگی وی تحقیق می کنند.
دلیل اینکه عکس وی بر روی اسکناس کره جنوبی نقش بسته است این است که زندگی و سلوک وی با آموزه هایش تضادی ندارد. ساده زیستی و راستی وی در شعر زیر منعکس شده است:
یک کلبه ی کاه گلی
یک سقف رخنه دار ودیوارهای کثیف
جا به جا کردن متناوب اسباب منزل به نقاط خشک
لازم است تا کتاب ها در جعبه های خشک نگهداری شوند.
زندگی و اموزه های یی هوانگ همچنان می تواند درس هایی برای زندگی مردم در جهان رقابتی و ناآرام امروزی داشته باشد.