نمایش پرّه‌های معوج و خواب‌زده نسل جوان در نمایشگاه «اپیزود۷»
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ایرنا، نمایشگاه گروهی «اپیزود
۰۷» جمعه ۱ اسفند در گالری محسن آغاز به کار کرد و تا
جمعه ۱۵ اسفند ادامه خواهد داشت.
اپیزود، عنوان یکی از سلسله نمایشگاه‌های گروهی گالری محسن است
که فارغ از دغدغه اشتراک مضمون یا تکنیک و مدیوم از سویی به
نمایش آثار هنرمندان جوان و نوظهوری اختصاص دارد که هنوز مجال
کافی برای ارائه و معرفی خود در عرصه هنرهای معاصر نداشته‌اند و
از سوی دیگر حامل زبان روایی نسل نو و ویترینی متنوع از دغدغه‌های
تصویری منحصر به ایشان است. ازاین‌رو، مخاطب اصلی این
مجموعه‌نمایش‌ها دانشجویان، کیوریتورها و مجموعه‌داران هستند.
«اپیزود» هر سال در دو نوبت تابستان و زمستان برگزار می‌شود.
در بیانیه این نمایشگاه نوشته شده است: «اپیزود
۰۷» همچون یک زیبابین یا کلایدوسکوپ، پرّه‌های معوج و خواب‌زده‌ی
نظر یک نسل جوان را به تماشا می‌گذارد. قاب‌ها در کنار هم که
می‌نشینند زبان‌شان ناهمتا و بیان‌شان ناهمجنس به نظر می‌رسد، اما
مشترکا زمان را در همه از میان رفته می‌بینیم. پرتره‌ها زل‌زده و
وامانده‌اند، طبیعتِ بی‌جان محو و بسته‌زبان است، نیاکان در پوششی
رویاگون و درخشنده برگشته‌اند، منظره‌های رازآلود دست از سرمان بر
نمی‌دارند و حیات، رخنه‌ای به نماهای داخلی نکرده؛ «اپیزود ۰۷» یک
زیبابین کژنما است.
یاسمین خالقی با ۵ اثر در این نمایشگاه
حضور دارد. در بیانیه این نمایشگاه نوشته
است: نقاشی‌های کشیده نشده و ایده‌های عقیم‌مانده، حرف‌های
خورده‌شده و دست‌های خشک‌شده بر دهان. مردودین روی هم تلنبار
می‌شوند و با بی‌وزنی‌ای حجیم، گوشه‌گوشه‌ی ذهن را پر می‌کنند و
اگر شانس یاری‌شان کند، ممکن است زمانی به شکلی استحاله‌یافته جای
خود را در دنیای شکل‌یافته‌ها پیدا کنند.
آثار این هنرمندان با همه تفاوت‌ها و شباهت‌های‌شان، هریک با
زبانی خاص در خط و فرم و رنگ و بافت، موضوعات مختلفی را با
حساسیت‌های عمومی و خصوصی به نمایش گذاشته‌اند. در این نمایش،
دل‌مشغولی‌های همگانی، بریده‌های اخبار، حضور و غیاب با جزئی‌نگری
در چیزها و ستایش دقیقه‌های گذرای زندگی و طبیعت پیوند خورده است.
سیاهی و سپیدی، مرگ و زندگی و یاد و فراموشی با هم و در رکاب هم
به بازی دسته‌جمعی فقدان و بقا معنا داده‌اند.
آذین ذوالفقاری با ۳ اثر نقاشی در این نمایشگاه
حضور دارد که نمای بیرونی خانه از یک چشم
انداز شهری به تصویر کشیده است. در بیانیه این آثار
آمده است: خانه برخلاف وضوح عینی و چهارچوب ساده‌اش، تصوری
مشکوک و مفهومی لغزنده است که در قالبی فیزیکی نمی‌گنجد و بعید
نیست مانند ساختاری ارگانیک، پیوسته در حال تغییر باشد. آیا شده
مثلا گاهی دیوارها خودبه‌خود رنگ عوض کنند یا تا مرز خفگی و
خفقان فشرده شوند؟ یا گاهی سقف ارتفاع کم کند و هوای خانه راکد و
سنگین شود؟ اینها همه با نوعی از وهم و هذیان می‌آمیزد که مربوط
به حال و هوای روانی آدمی است، آنگونه که محدودیت‌ها را
می‌پذیرد و تسلیم می‌شود، از چشم‌انداز یک پنجره که با کشیدن
پرده‌ای روز را به شب بدل می‌کند. چشم‌اندازی که افق دید
محدودی دارد، نمای بنایی که قرار است بافت کلی شهر را برای تو
تداعی کند که شهر همین است که می‌بینی: تخت و مسدود، بی‌آنکه
عمق میدانی داشته باشد. این محدودیت دید به‌طرز شگفت‌آوری فضای
باز را بسته، محو، محدود و قابل سکونت کرده است.
شانا عبدالهیان در این نمایشگاه نیز با ۳ اثر به
مفهوم خانه پرداخته است که هنرمند از درون به خانه ای متروک
می نگرد که گویی خاطره است که از حافظه هنرمند بر بوم نقاشی به
حضور بدل شده است.
درباره این آثار نوشته است: خانه، سرپناهی متشکل از چند دیوار،
در، پنجره و کف‌پوش است که با «حضور ما» نام خانه را به خود
میگیرد. گویی ما آمده‌ایم تا خاطره بسازیم و آن را به حافظه
بسپاریم. حافظه رفته رفته رنگ میبازد، جزئیات خاطرات از دست
میرود و محیط است که در یادمان میماند؛ محیطی که در خاطر ما به
محو شدن میگراید و در نهایت چیزی جز تصاویر لحظه‌ای، رنگ و صوت
بر جای نمیگذارد. پس از گذر ماه‌ها و سال‌ها، در رویارویی تصویر
ذهنی‌ام از خاطرات با واقعیت عینی، تضاد فاحشی یافته ام؛ گویی
نمی توان حافظه افسارگسیخته را برای به تصویرکشیدن
خاطراتی مبهم با محدودیت استتیک به چالش کشید. تصاویری که یادبود
خاطرات هستند، شاید چیزی جز هیئتی از رنگ و فرم در قالب انتزاع
نباشند؛ انتزاعی که تنها برای صاحب خاطره در نقاشی معنا مییابد.
از همین رو تصمیم گرفتم تا به‌جای به تصویرکشیدن خاطرات محو و
مبهم، مکانی ازدست رفته را که بستر خاطرات خانواده‌ام بود، با
ابعاد نزدیک به واقعیت بازنمایی کنم و از صوت به‌عنوان عنصر
انتزاعی یادآور خاطرات بهره ببرم. در این مجموعه، صدای فیلم‌های
ضبط شده‌ی خاطرات تلخ و شیرین، خنده و گریه، دعوا و جشن، همگام
با آوای ویولن، غم خاطرات ازدست رفته ی خانواده ای را به
اهتزاز درآورده است.
تارا شعیب نیز با چهار اثر در این نمایشگاه حضور
دارد. وی در بیانیه آثار خود آورده است: و در انتها، زمان
چند گام پس از تاریکی می‌ایستد و زمین پس از ارتعاشی طولانی ساکن
می‌شود. آگاهی به تمامیت می‌رسد و آنها حافظه خود را از
دست می‌دهند و به انتظاری طولانی می‌نشینند. این انتظار سرمدی، در
بدایت‌شان نهفته است؛ زاییده فقدان. فقدانی که با آنها
بود. با آنها بزرگ شد و بعد از آنها نیز به‌جا ماند. و در
انتها، آگاهی مرزش را با خیال و واقعیت و هذیان و رویا از دست
می‌دهد. فراموشی چیره می‌شود. این روایت دنیایی است از سوژه‌ای
که در ژرفای طبیعت، در میان زیسته‌هایش در سکوتی بدون انتظار
می‌آرامید. ناگاه آگاهی از دست رفت. انسان همواره در حال فقدان
است.
مهدیه کواکب‌پناه با ۵ اثر در این نمایشگاه
حضور دارد که درباره این آثار نوشته است: در این مجموعه با
شیوه به‌کارگیری رنگ و به‌رهگیری از منبع عکس، سعی در
تولید تصاویری در مرز میان طبیعی و مصنوعی، انتزاعی و واقعی را
داشته‌ام و از این طریق به بیان تناقض‌ها در جهان تصویر
می‌پردازم. «طبیعت مصنوع» عبارتی است متناقض‌نما که
ناسازگاری‌هایی ژرف را در جهان پیرامونی به یادمان می‌آورد. در
چنین جهانی زیباترین‌ها زشت، طبیعی‌ترین‌ها مصنوعی و
واقعی‌ترین‌ها انتزاعی شده‌اند.
ندا غیوری با ۱۲ اثر در این نمایشگاه حضور دارد.
وی آثار خود را چنین تشریح کرده است: در حالی که طبیعت به‌عنوان
یک تجربه مستقیم به‌تدریج از زندگی انسان‌ها حذف
می‌شود، این آثار درصدد هستند که مخاطب را به تماشا و لمس مجدد
گیاهان دعوت کنند؛ گیاهانی که برای خلق این آثار استفاده شده‌اند
از گونه‌های برجسته جهان طبیعی هستند و نیروی درمانگری
دارند. هدف از پرداختن به آنها صرفا ثبت یک گیاه نیست، بلکه این
گیاهان در حالت منحصربه‌فرد خود قرار گرفته و بازنمایی شده‌اند.
این تاکیدی‌ست بر شخصیت و ماهیت آنها و تلاش برای ثبت‌شان در
حین از دست رفتن. آنچه از آنها باقی میماند، تنها تصویریست بر
کاغذ.
در این نمایشگاه آثار هنرمندانی همچون پرهام پیوندی، یاسمن خالقی،
سمیه خدائی، سحر خیطان، نفیسه دهقان، بهار دیدگاه، آذین
ذوالفقاری، تارا شعیبی، محدثه طاهری، شانا
عبدالهیان، ندا غیوری، هانیه فرهادی نیک،
آتنا فریدونی، رضا قضاوی، مهدیه کواکب پناه
و دلارام معروف بر دیوار گالری محسن به نمایش
درآمده است.
مسئولیت‌اجتماعی #درخانه‌بمانیم #پاییز٩٩
#ساعت‌پنج‌عصر
در شماره ششم این نمایش با عنوان «اپیزود ۰۶»، سوگل احدی،
لیلا اسکندری، علیرضا رجبی، آرزو شهدادی، سمانه صالحی ابری،
نازنین قرنجیک، جمشید محمدی، حسین محمدی، فرهاد مفوز، کیمیا
میرزایی، سحر نجفی و مهسا نوری حضور داشتند.