زبان ملت گوگوریو

زبان گوگوریو زبانی با ریشه کره ای بود که در پادشاهی باستانی گوگوریو (۳۸ قبل از میلاد – ۶۶۸ بعد از میلادی) در این کشور که یکی از سه پادشاهی کره ای است صحبت می شد. این زبان با نام های کوگوریو قدیم، کوگوریویک و کوگوریوان نیز شناخته می شود.

این زبان به جز تعداد اندکی از واژه ها که نشان دهنده شباهت آن با زبان شیلا می باشد نا شناخته است. اما این موضوع معنی یکسان بودن دو زبان را نمی دهد. شباهت های قابل توجه بین زبان های بکجه و گوگوریو نیز یافت شده است که با افسانه هایی که پیدایش بکجه را به پسران موسس گوگوریو نسبت می دهد منطبق می باشد. اسامی گوگوریو برای پست های دولتی اکثرا با معادل آنها در بکجه و شیلا مشابهه است.

در سامگوک ساگی و سامگوک یوسا که کتاب های تاریخی کره ای دودمان گوریو می باشد، این مطلب توصیف گردیده است که شیلا در اواخر سه پادشاهی با زبان گوگوریو و بکجه مرتبط بود.

مدارک چینی نشان می دهند که زبان های گوگوریو، بویو، اوکجه شرقی، دونگ یه، بکجه و شیلا مشابهه بودند، در حالیکه زبان های تونگاسیک موهه و ییلو تفاوت قابل ملاحظه ای داشتند.

امروزه بسیاری از کارشناسان مثل لی کی مون، اس روبرت رمزی، الکساندر ووین، جان وایتمن و مارشال آنگر بر این باورند که زبان کره ای عضوی از خانواده زبان های کره ای بود که یا در زمان های اولیه از جنوب منچوری و شبه جزیره کره گسترش یافته و یا در خلال سه پادشاهی کره ای توسط مهاجرین گوگوریو از گوگوریو به بکجه و شیلا آورده شده بود. ارتباطات گونه نام های گوگوریو با ژاپنی که شاید به خاطر زبان های اولیه جنوبی کره در قبل از گسترش زبان های کره ای بوده باشد، محل بحث و اختلاف است. لغاتی با ریشه گوگوریو را می توان در کره ای میانه (اوایل قرن دهم تا اواخر قرن چهاردهم میلادی) جستجو کرد.

پرفسور کریستوفر آی بکوید  زبان های بویو، گوگوریو و بکجه را با زبان های ژاپنی مرتبط می داند. این اثر به علت معایب جدی روش شناسی مثل نادیده گرفتن مسیر اصلی بازسازی زبان های ژاپنی و چینی و در عوض در نظر گرفتن نظرات شخصی مورد انتقاد قرار گرفت. جوها جانهونن استدلال می کند که احتمالا زبان گوگوریو جز مجموعه زبان های آموری مرتبط با زبان منحصر به فرد نیوخ امروزی است.