فهرست شاهان صفوی

شاهنشاهی صفوی
پادشاهی سابق
وسعت شاهنشاهی صفوی در دوره شاه عباس بزرگ
نگارهٔ شاه عباس یکم، بزرگترین و مقتدرترین شاهنشاه صفوی
نخستین پادشاه	شاه اسماعیل یکم
آخرین پادشاه	شاه سلطان حسین
سکونتگاه رسمی	تبریز (۱۵۰۱ تا ۱۵۵۵ میلادی) قزوین (۱۵۵۵ تا ۱۵۹۸ میلادی) اصفهان (۱۵۹۸ تا ۱۷۲۲ میلادی)
منصوب‌کننده	جانشینی ارثی
آغاز پادشاهی	ژوئیه ۱۵۰۱ میلادی
پایان پادشاهی	اکتبر ۱۷۲۲ میلادی

دوره صفوی از مهم‌ترین دوران تاریخی ایران به‌شمار می‌آید، زیرا با گذشت ۹۰۰ سال پس از نابودی شاهنشاهی ساسانیان؛ یک پادشاهی متمرکز ایرانی توانست بر سراسر ایران آن روزگار فرمانروایی نماید. این دوره یکی از سه مرحله دوران طلایی اسلام و دوره اوج تمدن اسلامی است و یکی از امپراتوری‌های باروت به شمار می‌رود.^[۱] این پادشاهی توسط شاه اسماعیل یکم بنیان‌گذاری شد و در نهایت با سقوط اصفهان در سال ۱۷۲۲ فروپاشید.

صفویان، آیین شیعه را مذهب رسمی ایران قرار دادند. روش فرمانروایی صفوی تمرکزگرا و نیروی مطلقه (در دست شاه) بود. پس از ساختن پادشاهی صفویه، ایران اهمیتی بیشتر پیدا کرده و از ثبات و یکپارچگی برخوردار گردیده و در زمینهٔ جهانی نام‌آور شد.^[۲] در این دوره روابط ایران و کشورهای اروپایی به دلیل دشمنی امپراتوری عثمانی با صفویان و نیز جریان‌های بازرگانی، (به ویژه داد و ستد ابریشم از ایران) گسترش فراوانی یافت. در دوره صفوی (به ویژه نیمه نخست آن)، جنگ‌های بسیاری میان ایران با امپراتوری عثمانی در غرب و با ازبکها در شرق کشور رخ داد که علت این جنگ‌ها جریان‌های زمینی و دینی بود.^[۳] ایران در دوره صفوی در زمینه مسائل نظامی، فقه شیعه و هنر (معماری، خوشنویسی، و نقاشی) پیشرفت شایانی نمود.^[۴]

لقب