گر چه این عنوان یعنى آب پرستى براى مردم امروز، باور ناکردنى است ، ولى آنچه از لابلاى اوراق تاریخ درباره گذشتگان و مردم پیشین بدست آمده ، روشنگر این مطلب است که بشر، روزى بر این باور بوده ، و آب را به عنوان یکى از مظاهر پر قدرت جهان مى شناخته . گویا این عقیده پس از طوفان حضرت نوح علیه السلام در اعتقادات مردم راه یافته است .
انسانهاى پیشین از ترس و وحشت حادثه طوفان حضرت نوح علیه السلام احترامى بس فراوان براى آب قائل شدند و مظهر آن را به صورت مجسمه اى در آوردند و به عبادت و پرستش آن روى آوردند، و براى جلب رضایت آب قربانى کردند، عده اى در کشور مصر، رود نیل را عنوان خدائى دادند و مراسم ویژه اى براى آن بر پا کردند .
از جمله اینکه : زیباترین دوشیزه را مى آراستند و با تشریفات خاصى او را به ساحل رود نیل آورده ، و دختر بیچاره را به کام امواج دریا مى سپردند، آنگاه به شادى و پایکوبى مى پرداختند، زیرا بر این باور بودند که رود نیل مصدر ارزاق است ، اوست که خوردنى ها و پوشیدنیها را در دست دارد، اوست که مى تواند او را غضب و خشم باز دارد و دست او را براى اعطاء روزى و رزق فراوان گشاده سازد!
این روش خرافى تا عصر ظهور اسلام در میان اقوام مصر رواج کامل داشت و چون آئین اسلام به مصر راه یافت این خرافه را از قلوب مردم آن دیار زدود.
در کشور پهناور هندوستان نیز، گروهى به نام ((آب پرستان )) وجود دارند که عبادت و نیایش آب را بر خود واجب و ضرورى مى دانند، از جمله مراسم مذهبى آنها این است که : بامدادان هنگام طلوع آفتاب ، در کنار دریا یا رودخانه و یا نهر و جوى رفته و مقدارى آب در کف دست خود برداشته کمى از آن را به طرف راست و کمى به طرف چپ و مقدارى به طرف آسمان و کمى پشت سر و مقدارى روبروى خود مى ریزند، و این در یک نوع مراسم و نیایش مذهبى این گروه شمرده مى شود .
اگر دریا یا رودخانه کم آب شود، آنان بر این عقیده اند که خداوند از مردم قهر کرده است در نتیجه براى فرو نشاندن قهر خدا، مانند مصریان قدیم ، دختر بخت برگشته اى را به عنوان عروس دریا، به امواج آب مى سپارند و این چنین رضایت خدا را فراهم مى سازند!
شهرستانى در کتاب ملل و نحل مى گوید: گروهى از مردم هند بر این باورند که ان الماء ملک … و معه ملائکه و انه اصل کل شى ء و وجود و رشد و بقاء و پاکیزگى آنچه در جهان هست تماما احتیاج به آب دارند و این فرقه را ((آب پرستان ))خوانند.
چون براى نیایش آماده مى شوند، خود را عریان نموده و فقط عورت را مى پوشانند و آنگاه وارد آب شوند و حدود یک ساعت یا دو ساعت یا بیشتر در آب مانده و مقدارى گل در دست دارند که آن را برگ برگ کرده ، در آب مى اندازند، سپس به تسبیح و اوراد مخصوصى مشغول مى شوند، و در موقع بیرون آمدن از آب ، آب را به حرکت درآورده و از آن خارج مى شوند، و پس از خروج ، به پاس این موفقیت که بدست آورده اند، یک سجده انجام مى دهند.
