کفش پاشنه بلند از چه زمانی در جهان رواج پیدا کرد؟

کفش پاشنه بلند ؛ مُدی که مردان سرباز ایران باستان آن را آغاز کردند !

کفش‎های پاشنه بلند اگر چه امروزه برای جذاب‎تر کردن زنان – و در برخی موارد عذاب آن‎ها – به بازار ارائه می‎شوند، اما در واقع اول مردان بودند که از این نوع کفش‌ها استفاده کردند. سربازان سوار بر اسب ایران باستان، کفش‎های پاشنه بلند می‎پوشیدند تا پایشان روی رکاب ثابت بایستد.

اولین پاشنه‌ها ۴۰۰ سال پیش پیدا شدند

بی‌بی‌سی نوشت: باور کردنش سخت است اما اولین کفش‌های پاشنه‌بلند در واقع نوعی پای‌افزار نظامی بودند.

اوایل ۱۶۰۰ میلادی پارسیان و عثمانی‌های غرب آسیا اسب‌سواران قهاری بودند که در تمام نبر‌د‌هایشان بر زین اسب‌هایشان سوار بودند. برای ایستادن و کشیدن کمان و تیر‌انداختن نیاز به کفش‌هایی با پاشنه‌های محکم داشتند که به خوبی پاهای آنها را بر رکاب اسب‌ها نگه دارد.

وقتی شاه‌عباس اول، پادشاه ‌ایران دریافت که نبرد با نیرو‌های عثمانی نیاز به قدرت بیشتری دارد، در پی جلب حمایت نیرو‌های غربی فرستادگان پاشنه‌بلندش را به اروپا روانه کرد و از همان‌جا بود که مد کفش پاشنه بلند شروع شد.

 کفش‌های پاشنه‌ بلند مخصوص مردان بوده است

پاشنه‌های بلند در ابتدا جلوه پاهای مردان بوده است نه زنان اما ملکه الیزابت اول، برای آنکه از همه نیرو‌های مردانهٔ اطرافش عقب نماند، در اولین فرصت یک جفت کفش پاشنه‌بلند برای خودش فراهم کرد.

شاید این نقل‌قول معروف را شنیده باشید “من ممکن است که بدن ضعیف و ناتوان زنانه داشته باشم اما قلب و دل شاهانه‌ای دارم” خوب اینطور که معلوم است الیزابت اول علاوه بر این، کفش‌های مردانه شاهانه را هم به پا داشته است. این کفش‌های پاشنه‌دار نمادی از جاه‌وجلال او بود و به معنای واقعی به او “بلند‌مرتبگی” می‌بخشیدند.

لوئی چهاردهم پادشاه فرانسه محبوبیت کفش پاشنه بلند را به اوج رساند

بزنگاه تاریخی کفش‌ پاشنه بلند زمانی بود که پادشاه فرانسه، لویی چهاردهم هوس کرد چنین کفش‌هایی بپوشد.

لویی چهاردهم به فواید افزایش قد و قامت خود پی برد و چنان که مشهور است یک جفت کفش پاشنه قرمز به پا می‌کرد (مدی که سال‌ها بعد در قرن بیستم، منبع الهام کریستین لوبوتین، طراح کفش‌های زنانه شد).

لویی چهاردهم تأثیر بسیاری بر غرب اروپا داشت از این رو چیزی نگذشت که همه افراد دربار کفش‌های پاشنه بلند می‌پوشیدند و چند سانتی‌متری به قد خودشان اضافه می‌کردند. نیازی به گفتن نیست که این ماجرا اصلاً باعث خشنودی پادشاه کوتاه‌قامت نبود.

انگار آقای دارسی هم کفش پاشنه بلند می‌پوشیده

اوایل ۱۸۰۰ میلادی، مردان شلوار‌های تنگ می‌پوشیدند، شبیه جین‌های تنگی که تا مچ پا بودند و حلقه‌ای که کف پا قرار می‌گرفت. برای آنکه آن حلقه در کف پا ثابت بماند، لازم بود که کفش‌ پاشنه داشته باشد.

برای مثال فیتس‌ویلیام دارسی در رمان غرور و تعصب جین آستن که چنین شلوار‌هایی می‌پوشید هم باید یکی از طرفداران کفش پاشنه بلند باشد.

پاشنه‌ها، در قدیم چوبی بودند

تا حدود سال ۱۹۵۰، پاشنه‌ها بیشتر از چوب ساخته می‌شدند، با بافتی بر حول محور اصلی که تا جایی که امکان داشت آن را محکم می‌کرد. این چوب باید بسیار محکم و در عین‌حال سبک بود، در نتیجه در انگلستان بهترین انتخاب استفاده از چوب درخت راش و در آمریکا چوب درخت افرا محبوب بود.

در سال ۱۹۵۷، صنعت کفش‌سازی به دنبال یافتن جانشین پلاستیکی ممکن به جای استفاده از چوب برای ساخت پاشنه، به پلی‌استرن به عنوان بهترین انتخاب دست یافت. (البته نوع فشردهٔ پلی‌استرن، نه آن توپ‌های کوچولویی که در بسته‌بندی‌ها می‌بینید).

امروزه در ساخت پاشنه‌ها از میله فولادی با نوک فلزی برای استحکام استفاده می‌شود.

استیلتو، نام لاتین کفش‌های زنانه با پاشنه نوک‌تیز و بلند، به معنای “دشنه” است. “استیلتو” واژه‌ای ایتالیایی است که از حدود ۱۶۰۰ میلادی برای نوعی تیغه‌ٔ چاقو یا خنجر استفاده می‌شده است.

داستان از آنجا شروع شد که در سال ۱۹۵۳، طراح ایتالیایی، کفشی طراحی کرد که پاشنه‌‌ٔ خیلی نازکی داشت و این پاشنه‌ به نظر او شبیه تیغه چاقو یا خنجر بود.

هر چند استیلتو برای مد  ساخته شده بود نه برای قتل و کشتن، اما در مواقعی هم به عنوان سلاح در هوا به پرواز درآمده است.

در سال ۲۰۱۴، زنی در آمریکا متهم به قتل شوهرش با پاشنهٔ استیلتو پانزده سانتی‌متری کفشش شد و به حبس ابد محکوم شد.

در دوران رنسانس در ایتالیا، پاشنه‌ها نیم‌متری بود

در اواخر دوران رنسانس در ایتالیا و اسپانیا، کفش‌هایی با پاشنه‌های خیلی بلند و غیر‌کاربردی به نام “چوپینز” رواج داشت که نشانه ثروتمندی افراد بود. هرچه پاشنه بلند‌تر بود، لباس بلند‌تر و تزئین‌شده‌تری لازم بود که آنها را بپوشاند و خدمتکاران بیشتری برای کمک به راه رفتن لازم داشتند.

بلندترین “چوپینز” که تا امروز مانده است یک جفت کفش ونیزی است که حدود نیم‌متر پاشنه دارد. صاحب آن باید دو خدمتکار در دو طرف خود داشت که بتوانند او را سرپا نگه دارند مبادا درکانال سرنگون شود.

مدت زمان متوسط تحمل پوشیدن کفش پاشنه بلند

تحقیقات نشان می‌دهد که پوشیدن کفش پاشنه بلند باعث افزایش خطر بیماری‌های عضلانی و استخوانی، پینه و تاول و درد می‌شود. بنا بر پژوهش‌های انجام شده، متوسط زمانی که فرد می‌تواند کفش پاشنه بلند بپوشد، یک ساعت و شش دقیقه و ۴۸ ثانیه است. هرچند یک پنجم آدم‌ها می‌گویند فقط ده دقیقه می‌توانند آن را تحمل کنند.