لوسیفر

لوسیفر واژه ای با ریشه ی لاتین است که به انگلیسی (Lucifer) نامیده میشود و در لاتین به معنی “آورنده نور” است. گفته شده است کلمه لوسیفر از نسخه لاتین قدیمی کتاب مقدس گرفته شده‌ است که ترجمه הֵילֵל به معنای شیطان است.در واقع لوسیفر از کلمه عبری הֵילֵל در اشعیا است. این کلمه، ترجمه تحت‌ اللفظی hêlêl است و تنها یک بار در کتاب مقدس یهود آمده و به معنی “درخشان و ستاره صبح” نیز ترجمه شده‌ است و به‌ طور کلی محققان بر این باور بودند که نام لوسیفر یک اسطوره قدیمی در اساطیر کنعانی است.

لوسیفر : نام قبل از سقوط شیطانی است که بنابر متون ادیان ابراهیمی موجب سقوط آدم شد.

ﻟﻮﺳﯿﻔﺮگراها چه کسانی هستند؟

ﻟﻮﺳﯿﻔﺮگراها، ﻟﻮﺳﯿﻔﺮ ﺭﺍ ﯾﮏ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ. آن‌ها لوسیفر را (ﺣﺎﻣﻞ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ) و ﻧﻤﺎﺩ ﺁﮔﺎﻫﯽ می نامند، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻥ را ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩٔ ﻧﻔﺲ ﺍﻣﺎﺭﻩ ﻭ ﻋﺼﯿﺎﻥ ﮔﺮﯼ می‌دانند. هدف نهایی لوسیفر از منظر لوسیفرگرایان کمک به فرد است تا ﺑﺮ ﺟﻬﻞ ﺩﺭﻭﻧﯽﺷﺎﻥ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﯼ ﻧﻔﺴﺎﻧﯽﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﻘلشان ﺑﻪ ﺗﻌﺎﺩﻝ برﺳﺎﻧﻨﺪ.

لوسیفر به معنی روشنی بخش از بارزترین وشناخته شده ترین القاب شیطان است.

دلیل به کار بردن نام لوسیفر برای سیاره زهره در برخی کتاب ها

در اوایل دهه ۱۹۶۰ (میلادی) کاوشگر ماژلان را به سوی زهره نشانه‌ روی کردند که سیگنال‌های آن از ابرهای این سیاره عبور کرده و پس از برخورد با سطح جامد سیاره، منعکس شد و باعث شد برای نخستین بار دانشمندان اطلاع جالبی را دربارهٔ سطح زهره به‌ دست آوردند که نشان می‌داد زهره دارای حرکت چرخشی در جهت معکوس است. یعنی چرخش زهره از خاور به باختر است و آفتاب از باختر طلوع و در خاور غروب می‌کند. پس اگر کسی را در زهره تصور کنیم، خورشید برایش از مغرب طلوع می کند و در مشرق غروب می کند.

سیاره زهره بخشی از سال پیش از طلوع خورشید ظاهر می شودو بخشی دیگرازسال پس از غروب خورشید،به همین دلیل در یونان باستان تصور می کردند دوشیء متفاوت را در این زمان ها مشاهده می کنند که دلیل آن درخشان بودن سیاره زهره بود. در نتیجه یونانیان باستان که تصور می کردند دو ستاره متفاوت را مشاهده می کنند، نام ستاره صبحگاهی را “لوسیفر” و نام ستاره شامگاهی را “هسپروس” گذاشتند و دقیقا به همین دلیل است زهره گاهی نیز لوسیفر خوانده می‌شود.

یَا بَنِی آدَمَ لَا یَفْتِنَنَّکُمُ الشَّیْطَانُ کَمَا أَخْرَجَ أَبَوَیْکُمْ مِنَ الْجَنَّهِ یَنْزِعُ عَنْهُمَا لِبَاسَهُمَا لِیُرِیَهُمَا سَوْآتِهِمَا ۗ إِنَّهُ یَرَاکُمْ هُوَ وَقَبِیلُهُ مِنْ حَیْثُ لَا تَرَوْنَهُمْ ۗ إِنَّا جَعَلْنَا الشَّیَاطِینَ أَوْلِیَاءَ لِلَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ

ای فرزندان آدم، مبادا شیطان شما را فریب دهد چنان که پدر و مادر شما را از بهشت بیرون کرد، در حالی که جامه از تن آنان بر می‌کند تا قبایح آنان را در نظرشان پدیدار کند، همانا آن شیطان و بستگانش شما را می‌بینند از جایی که شما آنها را نمی‌بینید. ما نوع شیطان را دوستدار و سرپرست کسانی قرار داده‌ایم که ایمان نمی‌آورند.
(سوره مبارکه اعراف – آیه ۲۷)

در سنت مسیحی استفاده از کلمه لاتین “ستاره صبح” به عنوان یک نام مناسب برای “شیطان” قبل از سقوط او بود. در نتیجه، این اسم به صورت نامی پرکاربرد در کتاب “بهشت” جان میلتون و “دوزخ” دانته و در کلیسا و ادبیات عامه پسند تبدیل شده‌ است.

براساس آنچه گفته شد، شیطان پرستان سیاره زهره را مقدس می دانند و معتقدند که ابلیس هم اینک درآنجا ساکن است و به همین دلیل در برخی کتب، سیاره زهره را محل زندگی ابلیس معرفی کرده اند.