خوشنویسی چینی

خط چینی در ۸۰۰۰ سال پیش شکل گرفت. خطوطی نوشته شده روی لاک هایی که ۱۰۰ سال پیش از یکی از مقبره های شهر “آن یان” استان “هه نن” کشف شد که خواستگاه زبان چینی تلقی می شود. خطوط روی این لاک های ۸ هزار ساله برای طالع بینی به کار می رفت. از آن پس، خطوط زبان چینی تکمیل شده و خوشنویسی نیز در این جریان شکل گرفته و تا ۱۷۰۰ سال پیش، خوشنویسی چینی به اوجش رسیده و تکمیل شد. خوشنویسی چینی ۵ فونت دارد که شامل “جوان شو”، “لی شو”، “تسائو شو”، “شین شو” و “کای شو” می شود که هر کدام از آنها ویژگی های مختص به خود دارند.

خطوط چینی روی لاک لاک پشت

خوشنویسی به عنوان هنر سنتی ما، حتی امروز نیز مورد استقبال است. به اعتقاد چینی ها، تمرین خوشنویسی می تواند به روحیه، دقت، ظرافت، طاقت، جدیت و تندرستی انسان کمک کند. به همین خاطر، شاید شما در پارک های کشورما دیده باشید افراد کهنسالی را که با در دست داشتن یک سطل آب و یک قلم مو با دسته ای بلند، روی زمین بتونی، تمرین خوشنویسی می کنند. البته نسبت به افراد مسن، جوانان کمتر نسبت به آموختن این هنر از خود علاقه نشان می هند. اما، آنها هم رفته رفته که پا به سن می گذارند نسبت به این هنر و دیگر هنرهای سنتی کشور خود علاقه پیدا می کنند.

فونت «جوان شو»

فونت «لی شو»

فونت «تسائو شو»

فونت «شین شو»

فونت «کای شو»

خوشنویسان چینی هم برای خوشنویسی از مجموعه ای وسایل تحریر استفاده می کنند که به آن “گنجینه چهارگونه اتاق خط نویسی” می گویند. این ابزار شامل ابزاری به نام “بی”، “مو ئو”، “جی” و “یان” است . که یان همان قلم مو است و “موئو”، نیز همان کاغذ است، که اینها برای خارجی ها قابل شناخت است، اما ممکن است شما با بقیه ابزرا آشنایی نداشته باشید. مثلا “مو” و “یان” که این دو برای درست کردن مرکب استفاده می شود. “مو” میله ای سیاه رنگ است که عمدتا مرکب از دوده زغال و بخلوق است و “یان” که یک سکوی سنگی است. برای تهیه مرکب، نخست کمی آب داخل سکوی “یان” می ریزند، سپس میله “مو” را روی سکو می کشند تا آب آن کم کم سیاه رنگ شده و به مرکب تبدیل شود. لازم به ذکر است که معروف ترین و بهترین “مو” امروزه در شهر “شه شیان” و “یان” در شهر “شوان چن” تولید می شود. همه این کارها در استان “آن هوی” قرار دارند.

“گنجینه چهارگونه اتاق خط نویسی”