به دنبال بودا در استوپای بزرگ سانچی

استوپا شناخته شده ترین و آشکارترین علامت بودائیسم است، این نماد حامل یادگارهای با ارزشی است که برای احترام به بودا و سایر شخصیت های مذهبی پدید آمده اند. یکی از برجسته ترین استوپاها استوپای سانچی است.
این بنا اولین نشانه ملموس مذهبی است که بعد از تولد بودا به کار گرفته می شود و همانند علامت خیره کننده ای است که پیروانش را برای اولین بار به خود جذب می کند.
مانند دیگر آثار و بناهای هند سانچی هم در سال ۱۸۱۸ توسط یک محقق انگلیسی در بنگال کاوالری کشف شد.
این مجموعه در ابتدا مرمت و سپس به طور جدی در آن دست برده شد و تا یک قرن بعد از کشفش دولت هم لااقل به خاطر اینکه این بنای تاریخی بسیار مهم بود از آن آگاه شد و “جان مارشال” که ناظر میراث باستانی هند بود تمام منطقه را آماده کرد و بخش نهایی اصطلاحات این بنا را به طوری که اکنون وجود دارد به انجام رسانید.
بررسی اجمالی تعدادی از آثار تاریخی بودایی در هند ممکن است به ما این نکته را متذکر شود که اهمیت و مفهوم سانچی را خیلی بیشتر به عنوان تنها استوپایی که هنوز هم پابرجاست و تزئینات مجسمه ای حیرت انگیزی دارد بفهمیم.
بی نظری سانچی در مقایسه با دیگر استوپاها به دلیل وجود تزئینات هنری کاملی است از دروازه هایی که در اطراف راهروها هستند بنام “تورانا” که کلمه ای عمومی در سانسکریت است برای ساختار تمام ورودی های تشریفاتی مکان های مقدس. بر روی این دروازه ها نقش برجسته هایی است که عموما با نقوشی از الهه ها تزیین شده اند.

“یاکشی ” ها از جمله این الهه ها می باشند. یاکشیها در حقیقت سمبلهایی از فراوانی هستند که معمولا ارتباط تنگاتنگی با درختان دارند.
آنها ارتباط مستقیم بین حاصلخیزی و زنان را نشان می دهند. بحت زدگی و تحیر انسان هند آن دوره از تجدید مداوم طبیعت و معجزه حاصلخیزی هر ساله زمین ارتباطی تنگاتنگ با دیگر اسرار داشت که یکی از آنها تولد بودا بود.
“مایا” مادر بودای آینده لحظه فرا رسیدن تولد پسرش را احساس می کرد پس در میان چوبهای مقدس در حالی که به درخت به طور ایستاده بسته شده بود او را متولد کرد.
بنابراین این افسانه باروری تدریجی انسان در طبیعت را هم نشان می دهد. به هر حال تصور کردن مبداء اساسی برای این داستان مشکل نیست.بسیاری از مادران در قبایل ابتدایی تولد در زیر درختان و در میان شاخه ها و برگها را تصدیق می کنند.
در اینجا ما مجبوریم سعی کنیم روش فکری خود را با ذهنیت هندیانی که زنان را به عنوان منبع حیات، عامل خوشبختی، وسیله آسایش مردان و کسانی که شادی و خوبی را به طور وسیع در دنیا ایجاد می کنند وفق دهیم ، پس بنابراین زنان نه تنها زینت بخش خانه ها بودند بلکه باعث زینت معابد هم بودند.

شاید به همین دلیل صورت یاکشی در سانچی شامل آمیزه غم انگیزی از اصرار است. او رهگذران را هزاران سال گرفتار خود کرد و اینگونه به نظر می آید که سعی دارد آنها را با خود به سایه بان جنگل هدایت کند. یاکشی در واقع یک مجسمه شرقی از اسطوره های با عظمت و شگفت انگیز درختان است که از میان جنگل های افسون شده اروپای جدید تا بیابان های یونان و دافن، میرا و تاحوا کشیده شده است.
زمان به عقب بر می گردد. وجود شادی زیاد، خوشی سطحی و افسردگی از بودائیسم قدیم ما را احاطه می کند. حرکت می کنیم به اعماق زمان، به نظر می آید که ما می شنویم صداهای حقیقی از مردان و زنانی را که ایستاده پچ پچ می کنند. گله گاوی که اهسته می رود. سر و صدای شاخه ها و زمزمه های ضعیف عابدان. اینها صداهایی از روح هند باستان و معجزه هایی توسط بودا هستند.
باکشی در واقع یک مجسمه شرقی از اسطوره های با عظمت و شگفت انگیز درختان است که از میان جنگلهای افسون شده اروپای جدید تا بیابان های یونان و دافن، میرا و تاحوا کشیده شده است.