هوا_خدا
هوا_خدا/Weather-god/
توفان-خدا و هوا-خدا در مناطق شمالی و کوهستانی خاورمیانۀ باستآن‌که برای حاصل خیزی محصولات به باران سالانه نیازمند بودند، به‌طور گسترده ای مورد ستایش قرار می‌گرفتند. هوا-خدا از صورت یک خدای کاملاً کیهانی در میان خدایانی دارای سلسله‌مراتب، در طی توسعۀ سیاسی میتانی ها و هیتیایی ها، به‌صورت قدرتی عالی درآمد. تجلیات محلی بسیاری از هوا-حدا وجود داشت و ما او را تحت نام‌های گوناگون می شناسیم (_) اداد، بعل، داگان، ایشتاران، تشوپ، تیشپاک. صفت و نماد عمدۀ او را گاونر می‌دانستند. او مجهز به آذرخش است. همسر او معمولاً یکی از مادر-الهه‌های باستانی و با توجه به ترکیب گاو نر و نقش ماده‌گاو نشسته در هنر عصرنو-سنگی، شاید این پیوستگی به آغاز دورۀ کشاورزی یا لاقل به هزارۀ هفتم پیش از میلاد در میان ساکنان آناتولی بازمی‌گردد.
هیتی ها نام‌های هوا-خداهای خود را با صورت اختصاری IM می نوشتند نام هیتیایی هوا-خدا، تارهوندا Tarhundaبود و شاید سرانجام به یک خدای اصلی همۀ اهالی آناتولی اشاره داشت که در مراکز پرستش مختلف مورد تکریم و تعظیم قرار می‌گرفت. تعدادی از چنین جایگاه‌های مقدسی پیوسته به چشمه سارها یا آب‌های زیرزمینی بودند. هوا-خدای آسمان به منزلۀ خدای عمدۀ هات توساس پایتخت آن‌ها بود. هوا-خدای حاتی که غالباً با او یکسان شناخته می‌شد و خدای ملی به شمار می‌رفت. هوا-خدای نریک Nerik جایگاه مقدس و باستانی حاتی ها، تارو Taru بود. او پسر هوا-خدای آسمان خورشید-الهۀ آرینا به شمار می‌آمد اگرچه گاهی للوانی Lelwani، یعنی الهۀ جهان فرودین به‌عنوان مادر او محسوب می‌شد. این خدای شخصی شاه هات تو سی لی Hattusili سوم بود. مانند تله پینو او گاهی خشمگین می‌شد. در غاری یا چشمه ساری در جهان فرودین پنهان می گشت و مراسم گوناگونی برای بازگرداندن اوجود داشت.
مهم‌ترین جشن به افتخار هوا-خدا جشن پورولی purulli در بهار بوده، (مقایسه شود با ایلوینکا)
طرح امروزی از هوا خدا
