حقایق عجیب و غریب در مصر باستان
۱. از شترها هرگز برای حمل و نقل استفاده نمیشد!
مصریان عاشق حیوانات بودند. این را از آنجا میتوان فهمید که ابدا از شترها برای بارکشی استفاده نمی شد و در عوض بردگان این کار را می کردند. از انجایی که مصر بیابانی بود، شترهای زیاد و قوی داشت و میتوانستند از آنها برای حمل و نقل استفاده کنند ولی اینطور نبود!
الاغ تنها حیوانی بود که برای حمل و نقل کالا ها از قلمروهای پادشاهی مختلف به یکدیگر مورد استفاده قرار می گرفت. رود نیل در وسط مصر جریان داشت و مصریان استفاده از آبراهه ها را نیز بلد بودند..
۲.مرده ها نمی مردند!
مصریان باستان به زندگی پس از مرگ اعتقاد داشتند و مردگان با تمام وسایل قیمتی مثل زیوآلات دفن می شدند. آنها مرده ها را زنده تصور می کردند. در طول سال برای آنها کالاهای ضروری و آب و غذا می بردند و در آرامگاهشان قرار می دادند. بر اساس باورهای مصریان باستان، مردگان مثل انسان های زنده به آب و غذا نیاز داشتند!
۳.سنت مومیایی کردن!
مردم مصر با مومیایی کردن کسانی که دوستشان داشتند، بدن آنها را برای مدت طولانی سالم نگه می داشتند. همچنین از موادی استفاده می کردند تا بدن مردگان بو نگیرد و نپوسد. قبل از مراسم مومیایی مردگان، روده و مغز آنها را بیرون می آوردند ولی قلب را نه! چرا که معتقد بودند روح مردگان بدون قلب می میرد!
آنها به حیوانات اهمیت زیادی می دادند. بیشتر فراعنه مصر سگ و گربه خانگی داشتند و با انها حتی بهتر از برخی انسان ها رفتار می شد. مردم مصر شتر و الاغ خانگی نیز داشتند ولی از آنها برای کار استفاده نمی کردند و ترجیح می دادند بردگان کارهایشان را بکنند. باستان شناسان دریافتند که در برخی موارد، حیوانات نیز مومیایی شده اند و حتی برایشان مقبره ساخته اند!
۴.هرم مصر را ۱۰۰۰۰۰ برده ساختند!
هرم جایی بود که مومیایی های مصر را در آن قرار می دادند. این هرم ها به شکل مثلث های سه بعدی بودند و مقبره مردگان به شمار می رفتند. قبلا گفته می شد ۱۰۰۰۰۰ برده این اهرام مصر را ساختند ولی بعد از تحقیقات بی شمار، دریافتند که تنها ۲۰۰۰۰ برده برای ساخت این هرم بکار گرفته شدند.
۵.موی فرعون مصر نباید دیده شود!
اسیریس یکی از مهمترین خدایان مصر باستان بود که همیشه تاج طلایی به سر داشت. فراعنه مصر به تقلید از او و برای ساختن تصویری مشابه او، از این تاج ها استفاده می کردند تا احترام مردم را جلب کنند. بر این اساس ، این تفکر به وجود آمد که موی فراعنه نباید دیده شود و برخی از آنها حتی با ماسک طلایی ریش هایشان را می پوشاندند. تاج برای تشخیص ملکه، شاه و مردم عادی از یکدیگر بسیار اهمیت داشت.
