«دوفو» و انعکاس وضع بد زندگی مردم در شعرهایش
« دوفو» طی سال‌های ۷ تا ۱۰ میلادی، که جزء درخشان ترین دوران شعر کلاسیک چین است در یک خانواده وابسته به دولت به دنیا آمد. این دوره مصادف با حکومت و امپراتوری « تان» بوده است. در این دوران افراد برجسته ادبی زیادی پا به عرصه وجود گذاشته بودند.
دوفو ار خردسالی و از سن ۷ سالگی شروع به شعر نوشتن کرد و آموزش او را پدربزرگش که خود شاعری سرشناس بود، انجام داد. دوفو وقتی ۱۴ ساله شد به تحصیل و همچنین سیاحت در کشور خود پرداخت و با شاعران آن زمان از قبیل ” لی بای ” ، ” وانگ وی ” روابط تنگاتنگ بر قرار نمود.
دوفو از سنین جوانی آرمانهای فراوانی داشت و یکی از آرزوهای او این بود که بتواند به کشورش خدمت کند اما با این که او تلاش‌های بسیار کرد لیکن شانس با او همراه نبود و در سن ۴۴ سالگی یک مامور پایین دست شد. درهمین موقع بود که شورشی گسترده نظامی در کشور به وقوع پیوست و در بیش از ۱۰ سال خسارات سنگین به مردم وارد آورد و کشور را به بحران جدی کشاند و البته دوفو هم از آثار سوی آن در آمان نماند و به پایین ترین سطح طبقاتی نزول کرد. وی مدتها نسبتا طولانی با مردم رنج دیده و مصیبت کشیده در آوارگی و بدبختی به سر برده و همزمان با نواحی وسیع شمال و جنوب باختری کشور آشنا شد و با چشمان خود آثار و بلایای گوناگون طبقات مختلف را در نوسات بزرگ اجتماعی و خاصه زندگی اسفناک زحمتکشان مشاهده کرد و بعدها همین مشاهدات مضون مهم اشعارش شد.
وقتی که کشور دچار بحران شد و چنین اغتشاشاتی به وجود آمد، تمام آرزوهای دوفو مبنی بر کسب مقام در دربار به کل نابود شد اما او همواره به کشور و دربار وفادار ماند . ذهن او سرشار از نظریات سنتی مکتب ژو بود. بیش از ۱۴۰۰ قطعه شعر از وی وجود دارد که بسیاری از آنها پیرامون عصر شاعر و سرگذشتش به تحریر در آمده است. اشعار ” دوفو ” از زاویه انعکاس زندگی اجتماعی در دوران تغییر و تحول سلسله تان از وسعت و عمق خاصی برخوردار است، لذا تاریخدانان بعد از وی همواره اشعارش را اشعار حماسی و یا یاداشتهای تاریخی که به شیوه شعر نگاشته شده نامیده اند.
در میان اشعار فوق‌العاده او چند شعر است که بیش از بقیه مشهور اند و مردم با آنها ارتباط بسیار بیشتری بر قرار کرده‌اند که یکی از آن ها شعری به نام ” جدایی نوعروس وتازه داماد ” است که مفهوم آن از به جدایی آن دو اشاره کرده و اینکه داماد را به اجبار به سربازی می‌برند. شعر دیگر وی که جدایی دردوران کهولت ” نام دارد حکایت پیرمردی است که فرزند و نوه ایش درمیدان کارزار جان باخته اند، حکومت نیز همچنان به سربازگیری ادامه می دهد تا انیکه پیرمرد بناچار با همسر پیر خود وداع کرده و عازم میدان نبرد می شود. شعر ” وداع با خانه بی کس ” به ویزه وضع اجتماعی آن زمان و شورشها و اغتشاشات موجود و فلاکت و بدبختی مردم را ترسیم می کند. سربازی که واحدش شکست خورده ، به زادگاهش باز می گردد اما خانه اش را ویران می بیند و نزدیکانش فرار کرده اند. با این حال ، حکومت محلی برود موفق بود با اعضای خانواده وداع کند. اما این بار کسی نیست که با او وداع کند.
با این که سالیان زیادی است که از آن زمان ها گذشته‌است اما هنوز هم افراد از خواندن شعرهای دوفو متاثر و منقلب می‌شوند. عاقبت سال ۷۷۰ میلادی ” دوفو ” ۵۸ ساله از فرطه مشکلات و اضطراب و نگرانی برای میهن و مردم چشم از جهان فرو بست. بعد از سلسله تان اشعار ” دوفو ” بیشتر از اشعار شاعران دیگر باستانی چین مورد علاقه و پسند مردم واقع گردید. علت این امر تنها آن نیست که وی در آفرینش اشعار خود صحنه ای گسترده و عمیق زندگی اجتماعی را نشان داده بلکه این کار مدیون سبک نگارش او است. وی در آثار خود با احساسات عمیقو روش واقع گرایانه سبک هنری منحصر به فرد حاکی از سنگینی و افسردگی و درعین حال موزون ایجاد کرده است. این چنین تاثیرات دیرپا و فراگیر شاعردرتاریخ اشعار چین بندرت دیده می شود. اشعار ” دوفو ” در جهان به زبان های زیادی ترجمه شده و تاثیرات آن به سراسر دنیا نیز سرایت کرده است.
