آگهی اجاره خانه ویلایی در دوره قاجار
همیشه اجاره‌نشینی سخت نبود؛ روزگاری هم بود که اجاره‌نشینی برای مستأجر «بهمراتب هم از خانه شخصی داشتن برایش بسیار راحت‌تر بود»! این روایتی از اجاره‌نشینی است در روزگاری که مردم هم اعتقاد داشتند: «خانه پُر از دشمن باشد، خالی نباشد».
«جعفر شهری» در کتاب «تاریخ اجتماعی تهران در قرن سیزدهم» درباره اجاره‌نشینی روایت‌های بسیار مفصلی دارد از سال‌هایی که تهران ۱۰ هزار خانه مسکونی داشت و یک‌سوم جمعیتش نیز مستأجر بودند و در اتاق‌های دورتادور حیاط‌های بزرگ خانه‌های قدیمی زندگی می‌کردند و در هر خانه بیش از ۱۵ نفر سکونت داشتند. وی اجاره‌نشینی را خوش‌نشینی نامیده و در کتابش نوشته است: «اصولا اجاره‌نشینی شر و مزاحمتی نداشت تا [مستأجر] نیز خود را بخواهد از آن آسوده کند بلکه بهمراتب هم از خانه شخصی داشتن برایش بسیار راحت‌تر بود. از اینکه دردسرهای دیگرش هم از مخارج تعمیر و خرابی و غیره و غیره از دوش‌اش برداشته شده بود… هر کسی به هر مبلغ و اجاره، در هر کجای شهر خانه یا اتاق مورد نظر خود را که می‌خواست می‌توانست به‌دست آورد، بدون آنکه مانعی بر سر راهش باشد».
حالا چطور بود که این‌طور بود؟ کار، کار خود مردم بود و چنین بود: «صاحبخانه‌ها را این عقیده بود که سرپناه به کسی دادن علاوه بر عملی انسانی، ثواب اخروی را هم دارد. و این اعتقاد دیگر که خانه پُر از دشمن باشد، خالی نباشد و چندان که اتاقی از خانه‌شان خالی شده بود به اول کسی که از آنها طلب کرده بود رضایت می‌دادند، بدون آنکه سوال و جوابی در میان آورند یا مطالبه پیش‌اجاره یا پول پیش و … داشته باشند».
باسلام . والله این خیلی هم عجیب نیست بنده ساکن روستایی در ترکمن صحرا هستم همین ۱۰ سال پیش پدرم بغیر از خانه خودمون یهخانه دو اتاقه اضافه داشت هرکی خونه داشت میومد می نشست توش تا خانه دار بشه بره . و نفر بعدی… کرایه هم در کار نبود. تا این که بخاطر زمینش خرابش کردیم و برا من خونه ساختیم ..
البته خیلی ها با اجاره خانه زندگی شون میچرخه… خوش باشید