سین، الهه بابلی
سین؛ سوئن /sin ; suen/_ ماه _ الهه بابلی
این نام نتیجۀ ادغام سومری ان. زو en .zu به معنای« فرمانروای حکمت»_ سوئن است. شخصیت سین در منابع اکدی معمولاً مطابق با شخصیت نانّا ( ر) است. او را به‌عنوان یک گاو شاخدار( قرنو qarnu)« یک میوۀ خود رو»( انبوه شا اینا رمانیشو ایبانو enbu ša ina ramanišu ibbanu) اشاره ای بر عقیدۀ دیرین است که ماه پس از هر افولی خود را دوباره به وجود می‌آورد. عاملی که وفور را به محصولات می‌بخشد کسی است که زمان را تنظیم می‌کند، عاقل است، سرنوشت‌ها را تعیین می‌کند و رحیم است. سین یک خدای مهم پیشگویی و یک شفا بخش و حتی یک زائو بود. در یک متن پزشکی از آشور میانه، بخشی از اسطوره‌ای ذکر می‌شود که در آن سین گاو ماده ای را کمک می‌کند که گوسالۀ خود را بزاید؛ متن بعدی از خدا می‌خواهد که به مادران بشر در درد زائیدن نیز کمک کند گذشته از مرکز پرستش سومری کهن در اور، سین در حران در معبد ِا_ هول هول E- hulhul مورد پرستش بود در بیشتر فهرست‌های خدایان، گروه سین، شمش ،اداد و ایشتار پس از نام سه خدای بزرگ یعنی آنو، انلیل و ِااَ ea می آیند و مادر _ الهه گاهی پس از ِااَ ea ذکر می‌شود. با وجود مقام عالی سین، پرستش او ازلحاظ ملی اهمیتی نداشت، جز در طی سلطنت نبونیدوس Nabonidus که خانواده اش به‌ویژه سرسپردۀ خدای حران بودند. معروف است که این ترجیح مورد پسند دستگاه بابلی نبود. در میان خدایان ستاره‌ای، ماه_ خدا، آرام ترین و مورد اعتماد ترین و به‌طور خصوصی مربوط به باروری انسان و حیوان بود. بنابر‌این، خدای معروف به شمار می‌رفت. همان‌گونه که مواردی در نام‌های شخصی اسناد خصوصی و نوشته‌های روی مهرها به اثبات می رسانند، دعاهای بسیاری خطاب به سین ( سئوکس seux) وجود دارد که از او انجام آرزوهای نیک را طلب می‌کردند ولی او به دشواری نقش مهمی در اساطیر بابلی دارد.
منبع:
- کتاب تاریخ اساطیری ایران، اثر ژاله آموزگار،
انتشارات سمت، چاپ شده در مهر ۱۳۹۵ - تهیه الکترونیکی: سایت تاریخ ما، اِنی کاظمی
